Unwetter op de Elv vun Heinz Tiekötter Dat fung all in de Freuh an: De Sünn harr'n Hoff un dree, veer Stünn loter fung se an to steken. Dor leeg wat in de Luft. Man de lesten Wekenennen weern natt un Jochen Köhn siene "Luise" is nich ut den Wedeler Yachthoben rutkomen. Jichenswann much een ok mol op Woter un beten schippern, sik n'ruhige Steed söken, een, twee Beer drinken un villicht n'poor Fisch fangen. Woto wurrackt een sünst de hele Wintertied dörch un bringt dat Schipp in'n goden Tostand?! Un de Wedderdeenst hett jo godet Wedder vörutseggt. De mehrste Tiet schippert Jochen Köhn alleen. He kümmt goot mit sik kloor un bruukt keen Ünnerhollung. Wat op de Elv achter de Inseln un Sände passiert, dat reckt un weer em noog. Üm de Meddagstied nehm Jochen de Plünnen hooch un tucker rut ut den Wedeler Hoben. De Ebbstroom nehm em sachens op sien brede Schullern un schuuv em sinnig in Richt Glückstadt. Dat heet, so wiet is Jochen gor nich komen. He harr de Wochenendhüser op Lühesand noch achterut in Blick, as dat öber Stood (Stade) düster optreck. Dor keem 'ne Wand hooch, de gnitterswatt weer un dat duer nich lang, dor fullen de ersten Böen in un jogten Kattenfeut över dat Woter. Jochen wüss, wat nu keem: Wind gegen Stroom und Welle. Dat ward ungemütlich, dach he. He jumpt no vürn, fiert dat Grootfall weg un bind fix dat Dook an Boom an. Denn gau no achtern un den Jockel an. Twee-dreemol rieten un de Butenborder keem ingang. Wedder no vürn un de Fock hendool, anbändseln an den Bugkorf, trüch no achtern an de Pinn, Gang inleggen un denn röber no de Nordensiet vun de Elv. De Wind bruust jümmers achter em her. Dat frisch nu mächtig op un harr in de Böen gode acht bit negen Beaufort. Intwüschen is dat so düster worrn, dat Jochen Meuh harr, den Lüchttoorn "Twielenfleeter Sand" to finnen un dat lütt Huus blangenbi, 'neem freuher de Oppasser öber dat Füer wohnt hett. Denn kunn he ok de Infohrt vun dat Dwarslock utmoken un stüer dwars öber de Elv dorop to. Middewiel weer ut den Starkwind en utwussen Gewitterstorm worrn, de Jochen un sien lütt Boot so anschuuv, dat vürn wittet Woter öber Deck keem. Meist as bi so'n Motorquatze, dach Jochen. In de Infohrt vun düssen Siedenarm vun de Elv nehm he 'n beten Gas weg, un denn weer he endlich ünner Land un in de Afdeckung vun den Drommelsand. Slagortig is dat ruhiger un Jochen feul sik nu wat sekerer. Liekers weer de Wind, de boben öber de Kant vun de lütte Insel keem, so stark, dat "Luise" sik jümmers wedder op de Siet legg.
Nu fung dat an to blitzen, as wenn de Heben brennt, un gewaltige Dunnersleeg wesselt sik mit de Blitze af. Jochen leggt sik mit "Luise" man grood so wiet trüch vun de Elv, dat he noch ut de Deckung op den groten Strom kieken kann. He sütt, dat nu ok anner Lüüd sik in düt lütt Muuslock verkrupen wüllt. He smitt sien Anker rut un gifft em veel, veel Trosse. He jumpt no achtern un stellt de Maschin af. De Storm drück mit so veel Macht op sien lütt Schipp, dat de Ankerlien dat Bebern kreeg. Se weer ünner Spannung as'n Violinsiet, soveel Zing stunn dor op. Jochen peilt an sien Stüerbordwanten vörbi no de Bööm an Land. Damminochmol, dat Schipp mookt Fohrt achterut un de Anker slurrt öbern Grund un kann "Luise" nich hollen. Jochen ritt den Butenborder wedder an un gifft so veel Fohrt vörrut, dat nich mehr so'n Tog op de Lien steiht. De Gedanke schütt em dörch den Kopp: Wolang ward dütt Wedder anholln? Woveel Benzin is in'n Tank? Kummt he mit den Sprit ok ut, wenn de Storm anduert? Nu heet dat teuben un hoffen, dat de Kraftstoff langt or dat de Wind afflaut. Jochen feult sik as'n Autofohrer, de op de Autobohn all op Reserve fohrt un grod leest, dat de neegste Tanksteed in 100 Kilometer kümmt. Langt dat in'n Tank? Wat verbruukt de Maschin in so'n Situaschoon? Kannst du öberhaupt Brennstoff nofüllen, wenn de Wellen di un dien lütten