Endlich maal weller Snee?

vun Addi Kahl

Hey, op wat töven wi al as lütte Gören in Wintertied? —
Na kloor — wenn ’t opletzt heeten dö: „Hurra, hüüt Nacht hett dat düchtig sniet!“

Ringsümher, woneem wi Gören uns dreihen un totaal begeistert sehn,
foren Pfützen to’n Rutschen, tohööcht lange Iestappen un Zentimeter vun Snee.
In de Natuur weern de Woolden, Wischen, de Bööm, ok Knicken un Hecken
as ’n unschulige Wunnerwelt utstaffeert mit witte Sneemützen as weeke Deken.
Ringsümher as vun en Töver inpudert de Twiegen vun Büsch un Bööm,
de in Wintertiet in ’n Ieswind swoor an't Nicken weern ünner de frostigen Drööm.
De Hüüsdäcker witt, Wunnerwarken vun Iesblomen zieren de Finsterschieven,
un Fru Holles „Betten-Utschüddeln“ müchen wi Kinner in Winterdaag lieden.

Un denn: „Hurra, buten sniet dat!“ Un weern de Flocken recht an ’t Störmen,
güng ’t vul Ungedüür loos: „Wi wüllen furts den eersten Sneemann optürmen!"
Mit Sneerull för Sneerull tohööcht op’nanner würr he gau schöön groot un dick
un mit ’n Wöddel as Nees un ’n Pott op’n Kopp stünn he dor in Nullkommanix.

Wi nutzen to Winterbeginn jeedeen lüütje Barg un den lüttsten Högel,
un uns winterlich Spill vun uns lütten Butschers weer dor kuum to tögeln.
Stunnenlang baven mit de Fööt toven dörch den dortomaal deepen Snee... —
Bliev schöön lang, leeve Froost, denn Dauweder deit de Kinnerseel’n weh!