Schleden föhren
En Vertellen ut mien Kinnertiet up Fehmarn

vun Inge Weiland

Furts müß ik an mien Kinnertiet denken. Enen Trecker harrn wi nich. Aver Schnee harrn wi in'n Winter egens ümmer. Un wi harrn ok wat, wo wi unse Schleden anhaken kunnen: de Klingelschledens. Darmit weern de Landlüüd winterdags ünnerwegens. Eenmal in de Woch, tomeist up den Dunnersdag, de ok Buurnsünndag nöömt wörr, föhren se to Stadt, üm Geschäften up de Reeg to bringen, inköpen, Verwandte un Bekannte drapen. Dorto güngen de Mannslüüd to Kroog, oftins na "Hotel Wisser". De Fruun kehrten bi "Kaffee Meinke" in.

För uns Börger Kinner weern de groten Schleden mit de twee Peer dorvör wat ganz Besünners. Wat weern de staatsch antosehn! De Peer harrn Klingeln up 'n Rüüch. Vun wieden al kunn een ehr Gebimmel höörn. Uns klüng dat as Musik in de Ohrn. Dunnersdaags, glieks na Middag, tröcken wi mit unse Schleden den "Landkirchener Weg" hendal un töven up de Peerschleden. De Kutscher wüssen, wat wi vörharrn. Un so männicheen föhr en beten wat langsamer, üm uns dat Anhaken lichter to maken. Annerwelk knallen extra luut mit de Pietsch un dreven de Peer an, üm dat Görenvolk to entwitschen. Mit so 'n Kutscher dat uptonehmen weer nich eenfach. Ik harr 't schafft, dach ik un weer in'n eersten Ogenblick teemlich stolt, as ik mienen Schleden anhaakt harr. Aver nu kunn ik nich up em rupkamen. De Afstand twischen den Peerschleden un mi wörr ümmer grötter. De annern Kinner weern al lang torüch bleven, sogar de groten Jungs, de up de Klingelschledens upsprüngen, en Enn mitföhren un denn weller afsprüngen. Ik leep un leep, wull mienen Schleden weller hebben, ik kann doch nich ahn Schleden na Huus kamen. Wat schull ik miene Öllern vertellen? De harrn dat gar nich geern, dat Speel, dat wi Kinner dreven. Se menen, dat weer to gefährlich. Ik kunn kuum noch lopen, un de Lüüd up den Klingelschleden lachen un amüseern sik över mi. Ik dach, in Burg wörrn se en beten sinniger föhren, un utspannen müssen se doch ok woll mal, viellicht bi Wisser. Aver de Klingelschleden böög an'n Swanendiek üm de Eck na de Wilhelmstraat rin un keem eerst to 'n Stahn, wo dat in de Möhlenstraat ringeiht. De Kutscher sä to mi:
"Deern, warüm hest du nich ropen un luut schreet? Wi hebbt nu eerst markt, dat dien Schleden bi uns anbummelt. Wi harrn denn doch lang al mal still hollen."

De Schledenfahrers harrn Mitleed mit mi un laden mi in, bi ehr intostiegen un en Stück mittoföhren. Wat harr ik sünst darför geven, eenmal in so 'n Schleden to sitten un en Fahrt mittomaken. Nu aver wull ik nich. Mi lepen de Tranen al över de Backen. Ik wull blots noch na Huus. Verraden dee ik dar nix vun mien Beleven.

Ik versöch nie weller, mi an enen Klingenschleden antohangen. Doch harr mi noch eenmal een to 'n Mitföhren inlaadt, ik weer instegen. Dat aver bleev en Droom.