Utgrenzt

vun Claus Günther

Wodennig de Emil trietst worrn is, dat warr'k mien Leevdaag nich los...
Passeert is dat övern Dumen vör söventig Johr, in de tweete Klass vun de Volksschool. Emil weer de Gröttste vun uns Jungs, sachtens ok de öllste. Man he hett jümmers dorseten as en Swiegstill. Woll is he opsprungen, wenn Herr Eckert em opropen dee, aver he hett nienich antert, keen Pieps hett Emil seggt. Kunn he nich? Wull he nich? Dat geev so'n Snack, dat Emil al tweemol backenbleven weer. In de tweete Klass? Dat kunn ik mi nich vörstellen.

Egenlich wüssen wi Jungs gor nix vun em; Emil hett sik jümmers afsünnert. Herr Eckert is woll ok nich klook ut em worrn un wüss nich, wat he vun em hollen schull. Hett he mol mit siene Öllern snackt? Or hett Emil 'n Vörmund hatt? Nüms, dücht mi, nüms hett sik kümmert.

Denn keem en Dag, den vergeet ik mienleev nich. De Sünn schien, un wi harrn Koppreken bi Herr Eckert. Miteens fleug de Döör op, un Herr Bock stevel rin, uns Rekter. Wat hefft wi uns verjogt! Wi kunnen gor nich gau noog opspringen, uns grood moken un "Heil Hitler!" ropen. He aver wies an, wi schüllen uns dalsetten. Denn stüer he op mi to, un ik heff dacht, nu is allens ut — he froogt mi in Koppreken! He hett mi aver blots kott ankeken un sik denn bi Emil hensett. Emil seet linkerhand vör mi, ganz alleen in de Bank för twee Jungs, un Rekter Bock sett sik direkt blangenbi op den Disch rop. Nu kunn he Emil ut neegste Neeg ankieken, un dat dee he ok. Schietfründlich!, heff ik dacht, schietfründlich hett he keken; dat Parteiafteken an't Revers vun sien Jackett blinker in de Sünn. Bock hett ganz dichte, swatte Ogenbroen hatt, över de Nees tosomenwussen, un alleen sien stäken Blick kunn di bang moken. Ehrlich, ik heff nich wusst, dat de Oos ok grienen kunn, so as nu!

"Nun, mein Junge", see he to Emil, un ik dacht: Hett de Kried freten? "Wie geht es dir?"
"G-gut", anter de Jung. He harr toeerst opstohn wullt, man de Rekter hett em trüch op den Sitt wunken. Un dat harr ok noch 'n Tied duert, ehr dat Emil sien Stimm funnen hett.
"Das ist schön. Das freut mich", lull de Rekter em in.
Ik heff de twee in'n Blick hatt, man dat weer nich so, dat ik dacht heff: "Du Oos-Bock vun Rekter!" — ganz un gor nich! Meuglich, dat so wat in mien Ünnersinn weer, aver nich in mien Kopp un ok nich in mien Hart: Dat pucker bit in'n Hals hooch, solk Schiss heff ik hatt.
"Schau mal auf die Fensterbank. Siehst du dort den Kaktus?" fung Bock wedder an.
"J-ja."
"Fein, mein Junge. Dann sage mir doch mal: Welche Farbe hat der Kaktus?"
"Grün!" Dat keem, een kunn meist seggen, as ut de Pistool schoten. De kunn jo doch antern, de Emil! To'n eersten Mol kunn een so wat as 'n Verlichtern marken. Dat weer jo 'n Minsch, de Rekter, vör den bruk een doch keen Bang hebben!
"Aber nein", seutholtraspel Rekter Bock. "Was sagst du denn da? Der ist doch nicht grün! Der ist blau, der Kaktus. Also, welche Farbe hat der Kaktus? Wie? Na? Lauter, bitte!"
"G-grün."
"Junge, mach mich nicht ärgerlich. Der Kaktus ist blau. Das sieht doch jedes Kind! Blau! Nun — welche Farbe hat der Kaktus?"
"Grün," see Emil, un mi dücht, sien Stimm harr an Fastigkeit toleggt. Dach he in düssen Ogenblick, dat weer en Speel, dat he winnen, ene Proov, de he bestohn kunn?
"Zum Donnerwetter! Bist du blind? Der Kaktus ist blau! Blau!! Blau!!! Also — Antwort!!"
De Bock seeg ut as 'ne Düvelsfratz, un ik heff dacht, glieks haut he to.
Aver Emil, afwesseln root un witt in'n Gesicht, neuhm all sien Moot tohoop un see noch eenmol, liesen, mit bevern Lippen: "Grün."
Wat is dat? Wull de em, Rekter Bruno Bock, vör de heele Klass blameren, un vör Herr Eckert bovento? Wat billt düsse Tüffel sik in!? De Rekter sprung op, beug sik vör, dat he meist Oog in Oog mit Emil stunn un schree em an, den Kopp hoochroot as 'n Füermelder:
"Verdammt noch mal!! Du wagst es, Bürschchen? Ich kann auch anders!! Blau! Blau!! Blau ist der Kaktus! Raus mit der Sprache — wie ist die Farbe?"
"Blau", swiester Emil. Un denn hefft wi em blots noch süchten heurt, he bever an'n ganzen Lief un fung liesen an to wenen, de groote Jung. Wat anners as dat Wenen weer nich to heurn in uns Klass.
Bock stunn op, dreih sik üm, stüer op Herr Eckert to un see: "Na also. Sie haben es ja selbst erlebt. Ab in die Hilfsschule mit dem Bengel!" Un denn, to uns Jungs kehrt, stramm as'n Lantüchtenpohl: "Heil Hitler!" — un af.
Herr Eckert aver is na Emil henkomen un hett seggt: "Dann pack man mal deine Sachen, Emil. Schaffste das alleine?"
Emil hett nickt, nix wieter. Ik heff em bewunnert. Nu müss he na de "Dummenschool", as wi de Hölpschool nennt hefft. As he ut de Döör güng, hett keeneen vun uns wat seggt. Nich mol tschüüs.

Ik heff Emil nie weddersehn.