vun Cord Denker Se güng mi vörut dör den wildwussen Goorn. Ick harr ehre Schullern un ehr bruun-swatt Hoor vör mi. En gode Duft güng vun ehr ut... Dat weer jo wol dat eerst Mool, dat mien Hart in Flammen stunn. Un denn höör ick ehr Stimm in miene Ohrn kitteln: "Liebling!" "Nu", dach ick, "nu is dat bi ehr ankomen, dat Füü'r is öbersprungen, nu is de Ogenblick dor..." Man denn böög se sick öber een'n Holtverschlag un tätschel en grote grunzen Söög achter de Ohrn. Süh, dat weer nu also ehr "Liebling". Ick weer de twee Stünn'n ünner bruttig Sommersünn vun Mölln noh ehr Dörp, noh Gudow, ruttüffelt. Ick harr ehr Adress immer wedder to Hand un froog mi noh dat Dörp un de Stroot hen. Ick weer de Öberraschungsgast un müss dat ehr Öllern verkloorn: Dat weer letzt Johr in de Heid west. Twee Deerns kääm'n vun Undeloh, twee Jungs wulln dor hen. Un de Heidesand weer so deep, dat se ehre Fohrrööd schuwen müssen. So kääm'n de Veer sick in de Mööt un in'n Snack, un so kääm ick to de Adress. Veel to gau güng an düssen Nohmiddag de Tied. Ick schull
doch tiedig wedder in Mölln sien. To Foot weer dat nich mehr
to schaffen. Ehr Vadder bröch mi trüch mit sienen Dree-Rad
Tempo-Transporter. Man de Bohn weer al weg, de Bohn mit den Samba-Wogen
för de fiefhunnert Lüüd ut mien Lehr-Firma, de hüüt
vun Hamborg op Dagfohrt gohn weern, üm sick to vergnögen.
Ick harr mit den Rummel nix in'n Sinn. Wörr doch öberhaupt
nich opfull'n, wenn een Lehrjung mol nich dorbi weer. Man nu müss
dat opfallen, nu weer de Schandool dor. Näächste Dag weer
Sünndag, dor harr ick noch Schoonfrist, awers Moondag wörrn
se mi dör de Höll trecken... As en Wunner De Johrn güng'n in't Land. Mien Heide-Leevd köhl sick so bilütten af: Telefon, Brefen dat Echo weer man mau; de Verbindung klüng ut. Af un an kreeg ick öber Drütte noch mol wat to weten, to't Bispill, dat se op Schoolmeestersch studeer. Jo, se har ümmer noch en Platz in mien Binnerst. Ok mien Studium güng op dat End to. Dat weern de letzten Johrn vun de Sösstiger in't verleden Johrhunnert. Dat weern de wilden Tieden, as wi gegen "de dor boben" op de Stroot güngen un gegen den Vietnam-Krieg. Unse Harten slögen höger, wi wüssen, wo dat langsgohn müss, wi weern opsternaatsch, wi weern links, wi weern radikal. Un welk vun uns weern noch radikaler un wulln ehr Ideen mit Gewalt dörsetten... Een Dag pingel dat bi mi an de Döör: Twee Mannsminschen,
de sick as Kriminalkommissaarn utwiesen. Se müssen mi dringlich
befrogen... As wi an den Disch seten, kreeg ick all de Fotos vun
de Baader-Meinhof-Grupp vörleggt. Un de Froog weer, wat ick
de een oder den anner dorvun kennen dä. Wat ick de een oder
den annern villicht ok hier in de Wohnung mol ünnerbröcht
harr... De Ogen vun den Staat sien Öberwachungs-Apparat weern
also op mi full'n. Un de beiden Herrn keken mi scharp an. Awers
ick kunn jem in de Ogen kieken, so, dat se mi dat afnehmen: Ick
harr mit düsse Radikalinskis nix to doon. Noh dat Studium hett mi dat Lewen mit en Grupp in Oostberlin tosomenbröcht,
de sick je länger je düüdlicher vun
dat DDR-Regime afsetten dä. Düsse Lüüd wulln
ehr Gedanken ok in den Westen bekannt moken. Se harrn mi sowat as
en Manifest vörleggt, ick schull dat en Zeitungs-Verlag öberbringen.
Dorto müss ick dat utwennig lehrn, man dat klapp nich, ick
weer to nervöös. Ick heff den Text op en Daschendook schreben
un ünner dat Jackenfutter neiht. Papier harr man jo bi't Afgrabbeln
föhln kunnt. Un denn kääm de Kontroll in Zarrentin.
Twee Vopos, Mann un Fruu, winken mi in den Verschlag, dat Rull-Portal
güng dol, un ick seet dor as in en Fall. Dasch un Kuffer rut,
Wogen ünnersöken, Jack uttrecken, Daschen leer moken
Breefdasch, Knipp, Schlötel all'ns weer dörfleddert
un nipp un nau ünnersöcht... Un denn kreeg de Fruu dat
Foto in de Hand dat harr en Jugendfoto vun ehr sien kunnt.
Se fröög mi, wat ick to düss
|
14.11.2010 |