Trüchtrocken

vun Claus Günther

Horst Lemke weer noch'n Krott, as siene Öllern mit em utwannert sünd na Amerika. Man nu is he Rentner, un wat schall ik di seggen: He is wedder dor! Ik meen, hier — em hett dat trüchtrocken in uns Dörp. Meist keeneen hett em wedderkennt, ik ok nich, blots Jan Kröger.

"Horst, segg an: Büst du dat? Jo? Würklich? Ik heff dacht, mi dröppt de Slag!", reep Jan verbaast.
Horst nickköpp blots un grien. Seggen dee he nix — he weer sik mit Plattdüütsch nich mehr seker no all de Johren mit dat Amerikoonsch. Aver he gifft sik Möh!

Vun sien Unkel hett he dat ole Huus an de Eck arvt un stantepee allens renoveert, Land weer dor jo nich bi. Richtig riek worrn is he woll nich bi de Amis. He weer dor bi de Kripo anstellt. En "Cop", seggt de jungen Lüüd in't Dörp op em, un in ehr Stimmen klingt en wisse Respekt. He hett ja villicht noch sien Wumme bi sik in dat, na, wo heet dat Ledderdings, dat een ünner't Jackett driggt? Holster! Ja, de Jungen, sünnerlich de Jungs kiekt Horst nieschierig, meist en beten niedsch an. Bülgt sik dat nich ünner sien Jack? Orr is dat doch bloots so'n beten Buuk-Ansatz?

Kiek, hüüt sitt he an de Thek "Bi Erna", dat is de ol Kroog vun freuher, den gifft dat noch, man Erna gifft dat al lang nich mehr. De Weert heet Udo Langbehn. Miteens stevel Jan Kröger rin.
"Moin, Udo! Moin Horst! Twee Lütt un Lütt!", see he un plant sik op den tweeten Hüker.
"Op mi!", reep Horst as luut as he kunn.
"Dunnerslag! Dank di, Horst. Man woso snackst du mitmol Platt?"
"That I have — dat heff ik ut'n Radio lehrt", anter Horst un smeet sik in de Bost.

Un nu güng dat an't Snacken bi de twee. Toeerst keem de Familie, denn seggt se Proost. Dree Enkel hett Jan, aver Horst hett keeneen, un he is scheedt. In'n Eernst? Jo, so wat kümmt vun so wat.

De Amis, dacht Jan, dat sünd doch Grootmuuls, nich? Dor wull he 'n P vörsetten un dickdoon bi Horst. Man mit wat? Keen Ahnen. Football? Dat is nich Jan sien Ding, man sien Enkel speelt Schach, dat is doch liek, dor gifft dat ok Gegenslüüd! He mutt dat blots 'n beten ümschrieven.

"Flori, mien Enkelsöhn, hett güstern wunnen mit siene Mannschop", full Jan in. "In Hamborg."
"HSV oder Pauli?"
"De Verenen kennst du noch? Jo? Aver hier hannnelt sik dat üm — üm — mehr so ... de Krink-Klass. Flori hett sien egen Oort bi dat Angriepen, weest du? He plant dree Töög vörut, un opereeren deit he op 't leefst mit de Lööp."
"Well, that — dat is o.k. Is he denn mol snappt worrn bi so 'n Anslag?"
"Horst! De Flori speelt dat doch, versteihst du? Meist fangt he mit 'n Buer an, as Aapner, un denn kiekt he, dat he en Springer fesseln deit."
"Springer? Hett de nich dat ‚Hamborger Avendblatt' rutbröcht? Un utrekent den hett Flori fesselt?"
"Mann! Doch nich düssen Springer! Dat mit dat Fesseln is doch ok blots sümbolsch! Höör to, Horst, Flori hett mi dat nipp un nau vertellt. Denn as de Gegenspeler siene Daam slagen hett —"
"Watt hett de? Siene Fründin slagen? Un dat hett dien Enkelsöhn sik ankeken, eenfach so? Den harr ik dootscheten!"
"Dootschaten heet da", verbeter Jan. "Mit schieten hett dat nix to doon."

Aver nu hölp dat nix. He müss rut mit de Spraak un Horst verkloren, dat dat linke gegen dat rechte Över vunne Alster Schach speelt hett, sünst warrt de noch füünsch. Oder is he dat al?
"Vun dat heff ik di vertellt un nix anners", verklor Jan. "Begrippst du dat, Horst? — Horst?"

Horst anter nich, he keek in sien Beer. Man wat — wat mookt he denn nu? He langt flink mit de Hand in de Jackentasch! Hett he nich jüst wat vun'n dootscheten seggt? Wat is, wenn he 'n Colt ruttrecken deit? Jan hört wohrhaftig ‚Peng!', Udo smitt sik achter de Theek op de Eer, un he sülvst süht sik vun'n Hüker fallen — muusdood!

Wat is? Jan sitt noch dor, un Udo tappt sinnig dat neegste Beer.

Horst harr sien Daschendook funnen, harr sik utsnuvt un reep nu gniggern: "Wat för'n Spijöök! Schach kenn ik doch, du Döösbartel. Du schittst keen Noorddüütschen an, du nich!"
"Schittst is richtig", anter Jan un grien.

Sühst woll, so geiht dat. Op eens weer nich mehr allens anners, sünnern meist so as fröher in de olen Tieden. Un de dree Mannslüüd dor in de Gaststuuv, de hefft dacht (jedereen för sik): Is doch scheun, dat mol een trüchtrocken is in uns Dörp.

"Proost!"