Damper op un dool smiet? Bange Gedanken, bange Frogen. Jümmers mehr Schepen söcht nu Deckung un dat ward langsom vull in'n Dwarslock. Jochen klammert sik an't Achterstag fast un kiekt rundüm. Allerwegens smiet de Bööt sik hen und her un se danzt op un dool un de Lüüd op de Schepen sünd in helle Opregung. Se hollt Lienen un Fenners in jemmer Hannen. Geschree dringt to Jochen röber, man verstohn kann he nix. De Wind ritt jem de Wöör vun de Lippen. Jochen teuvt, dat de Storm n'beten afflaut un dat de Weltünnergang utblifft. He hett nu keen Tietgefeuhl mehr, weet nich mol, wo lang düsse Tostand nu all anduert. Wenn blots de Motor wiederlopen deit. He nimmt lüttbeten Gas weg un peilt no dat Land. Nu hollt de Anker. Hett sik woll inbuddelt, denkt Jochen. He lett de Maschien in Leerloop wieder tuckern. Dat Elvwoter löppt gor nich af. Dorbi ebbt dat all siet ene Stünn. De Woterspegel stiggt eher noch, denn de Wind steiht op dat Dwarslock. Op de Elv is nu mächtig wat ingang: Witte Schuumkronen fleegt vun meterhoge Wellen. Dat Woter suust waagerecht dörch de Luft. "Fleegend Woter" op de Elv harr he lang nich hatt. Jümmer mehr Sportbööt koomt nu in dat Dwarslock un wüllt sik bargen. Se düüst mit'n Düvelsfohrt an Jochen un sien lütt Schipp vörbi. Allerwegens is Tostand an Boord un öberall huul un kriescht dat in de Masten un Riggs. Jochen kann utmoken, dat anner Bööt de sülbigen Probleme mit jemmer Ankers harrn as he vörhen. Un de weern deelwies veel grötter as Jochen sien lütte Waschbalje mit ehre eenuntwintig Feut. Öberall stunnen de Lüüd an Deck. Un dat weiht jümmers wieder un weiht un weiht. Af un an hett Jochen dat Gefeuhl, nu ward dat'n lüttbeten lieser. Man denn keem de neegste Böe duppelt so stark. Un Jochen teuvt wieder, dat de Storm nolett. Un dütt Teuben op Bederung, dat trock fix an de Nerven. Doch he kunn nix doon, he mutt oppassen, dat he nich wedder to drieben anfangt un dat em keen vun de anner Bööt an de Farv kümmt. Dorgegen wehren kunn he sik wohrschienlich nich. In so'ne Loog is Jochen noch nienich west. He kiekt no dat Land röber un öberleggt, wat dat woll to schaffen is, dorhen to swemmen, wenn dat Schipp to Schoden keem. Sünd villicht dottig Meter. Egentlich keen Entfernung. De Böschung is bannig steil. Na, noch is nich so wiet, denkt Jochen un hollt sik fast un teuvt un kiekt rundüm. Achtern, dor ganz an Ennen vun dat Dwarslock, sitt al ne grote Motoryacht op Schiet. So'n richtigen Torkelturm mit hoge Opbuuten, de duppelt so veel Fläche harrn as "Luise" ehre Seils. Un Jochen denkt bi sik, dat dat ok vun Vördeel is, wenn 'n Schipp nich so groot is un man dat alleen bewegen kann. Un denn sütt Jochen, dat op de Stoder Siet de Heben wedder heller ward. Un dat singt un brummt miteens nich mehr ganz so dull. Dat Krieschen lett sinnig no. De Wind flaut 'n beten af un'n Veddelstünn loter is de Front dörch. Jochen kiekt op siene Klock un em ward kloor, dat de ganze Spijöök nich mol 'n Stünn duert hett. Man een, de he nienich vergeten ward! Un wat hett dat nu mit dat Rebett op sik, 'neem Jochen sik henflücht harr? De Gegend hett en sünnerlich Geschicht: No den tweten Weltkrieg wussen de Hamborger nich, wohen mit all de Trümmersteen. Se bröchten den Bombenschutt mit Schuten un Kohns no de Haseldörper Masch un smeten dat dor vör den Elvdiek eenfach in't Woter. Dordörch geev dat eenzigordige Landschop mit vele lütte Inseln twüschen de Haseldörper Binnenelv un den groten Elvstrom. Vagels un Planten un anner Vehtüüg siedelten sik dor an. Un so enstunn dat Naturschutz-Rebeet Haseldörper Masch mit Binnenelv un Vörland. Freetiet-Schippers möten mit jemmer Schepen op Woter blieven un dröffen ne an Land, dormit Fauna un Flora sik in Roh entwickeln kunn un nüms ohnt, dat düsse wunnerbore, scheune Gegend mol de Trümmersteen vun de grote utbombte Stadt Hamborg west sünd.
8.6.2021
|