Fiete Lüttenhus: De fiene Gesellschaft

Friedrich Schnoor (1879 — 1966) — sien Schrieversnaam weer Fiete Lüttenhus — hett op Platt Gedichten un Geschichten schreven un reziteert. Sien Söhn Freddy Schnoor hett uns en ganz Koppel Texten ut sien Vadders Nalaat tostüürt. Düsse Geschicht stammt ut dat Johr 1950.

Froo Postinspekter Hochmut weer bannig för dat Fiene. Se bill sick ok in, wat Bederes to sien as anner Lüüd. An leewsten heur se, dat se "Froo Inspekter" to ehr seeden. Seed eener mol so slankweg to ehr "Froo Hochmut", denn keek se von ün'n bit boben an, as wenn se seggen wull: wat fölt di denn in, weest du nich wer ick bün..

Wo't man anbröcht weer, wull se den fien'n Ton un ehr Bildung rutkehrn. Ok bie ehr Kinner sehg se scharp dorop, dat dat Fiene bie rinkeum. Mit Kinner, de se nich för ehrsglieken höll, dörfen sick ehr Kinner nich afgeben, dorünner kunn jo ehr fiene Ertrekkung lieden. Dor weern sogor weck mang de Göörn, de Plattdütsch snacken, mit son ungebild ertrockene Kinner dörfen se nich speeln, dat leed se nich.

Jo, se weer sehr för dat Fiene, de Froo Postinspekter, blot weer dat schood, dat dat Fiene, soveel se ok predigen un schimpen deh, in ehr Göörn afsolut nich rintokriegen weer. Dit müssen se jo woll von den Vadder hebben, de dörchut nich för dat Fiene to hebben weer, un wat dat Slimmste weer, mit sien Kinner sogor Plattdütsch snack.

Nu wull se grote Gesellschaft gewen, dit süll wat ganz Besonners warrn. Uter ehr vörnehme Bekanntschaft, de dorto koom'n dehn, harrn se ok ehrn Huusarzt, den olen Sanitätsrot, inlod, de denn ok toseggt harr, dat he mit sien Froo un Dochder koom'n wull. Dor se nu heurt harr, dat de ole Herr en groten Fründ vun Oontenbroden weer, wull se em as Ehrngast ok de Freid moken un em dormit öberraschen.

As de Dag nu dor weer, seed se to dat Mäken, de bie ehr eers vör kotten in'n Deenst trocken un von'n Lann' weer, un mit de se all ümmer un ümmer wedder rümpredigt harr, dat se sick in ehr Sprok un Benehm'n dat Fiene mehr annehm'n sull, "Grete, wenn Sie nachher den Entenbraten servieren, dann richten Sie es so ein, daß der Herr Sanitätsrat das Stertstück gleich vor sich findet. Er isst es am liebsten, wie ich weiß, und muss als unser Ehrengast auch besonders aufmerksam und zuvorkommend bedient werden."

"Jawoll, Madam", seggt Greten, "dat will ick all kriegen. Da brauch Madam sich keine Sorgen um zu machen." Nu güng dat ober in de Kök so hild to, dat Greten an wat anners dach as an den'n Herrn Sanitätsrot sien Stertstück.

As se nohsten bie de Gäst den Brodenteller rümreichen deh, wobie se natürlich den Herrn Sanitätsrot toeers de Ehr geew, wör se to ehrn Schreck gewohr, dat dat oll dämliche Stertstück jüst in de Midd von den Töller leeg. In den eersten Ogenblick weer Greten son beten in Schwulitäten, ober se wüss sick to helpen. Dormit he nu ok dat richdige Stück kreeg un in sien Bescheidenheit keen anner neuhm, wull se em gliek op den'n richdigen Wegg helpen un seed: "Dem Herrn Sanitätsrat sein Hinterteil liegt mitten auf'n Teller."

Na, bie düsse scheune Torechtwiesung kunn dat jo nich fehln, dat de ganze Gesellschaft luud an to lachen fung. Blot de Froo Postinspekter meuk een bannig ernstes un strenges Gesich. O nee, wat harr de Deern ehr blamiert, na de künn ober wat verwachten!

As Greten mit dat Rümreeken farig weer un wedder no de Kök güng, güng de Madam gliek achder ehr an, un denn kreeg de Deern ehr'n Segen! Dunnerwedder, wat fohr de Froo Postinspekter op ehr los! Ob se sich nich schämen deh, so wat to den Herrn Sanitätsrat to seggen, de wör gewiss nich wedder koom'n.

Gliek süll se ringohn un sick bie den Herrn Sanitätsrat entschuldigen un süll seggen, dat ehr slechte Kenntnis von de hoochdüütsche Sprok schuld doran west weer, un et süll nich wedder vörkoom'n.

Greten huul för dull un wull toeers nich rin, ober de Madam kreeg ehr bie'n Arm, meuk de Döör op, un scheuw ehr in de Stuuw. Greten güng op den Herrn Sanitätsrat to as so'n arm'n Sünner un seggt mit so'n weenerliche Stimm: "Entschuldigen Sie man vielmals, Herr Sanitätsrat, dass ich bei meine slechte Kenntnis von's Hochdeutsch, die Ent' ihr Hinterteil mit dem Herrn Sanitätsrat sein verwechselt hab'. Es soll nicht wieder vorkommen."

Harr de Gesellschaft vörher nich lacht, denn deh se dat nu. An dullsten lach de Sanitätsrat. Dorbie reep he een öber't anner Mol, "köstlich, ganz köstlich, unverfälscht vom Lande!" Froo Postinspekter ober harr ut de Huut fohrn mucht. So weer dat, wenn de Lüüd as Kind keen Bildung lehrt un Plattdütsch snackt harrn!

So wat wör se bie ehr Kimner nich erleben, dor wör se as Mudder all för oppassen un de Kinner de fien'n Maniern biebringn. Ne, de verdreihte Deern harr ehr doch to dull blamiert, se müss sick jo schäm'n vör ehr Gäst!

Ober een Unglück kümmt selten alleen. As se sick so'n beten beruhigt harr, geiht liesen de Stuuwendöör op, un ehr lütt Körling, dat Lüttst von de Göörn, kümmt in'n Draff no sien Mudder rantolopen un seggt ehr wat in't Ohr un trippelt dorbie ümmer henn un her. De Froo Postinspekter ward ganz verlegen utsehn, knippt em in'n Arm un tuschelt em wat to, un lütt Körling löppt, so snell as he kann, wedder rut.

"Gott sei Dank!", denkt se, "das ist noch gut abgegangen. Von den Gästen ist es unbemerkt geblieben, die Gesellschaft ist wenigstens nicht gestört worden. Das schreckliche Vorkommnis mit der dusseligem Deern war ja auch gerade genug."

Kuum hett se dit dacht, dor geiht de Döör wedder op, un in't Döörlock steiht lütt Körling, un höllt in jede Hand een'n Pott, den woll jeder kenn' deit.

"Pfui, Karlchen!", röppt sien Mudder, "willst du ungezogenes Kind gleich fort! Schämst du dich nicht!"

"Mutti!", röppt de Lütt un höllt beide Pött hoch, "welchen Pötting soll ich nehmen? Draußen stehn zwei Pöttings, 'n droßen un'n tleinen. Is de droße Dein Pötting?"