Findlinge, vun’t Ies in de letzt Iestied na Süüd sleppt. Bild: Wikimedia Commons

De Steenklopper

vun Günter Weber


Wi hebbt nu een ganz niege Straat kregen. Wi hebbt all tosamen mit denn Börgermeister un den Gemeenderaat dischkereert. Jümmer wedder! Dat güng nich voran. Nu sünd Enn August Börgermeisterwahlen. Mit eenmaal güng alles veel lichter. De Börgermeister will giern sien Amt behollen. De Straat ist gau buut un fix un fardig.

Nee, nee, is allens prima worrn. Jedeen kunn sik allens so richten, as dat de Taufahrt tau sien Grundstück tauleet. Up de anner Stratensiet hett Naversch sik allens nie mit Natursteen maken laten.

Ik heff den Fohrer niescherisch fråågt: „Woher kaamt denn de?“ — „De sünd in Meckelborg slaan worrn“, wier dei Anter.

In Meckelborg Steen slaan? Dat kann doch nich angahn! Dor schall doch de Düvel drinslaan.

Ut reesig Steen hebbt uns Vörfohren Graffvhüüs – Hünengräver – buut. Fraag mi nich, woans se dat tostann kregen. Hier seihn wi een Graff bi Rerik:


Hünengraff. Bild: Wikimedia Commons


All de Steens hett de Iestiet bröcht. Bild: Wikimedia Commons

Nich tau glöven, Steenslaaen? Dat kenn ick. Taugeven, dat is lang, lang her. Un kennen is ok øverdreven.

In dat lütte Dörp in Vorpommern weern wi ja „steinreich“. Nee, wat hett uns de Iestied Steen hen uns ranslööpt!! Lütte un grote un resige, de wi Hünensteen nömen deen.

De Buren harrn de vulle Last dorvun. De Steens kaamt jümmer wedder hooch, jümmer wedder nie Steens. Faken is de Plaug twei un de Meihmaschien ok. Dat is en düür Spill, dat wedder taurechtschaustern.


Findlinge in Lichtenhagen. Foto: H.-J. Grebin

Ik weer ja ok in de Tiet, as Walter Ulbricht un ok den Erich taugang weern, in de DDR tau Besöök. Dor hebbt die Fruunslüüd up de Äcker jümmer Steen sammelt. Mi is noch ieskoolt, wenn ik an denk. Bi twintig Graad Minus up dat Feld rümlopen! Aver se weern all „berufstätig“.


Sammelt Feldstein in Meckelborg. Bild: Wikimedia Commons

Dat güng mi so dörch’n Kopp, as ik de behauen Steen ut Meckelbörg seihn heff. Dor erinner ik denn ok. Ji mütt juuch mal vörstellen: Een Steenklopper! De Minsch weer seker twee Meter groot. Hannen harr de, nee, dat weern Pranken, he hett Hinz heiten. Hei weer Steenschläger. Sien Fruu so lütt un zierlich, aver en Muul as en Maschiengewehr. Ik denk, as sei utpuust haar, hebbt se ehr dat Muul extra doodslaan müßt. Aver davun later.


Steinschlägerwarktüüg ut den Kalenner vun Barnim 1933 (de Koffiebuddel fehlt)

In de Ferien bün ik mit ehm na de groten Steen föhrt. Hei harr allens Warktüüg in den Rucksack bi sik.

Nee, nee, dor haute hei nich gliegs mit den dicken Hamer op den Steen. Hei halte sien Kaffeebuddel. Da weer „Muckefuck“ in, un de weer seker fief Liter groot. Dat weer so’n Aluminiumbuddel.

Hei keek un keek op den Steen. Hei geev mi den Hamer un en Kiel. „Op de Lien haust du mit den Kiel jümmer längs.“ Ik harr sooo lange Arms. O nee, wat weer ik kaputt. Ik künn in Stahn Gras plücken. Na dat Meddag, haal di de Düwel, haute hei mit den ganzen groten Hamer in de Spur, de ik den ganzen Vörmiddag kloppt harr. De Riesensteen güng in twee Hälften. Ik kreeg dat Muul nich miehr tau.

Nat twee Daag weer ut den gewaltigen Steen en Hümpel Kattenkopp-Plaster worren. Ut de wat grötteren Plastersteen wöörn Straten buut.


Plastersteenstraat in Polen: Bild: Meteor 2017/Wikimedia Commons

In’en Winter hett hei Löcker in den Steen bohrt. So keem Water rin. Dat Ies hett denn den Steen sprengt.

De Fruuns bleven in’t Dörp un levten un belevten ok so ehr Afsünnerlichkeiten un Besünnerheiten.


Stecknådeln. Foto: Wally Krüger/Pixelio

Nau denn över de Fruu von den Zweimeter-Mann, Hinz hebbt se ja heiten, harrn se wat to snacken. Uns Oma weer en gottsfürchtige Fruu. De harr dat Meinen, de Fruu vun den Steenklopper harr den bösen Blick. Nieglich weer sei ja. In uns lütt Dörp – mit de velen Flüchtlinge – passeerte nix, wat die Fruu nich weiten dää. Bi all Hochtieden keem sei un hööl en Anspraak. Wat sei inlaadt weer orrer nich. As sei bi uns in’nen Stall west is, hålte uns Grootmudder sofort de Stecknadeln. De wörren denn foorts an de Stalldör steckt. De grönen jümmer links. De gelen Nadeln ganz op de rechte Siet.

Besünners in de Tiet, wenn uns Söög farkeln müßt, müßt een jümmer bi de Fruu sien un se aflenken, dat se nich ehre legen Spröök loswarden kunn.


Söög mit Farken, Wikimedia Commons

Ik lach hüüt noch, wenn ik an denk. Uns Oma glövte sogor, wenn de ole Fruu Hinz unsen Italiener Håhn, ahn dat een ehr aflenkt harr, ankeken harr, denn kunn de keneen Ei mihr befruchten.


Da lachen ja de Höhner. Bild: A. Heßler

De Fruu kunn ok püstern orrer bespreken, is ümmer vertellt worrn. Dor kemen ok Lüüd vun Jarmen un Ollentreptow. Dor weern schoon welk dorbi, de harrn en Auto. „Gürtelroos“ un „Åpen Been“ weeren de Spezialitæt vun de Späukenkiekersch.

Nu segg aver nich, dat gifft dat hüüt nich miehr. Stein trechthaugen kann kuum een. Späukenkiekers gifft dat aver jümmer noch. De hebbt hüüt bloots en annern Naam. Un ji köönt dat sogoor liernen.

Müßt nu nich denken, dat de „Töverie“ deep in en Holt vun en oles, verspunnen Huus inövt ward, wo keen Minsch wat süht. Merrn in dat Sleswiger Land in Rieseby an de Schlei liernen de Minschen, de olen Kräfft wedder to wecken. Un de Inladung steiht in’t Internet. Tabletten un Sprütten gifft dat naug, denn willn wi de Handuplegers in uns Daag ok de Minschen bistahn laten.

De lütte Fruu Hinz vun den groten Steensläger, över de dat ganze Dörp nich so gaud snackte, wöör sik freugen.


15.11.2009


na baven