Seemannsgarn:
Haifische argern

vun Günter Sohnemann

Neegsten Dag legen wi jümmers noch op Reede — weer dat dröhnig!! Ja, avers bloots bet een Matroos op de Idee keem: Wi speelt "Haifische argern"!

As Eerst besorg he twee lerrige Sektbuddeln un en fief Meter lange Lien. Vun'n Kook haal he sik blödige Fleeschreste, ok en Stück Leber weer dorbi. Dat woor in en Jute-Büdel verpackt, de nipp in de Merrn twüschen de twee Sektbuddeln an de Lien fastknütt weer. En vull Affall-Tunn woor noch haalt, en Jungmann harr sien Angel dorbi, un mit düsse Utrüsten tröcken wi an't Heck.

As eerst woor de Affall in'e See kippt; denn töven. Uns Jungmann kunn dat gor nich aftöven, sienen eersten Hai to angeln. He smeet sienen Blinker mang den Köken-Affall, de op de Överflach dreev. Begeistert krakeel he "Ik heff een!" un klammer sik an sien Angel. Mit ludes Surren suus de Angelsehne rasant vun de Rull, un mit'n lies "Peng!" reet de Sehne. Nu harr he keen mehr.

Ut de Deepde duken de schattigen Ümriss vun fief Haie op un möken sik över de Kökenaffäll her. Dat Water op de Reede weer nich so klaar, avers klaar noog, dat uns dat hoochkant den Rüch daalkreep. Hier un nu in't Water to falln, dat muchst di nich vörstelln.

Nu keem avers uns' "Hai arger di nich"-Konstrukschoon to'n Insatz. Uns Matroos leet de twee Sektbuddeln in't Water falln; de fleeschfüllte Jutesack twüschen de Sektbuddeln full natüürlich ok rin. Een weke un twee harte Klatscher schallen de Bordwand rop.

Uns Haie funnen dat sachs bedrauhlich — se duken stantepe af in de Deepde un leten sik nich mehr sehn. Wi töven.

Opletzt woor uns Töven doch noch belohnt. Grote Schadden kemen tögerlich ut de Deepde vörtüüg. Argdenkern kreisen se üm den Jutebüdel un de Sektpullen. Allens heell sachte, langsaam. De Freetgier, de een de Haie jümmers naseggt — dor weer nix vun to sehn.

Dor keem ut de Deepde en grote Schadden hoochraast, woor in't Nu grötter un grötter — en Trumm vun Hai, ik will hier sien Grött nich schätzen — later seggt noch een, düt hier weer Seemannsgarn.

Wat nu keem, köönt Seelüüd nich mitkriegen, wenn se över Bord fallt un de Hai dat Letzte is, wat se in ehr Leven seht: Düsse Reesenhai schruuv sik bi vullen Tempo op den Rüch.
Nu sehgen wi mit Schuddern sienen witten Buuk un sien reesenhaftig apen Muul mit de metzenscharpen Tähn. He pack den Jutebüdel un af dormit in de Deepde. — De twee Sektbuddeln duken mit af.

Na korte Tied slögen se anenanner mit hellen Knall. De Hai keem in Panik, leet de Beute los un flücht. De Jutebüdel duuk bald wedder baven op — de mit Luft füllten Sektpullen tröcken em hooch.
So leep dat jümmer wedder, bet de Buddels vun'n Wind afdreven woorn un wi den ganzen Tüdelkraam ut de Ogen verlören.

Ik glööv, de Haie hebbt sik noch den ganzen Dag argert. En poor Fotos heff ik dormalen maakt, avers veel weer dor nich op to sehn, dat Water op de Reede weer to drööv.