De Speegel

vun Ewald Eden

Hillichoabend steit in d' Land — dat is nu all de darte Hillichoabend noa de Weltenbrand. Gretmarie steit vör de blengerige Speegel — he haangt in de lüütji Koamer, de sied duusend Doagen hör to Huus is. Sied de Nacht, as een iistern Dod ut de Wulken falln un mirdenmang hör Öllernhuus utnanner floagen is.

As see mörgens van hör Woaken in d' Feldlazarett noa Huus koamen is, dor wee dor keen Huus mehr — eenzich blods noch een schwaartet, deepet Lokk — ut de glimmerigen Rook as Düwelsoahmen — rutweih.
Moder, Voader, veer Süsters un särß Broers — see ween eenfach wäch. Niks hett man van de twalf Minschen funn'n — niks van hör, wat man up d' Kaarkhoff bedieken kunn.
Eenzich de blengerige Speegel hevvt de Noabers in een Appelboom funnen.
Wo laang Gretmarie nu all vöör de Speegel steit, dat weet see gannich. Hör Denken is nich bi hör — up disse Stää. Hör Denken löpt in de Dach herüm, an de Marten mit de Speegel ankeem — as Geschenk för sien Gretmarie.

Sied een Joahr leepen see domoals all tosoamen. Wiers — see kennden sükk ut de Schooltied — oaber Haart un Haart hett eers Joahren loater tosoamen funn'n.
As see sükk irgendwons tomööt koamen sünd. De Tied wee noar — man jüüst dat de Minschen wat to bieten harn — un foaken wee ok dat man noch minn genooch.

Gretmarie wee dat söbente van elben Kinners. Hör Voader wee Hüürmann bi d' Buur — un Marten, hör Bröögamm, as de Öllste van särß lütt Schoosterjungs, muß sien Voader bi d' Schoostern helpen. In hör beid Öllernhüüs keek de Nod mit schmachtich Oogen mehr rut as rin. Dor wee keen Bott för Schnikkschnakk un Tüünkroam.
In Gretmaries Öllernhuus geev dat blossich een lütten Speegel. De wee van achtern all so spoakich — dor kunn man sükk mehr in oahn'n as in sehn.

Ähm bevöör see denn freen wulln, wee Marten denn mit de neeä Speegel ankoamen, wiel — sien Bruut de schull doch sehn, wo moi see leet, wenneer de Hochtiedsdach dor wee. Dat he de Speegel köpen kunn, dorföör har he Nachten säten un för een rieken Buur een poar Stävels schoostert. Dat Läär dorto dat har de Buur tostüürt — dat wee so knoakenhaart wäst — een poarmoal har Marten sükk de Füüsten dorbi upräten. Oaber dat wee joa för sien Bruut.
Gretmarie meent, de Bloodspütters an de hollten Roahm lüchten to sehn.
In een moien Sömmernacht harn see sükk denn oahn Wöär versproaken — to Winachen schull dat sowiet wääsen.

Un denn har dor een Uul säten. 1939 stunn in d' Klenner — un jüüst dat de Augustmoand de Nakk dreit har, wee Kreech in d' Land.
Marten hett ganz vöörn bi de eersten Schöät Pol'n to sehn krägen. Mit de Hochtiedsfier wulln de beiden tööven, bit dat dat wäär Frää in d' Land wee. In een poar Wääken — so sää man elker Dach in d' Roadio — in een poar Wääken geev dat wäär bunte Blöömen. De bunten Blöömen sünd nich an d' Dach koamen — un een Joahr gung över dat anner hen. Een Winachen gung över d' anner hen. Dreemoal is Marten an Winachen to Visit wäst — in dat lütji Huus achter d' Diek. Dreemoal hett see vöör een poar Stünn'ns binnerwendich sien warmet Lääven in sükk spöärt — dreemoal hett see denn beevert, ov see wat Lütts kreech. Un denn keem dor niks mehr, niks mehr as blossich een Breef, wor denn instunn: "Vermißt".

See hett hüm vermißt — besünners an de Mörgen, as see alleen vöör dat deepe, schwaarte Lokk stunn — un see vermißt hüm jümmers noch — Marten, hör eerste, hör groode Leevde. Aacht Joahr wee see nu vandoach sien Froo — wenn de Kreech hör nich dortüschen koamen wee.
See kann tomoal niks mehr sehn, wiel dat Woater hör in de Oogen schütt, un twee soalterk Spoaren teekend. Luut schnakkt see mit hör Herrgott — see is nich düll up hüm — blods — see kann d' noch jümmers nich begriepen.

In hör binnerwendich Truur hett see nich mitkrägen, dat de Dör sükk bewääch — twee Mannslüü sünd heel saacht in de Koamer trääden — as wenn Engels dör d' Hääven fleecht.
Een dorvan is de griese Paster Wübbenhorst — de anner is Marten — hör Marten. Gretmarie meent, see dröömt — see gript noa hüm — see stroakelt sien moager Gesiächt — un see spöärt, dat he läävt — he läävt — he läävt. As een billerhaftigen Winachsboom stoaht de beiden vöör de blengerige Speegel.
Nu kann see doch noch sehn, wor moi see as Bruut utsücht.
Dat Füür un dat Lüchten — dat hett de ole Paster Wübbenhorst dorbi doahn — he hett dat Verspräken van vöör nägen Joahr in Gretmaries lütji Koamer nu in een Sakrament pakkt— he hett de beiden up d' Stää troot.

Kiek — un dat Lääven, dat in disse Hillichnacht in Gretmaries Liev inplannt worden is — dat kieken de beiden vandoach noch as hör Christkind an.