Seemannsgarn:
De "Wappen von Hamburg"

vun Günter Sohnemann

Vun Italien güng dat nu endgüllig Richt tohuus.

In de Straat vun Gibraltar harr ik, glööv ik, en Fatamorgana. Dor keem mi doch en Schipp tomööt, dat ik al, so schien mi dat, veelmol sehn harr — sneewitt, en Schöönheit vun Schipp, as ut en anner Welt.

Dat weer de "Wappen von Hamburg".

En smuck Schipp, Utfloogsschipp na Helgoland, ik harr ehr faken in'n Hamborger Haven sehn un weer sülven mol dormit na Helgoland fohrt. Se weer 1961 na Grekenland verköfft woorn un nu, 1962, op egen Kiel op den Weg dorhen.

De "Wappen von Hamborg". Foto Oxfordian Kissuth/Wikimedia Commons

Hier in de Straat vun Gibraltar heff ik Afscheed nahmen vun de "Wappen von Hamburg". Un dat weer ok meist mien Afscheed vun de Seefohrt. Sohnemanns Seemannsgarn geiht nu to Enn.

Ik denk noch geern an Flygaboda in Smaland in Schweden trüch, 'neem all dat Opschrieven un Erinnern an mien doch egentlich korte Seefohrttied anfüng. Wenn ik dorbi bleven weer — wat harr ik nich allens noch beleven kunnt...

Man dat gifft Intressanteres un ok Gresigeres vun de Tied vundaag to berichten.
Dat Meer is Fluchtweg un Müllkippe woorn, de Waterspegel stiggt an.
Ik heff den Wannel vun de Tieden beleevt.
Den Wahnsinn vun't Wettrüsten vun de Supermächt.
Dat Enn vun de Seefohrt mit Stückgoot, hen na de Containerfracht mit Scheep, de 400 m lang sünd.
Dat Computertiedöller mit PCs un Handys.
Havens, 'neem computerstüerte Maschinen de Ladungen alleen löscht — keen Schauerlüüd mehr, keen Havenarbeiters.
Allens woor anners.
De Gier na Macht un Geld woor grötter un grötter.
Dat allens weer mit den wassen Plie vun Minsch un Technik mööglich.

Nu wünsch ik mien Kinner un de Kinner vun düsse Welt, dat se un de Mächtigen ehrn Plie bruken doot, de Schöpfung un den Freden to bewohren.

Bild Rudi Witzke