Wat töövt achter de Böög? Bi Serendipity weetst dat nienich!

Op ole Weeg un Brüchen:

Finnen, ahn to söken
Op de Söök na en ole Schwartaumöhl

vun Antje Heßler

Dat schöne Weder harr mien Bloom up de Terrass meist all verblöhn laten. Ik müss unbedingt na'n Goorner un niege Planten köpen. Gau reep ik mien Fründin an, ob se Lust harr mittoföhrn. De Goorneree liggt in Schürsdörp.

"Geern", reep se, "dor köönt wi doch ok goot to Meddag eten!" Gau heff ik se afhaalt. Bi strahlenden Sünnenschien güng de Fohrt över de Dörper na Schürsdörp. Uns' Inkoopswagen weern bald mit bunte Blomen beladen.

Hüüt weer Friedag, dat geev Fisch in't Angebot. Wi hebbt uns dat goot smecken laten. "Du, wat höllst du dorvun, wenn wi noch wieder na de Schwartau föhrt? Vör en poor Daag stünn wat in't Blatt. De Schwartau sall twee Quellen hebben. Dat Gefälle vun de Schwartau is teemlich groot un dorüm hebbt se fröher allerhand Möhlen an de Schwartau buut. Ik wull al ümmer mal de Möhlen bekieken. Wi sünd hier dicht an de Woltersdörper Möhl!"
"Na, denn man los", meen mien Fründin. "Pass goot up den Wegwieser ut!"

Wi harrn uns länger nich sehn. Harrn uns dorüm veel to vertellen. Up de Hauptstraat na Süsel weer veel Verkehr. Achter Ekelsdörp müß de Wegwieser na Woltersmöhlen kamen. Aver wie dat so is, bumms weern wi vörbi! — Aver beide wüssen wi, dat geev noch ene Affohrt na Woltersmöhlen. Wat en Glück; up de Hauptstraat ümkehrn mag ik nämlich nich so geern.

Wat harrn wi dor för enen smucken olen Landweg tofaten kregen! Vörsichtig müss ik dörch so allerhand Slaglöker deelwies mit Water füllt stüürn. Wi weern de eenzigen Autofohrer up den Weg. Aver dat weer so en smucken Landweg, wi kunnen uns gor nich satt sehn.

Wi sünd doch nich alleen...?

Denn heff ik mi bannig verfehrt, heff mit enen Ruck dat Auto stoppt. Vör mi stünn en groten Kerl. Wull de uns verjagen? Aver ne, de Kerl weer ut Holt. Wi sünd denn eerstmal utstegen un hebbt uns den Kerl genauer ankeken. He stünn vör en Tor. Achter dat Tor weer en smucken Diek to sehn. An't Över vun den Diek stünnen noch mehr Figuren ut Holt. En Seejungfer "Undine", Neptun un noch anner Figuren. En Segelboot "Christel" leeg an Land. Genauer kunnen wi dat nich utmaken. An dat Tor stünn en Schild "Betreten und Angeln verboten!" Seker stünn de Mann mit de beiden Hunnen dorüm an dat Tor. Wi harrn dat Geföhl, dat wi in en vertöverte Welt weern.

De schöne slanke "Christel"

Figuurn bewacht de Doren...

...un bevölkert dat Water

Ok de verslaten Doren sünd fründlich gestalt

Nadinkern güngen wi torüch na uns Auto. Wokeen gehöör düsse Diek, wer harr dat allens upbuut? Dat müssen wi rutkriegen. Langsam föhren wi den verwunschenen Weg wieder. Dat Water vun den Diek schemer ümmer dörch de Büsch. Up en Wisch grasen swattbunte Kööh. Wi hebbt noch wedder anhollen, kunnen nich noog kriegen vun de schöne Natuur. Up den Schooh vun mien Fründin harr sik en Grashüpper daalsett. Wiet un siet weer keen Minsch to sehn.

Dat schient, as wenn all Kreatuurn hier snacken köönt

Aver nu güng dat wieder den Barg hindaal. Dor keem en Ortsschild "Woltersmühlen". Wi weern richtig föhrt! Un hier geev dat ok Minschen. De kunnen wi fragen En smucke Linnenallee wies uns den Weg na en grotes Huus. Vör en anner Huus weer en Fru bi de Goornarbeit. Up en Sockel vör de Döör stünn en Kroon. Weern wi hier in dat Märkenland vun den Froschkönig?

Dat is dat Slott vun'n Froschkönig!

De Fru keem up mi to un fraag: "Suchen Sie etwas?"
"Ja, natüürlich, ik söök de Woltersmöhl an de Schwartau!"
"Die gibt es schon lange nicht mehr", weer ehr Anter. "Aber da unten kommt der Graf, der kann Ihnen Auskunft geben."
Wi hebbt denn noch ene ganze Tiet mit den Grafen snackt. He wull geern den Artikel ut de LN "Die zwei Quellen der Schwartau" hebben. Ik heff den Artikel scannt un em per Mail toschickt. As Dankeschöön kreeg ik vun em de Adress un de Telefonnummer vun den Diekbesitzer.

De Graf hett ut dat ole Möhlenhuus an de Schwartau en Hotel mit Ferienwahnungen buut. Wi dörfen uns den Park achter sien Huus ankieken. De leeg an de Schwartau mit enen wunnerboren Goornpavillon. In de Twischentiet hett de Graf de groten Rasenflächen meiht. Sien Höhner lepen achter em her.

De Pavillion — echt orr en Droom?

Tru alle Doren, se gaht apen för di!

Wi weern an düssen Dag würklich wat ganz Besünneres wies worrn! Wenn man sik verföhrt, kriggt man wat to sehn, wat man sünst nich süht. Düt "Finnen, ahn to söken" hett sogor en wetenschaplichen Naam: Horace Walpole hett dat 1754 op Inglisch "Serendipity" nöömt, betont op dat eerste i; düütsch "Serendipität". Un den Naam dorför hett he wirklich ut en Märken nahmen — ut en pers'sches Märken, 'neem de Naam "Serendip" vörkeem. Dat passt doch to uns' Märkenland an düssen strahlen Harvstdaag.

Wat wi noch allens funnen hebbt, vertell ik en anner Maal.

Dat Spegelland liggt ok hier