Seemannsgarn:
Djakarta

vun Günter Sohnemann

Eentlich müss de Överschrift to düt Kapitel "Wohrschuug" heten. Wohrschuugt hebbt se uns nämlich, nich mit de Penunzen dör'n Toll to gahn, de wi mit unsen Smuggel "verdeent" haarn. Dor stunnen harte Strafen op, wenn een mit Swattgeld bi'n Toll faatkregen woor. För düssen Fall harrn uns indoneesche "Hülpsmatrosen" anbaden, uns dat Geld in de Stadt to övergeven — för en ansehnliche Provischoon natüürlich. Ok en Souvenir, en smuck Snittwark, dat ik köfft harr, wulln se för mi an Bord bringen. Indoneesches Snittwark as Souvenir na Huus to bringen, dat weer dormalen de Hit ünner uns Seelüüd.

Dat indoneesche Snittwark is mal smuck, mal afaardig

Wenn ik Djakarta beschrieven schall, fallt mi glieks de Haventofohrt in: Staats en Strand sühst nix as Pahlbuuwarken, Hütten op Holtpahls, de bi Ebb in'n Slick stunnen. Dicht bi dicht staht de Hüüs in'n Slick, verbunnen dör lütte Gehweeg vun Bambus un Holtbreed. Bi Floot kunnst düsse Buuwarken bloots vun't Water anstüern.

Bi Ebb sehgst ok vör de Hüüs de Makkassar-Segler in'n Slick liggen, an de ehr Rümp flietig warkelt woor. Blangen düsse Makassarsegler kunnst ok Dau un Dschunke sehn, de dat Bild vun düt Pahlbuuten-Över smücken dään.

Sünnünnergang an'n Haven vör de Pahlbuuten

De Revierfohrt hendörch stunn ik op mien Back an mien Ankerwinsch, un de Matrosen üm mi stunnen praat för dat Fastmaakmanöver. De hier al wat fakener west weern, wiesen op de Hütten un vertelln: "Dor kannst för wenig Rupien Musseln satt eten!" Lecker mit so'n Dipp un Grööntüüch bi en köhlen Beer!

Düsse Musseln, dat woor mi kloor, woorn bi Ebbe vun de Pahl vun den Pahlbuwarken afsammelt. De Pahlbuuten harrn keen Affluss, Kanalisaschoon orr Müllabfohr. Allens, wat de Minsch nich mehr hollen kunn orr bruken dä, vertru he düt Water an, dat ünner de Pahlbuuten allens opnehmen dä, dat passlich för den Minschen mit de Ebbe in'e grote See aftotransporteern. — Woso dat Water op de Reede vör Djakarta so mullig weer, woor mi nu klaar. De Musseln möök dat apensichtlich nix, se föhlen sik allerbest düngt. Goden Aptiet. Ahn mi!

Indoneesche Snittmaske

Na Fieravend trock ik mit poor Maten los, Djakarta entdecken. Mien Maten kennen sik ut in Djakarta un harrn ok uns Geld en indoneeschen Einheimschen anvertruut. Mit den weern wi an en bestimmten Punkt verafreedt.

Man nu de Toll. Wi woorn ophollen un een vun uns woor in de Tollstaschoon rinbeden. Na'n Tied keem he mit roden Kopp wedder rut. Se harrn em nipp un nau dörsöcht, wat he nich Geld an't Lief dröög — orr in't Lief. Mit anner Wöör: He harr sik uttrecken, de Büx daallaten un sik bücken müsst.

Na, dat schull langen.

En Rikscha vun hüüt

Na, nu weern wi buten den Haven, en Gewusel vun Minschen, Autos un Fohrradrikschas toov üm uns. Wi nehmen uns Fohrradrikschas un leten uns na en Bahnhoff bringen, 'neem noch mehr Minschen weern. As wi ankemen, rull jüst en Diesellok mit poor Personenwaggons heel langsam diagonaal op de Schienen över de Straat in den Bahnhoff. Mit Wunnerwarken hebbt wi düssen Momang bekeken un fotografeert, as en Toog op so'n Wies in'n Bahnhoff infohrn dä.

Denn betahlen wi de Rikschas un güngen in en Geschäft för indoneesches Snittwark, uns bevörtoogte Souvenirs. Uns Geldsmuggler weer al dor.

Fix weer dat Geld verdeelt, de Smuggler kreeg sien Honorar — un ik kööp mi en typische indoneesche Figur, an de mien Familie in Hamborg veel Freud harr... bit uns Hund op de Idee verfüll, dat weer en Knaken, un dat heel un deel terknabbern dä.