Dat Christgeschenk. Wiehnachtsgeschicht vun Fiete Lüttenhus

Friedrich Schnoor (1879 — 1966) — sien Schrieversnaam weer Fiete Lüttenhus — hett op Platt Gedichten un Geschichten schreven un reziteert. Sien Söhn Freddy Schnoor hett uns en ganz Koppel Texten ut sien Vadders Nalaat tostüürt. Hier en wiehnachtlich Geschicht.

Dat is Sommerdag un op'n Sünndagnohm'ndag. Dor sidd de Buur Jochen Pätow mit sien Froo op de Bank vör de Döör un snackt öber dit un dat. Se harrn noch een von de ooln Buurhüüs', de mit Stroh deckt weern un wo de Stork sien Nest op boot harr.

Dor seggt de Fro to ehrn Mann: "Kiek mol, Vadder, wi hebbt keen Kinner. Wenn ick dor den Adebar so op sien Nest stohn seh, wie he sien Lütten fuddern deit, denn mutt ick mi ümmer seggen, wie arm wi doch gegen em sünd. He un sien Stork-Ollsch hebbt doch wenigstens Göörn, wo se för sorgen köönt; ober wat hebbt wi? Jo, uns' gode Buurstell hebbt wi, un ok sünst uns' godes Utkoom'n, ober wieder ok nicks. För wen hebbt wi de lang'n Johrn arbeit' un dat Geld un dat Linntüüch in de Kuffers tosoomspoort? Harrn wi nu een'n Söhn oder 'n Dochder, oder ok beides, denn wüssen wi doch, wenn wi mol de Ogen tomookt, för wen wi arbeit hebbt. So ober geiht dat noher alles in frömm' Hänn. Dorüm is dat mien Haddenswunsch all ümmer west, dat wi doch Kinner harrn."

Vadder Pätow weer bi dit Snacken von sien Ollsch de Piep utgohn. He kratz sick mit de Piepenspitz achder't Ohr un meen, "Je, Mudder, den Adebar hebbt wi hier jo op unsen Huus', du harrst em jo mol Bescheed seggen kunnt, dat he uns mol son lütt Popp bröcht harr, mientwegen ok'n halfdutz!"

"Vadder, du dröhnst all wedder", seggt sien Froo, "ober, soveel ick di kennen doh, denkst du grod so as ick. Ober uns' Herrgott hett dat woll so för uns bestimmt, dat dit so sien sall. Nu sünd wi jo ok all öber de Johrn wegg, un an Kinnerkriegen is nich mehr to denken."

"Jo", seggt Jochen, "dor hest du Recht, dat is nu mol nich anners, wi möt uns dor eben in finn'n."

"Dat möt wi", seggt se, "leider Gotts! Ober nu lot uns ringohn un Obenbrot eeten, Vadder." Dormit güng'n se in't Hus.

Nu wör dit in'n Sommer no'n Krieg, as de beiden so tosoom'n snackt harrn. Von'n Osten heer weern de Flüchtlinge koom'n un eenige Familien weern in dat Dörp besidden bleben, wo Vadder Pätow wohnen deh. Bie een von de Inwahners weer'n Froo mit twee lütte Kinner ünnnerbröcht. Ehr Mann weer in Russland fulln, un se weer doodskrank mit ehr Kinner in't Dörp ankoom'n. Harr gliek to Bedd müßt un weer eenige Doog later all dodbleeben.

Nu stünn'n de beiden lütten Waisenkinner, de eerst dree un veer Johr ollt weern, alleen un weern eersmol bi den Dörpsschulten ünnerbröcht. Wieldat de Schult ober sülbst Kinner noog harr, wull he tosehn, dat se bi anner Lüd Opnohm finn'n dehn.

Dor mokt Vadder Pätow sick eens Doogs op'n Weg un geiht no'n Schulten un snackt mit em. Wie dat weer, he wull de beiden Kinner, lütt Jung un Deern, bi sick opnehm'n, ganz umsünst un för ümmer, un as sien eegen. Blot bit Wiehnachten süll de Schult se noch beholln, denn wull he se to sick hooln.

De Schult un ok de Paster, no den Jochen gliek dorop hengung, weern von Hadden geern inverstohn; kenn'n se doch Pätow un sien Froo as goode Lüd un grote Kinnerfrünn. Blot een Deel bedung Vadder Pätow sick ut: se sulln doröber swiegen, dat sien Froo dat nich to weeten kreeg, he wull ehr dormit öberraschen.

As nu Wiehnachten kümmt, kümmt Vadder Pätow eens Doogs mit'n Dannboom ansleept un stellt em op de Husdeel dool. "Nanu", seggt sein Froo, "wat sall denn dat?!"
"Morgen is doch Heiligobend, Mudder", seggt he, "dor möt wi doch'n Dannboom hebben."

"Ick gleuw, du büst nich klook", seggt se, "hebbt de ganzen Johrn keen'n Dannboom hadd."
"Grod deshalf", seggt Jochen, "wölt wi nu ok mol een'n hebben."
"Mientwegen", antert se, "ober lot di nich von de Lüüd utlachen. Jo, wenn wi Kinner harrn, denn weer dat wat anners."
"Lot dat Quesen man no, Mudder", seggt nu Jochen, "denn mokt wi em mol för uns. Lot de Lüüd man lachen, dat sall mi wenig kümmern."
"Jo, lot du di ober alleen utlachen!", seggt se.
"Dat do ick ok", antert he un lett sick nich stöörn, mokt 'n Footbredd ünner den Boom, hangt dor Lametta un annern Smuck un Zuckerkringel rin, wat he sick von'n Koopmann besorgt hett, stickt dor Lichter an un hangt dor sogar 'n lütt Popp un'n Hampelmann rin.

"Du büst jo woll totol narrsch worr'n!", seggt sien Froo, as se dit süht. "De Popp is för di, Mudder", seggt Jochen, "du hest di jo all ümmer so'n lütt Göör wünscht. De Adebar hett ober för di keen anner finn'n kunnt. Mi den Hampelmann speel ick denn 'n beten."
"Ick segg jo", gifft se em to Antwort, "du büst op dien olln Doog noch narrsch worrn. Doh, wat du wullt, mi lot ober tofreeden mit dien Hansbunkentöög. Ick will mi nich utlachen loten." — Domit lett se em tofreeden.

An annern Dag, as dat nu Heiligobend is un schummerig ward, seggt Vadder Pätow, "So, Mudder, nu mutt ick noch mol eben in't Dörp, koom ober gliek wedder torüch. Steek du in de Tied de Lichder an, de an'n Boom sünd. Ick will doch mol sehn, wie sick dat von buten moken deit. Hebbt jo sünst nie'n Boom hadd, weet jo gornich, wie dat utsüht."
"Jo, mok man, dat du weggkümmst", seggt se, "ick will dat woll moken, sünst büst du jo doch nich tofreeden, du narrsche Kerl."

Na, Jochen geiht aff un hoolt sick von den'n Dörpschult de beiden Kinner. Nimmt se rechts un links an de Hand un geiht mit jem no sien'n Huus' hen. De Lichter an den Dannboom brenn'n all, dat seeg he all von wieden.

As he mit de beiden Kinner an de Hand in de Stuuv kümmt, geiht he op sein Froo to un seggt, "Mudder, du hest di jo all ümmer wünscht, dat wi en Kind hebben wulln. Nich de Adebar, ober dat Christkind hett dien'n Wunsch nu endlich erfüllt. Hier schickt et di gliek twee Kinner, lütt Jung un Deern, de et uns as uns' eegen schenken deit. Ick denk, Mudder, du büst dormit inverstohn. Wat meenst du, wölt wi dit Christgeschenk annehm'n?"

Dor füll Mudder Pätow ehrn goden Mann üm'n Hals, de Troon'n stün'n ehr dorbi in de Ogen. "Jo, Vadder", slucks se, "dat wölt wi, denn hebbt wi doch endlich'n Söhn un'n Dochter. Un ji beiden Lütten", seed se un drück de Kinner an ehr Hadd, "söölt dat bie jug Vadder un Mudder god hebben."
"Dat weet Gott!", seed Vadder Pätow.