Seemannsgarn:
Giesela, Renate un noorddüütsche Gedanken

vun Günter Sohnemann


Nich snackt heff ik bet nu vun mien Frünnin Giesela Blank un ehr Frünning Renate Braun.

Giesela un Renate harrn beid ehr Lehr afslaten, un wieldat ik to See weer, weer Giesela, de "op mi töven" dä, mit ehr Frünnin tosamen na Süüddüütschland trocken, 'neem de twee in Stuttgart Arbeit funnen harrn. Se wahnen, as sik dat dormalen höörn dä, in en Wohnheim för Deerns in Degerloch, dat de Kark bedrieven dä. Na, un dorhen föhrn wi twee Seelords — Günther Möck un ik — natüürlich hen, mit'n Taxi, nadat wi vun Günthers Broder Ede Afscheed nahmen harrn. De twee Deerns harrn sik Urlaub nahmen för unsen Besöök in Stuttgart, un wi wulln ehr mit na Ulm nehmen, Günthers Heimat.

Ulm. Nienich un narms bün ik wedder so hartlich begrööt woorn as in Ulm vun Günthers Öllern. Ik harr doch Twievel hatt, wat Günther sien Öllern nich to veel tomoden dä — en frömde Hamborger Jung, de eenfach as Gast opduken dä... un nu noch mit twee Deerns! Man för Günthers Öllern, de Möcks, weer dat gor keen Problem. De Deerns woorn eenfach bi en Tante in en anner Huus güntöver de Straat inquarteert. Fröhstücken dään wi alltohoop bi Möcks, un ik heff noch nienich so en Veelfalt an Broot un Brötchen op en Fröhstücksdisch sehn. Mit een Slag weer ik in Düütschlands Süüd un in de süüddüütsche Köök opslaan!


Ulm vun de Donau ut

Dat Eerst, wat Günther sik to Meddag wünschen dä, weern natüürlich Spätzle — dat Naschonaalgericht bi de Swaben. Denn avers keem för mi de Hammer, denn bet to den Dag harr ik grönen Salaat bloots mit Zucker, Zitroon un suer Sahne kennt. Hier keem de mit unbekannte Krüder, Essig un Ööl! Dat, dach ik, kann ik nich eten! Rein ut Höfflichkeit heff ik en ganz lütt beten probeert — ik wull mi ja nich vergiften! Na, wat mweent ji woll? Dat smeck so good, dat ik hüüt bloots noch utnahmswies Salaat mit Zucker un Sahne eten do.

Denn güng dat mit Günther as Stadtföhrer dör Ulm un natüürlich ok op dat Ulmer Münster, den hööchsten Karktoorn in de Welt; an de Donau langs bet na den schepen Metzgertoorn, vun den de legendäre "Snieder vun Ulm", de as de Vagels flegen wull, mit sienen sülvst buuten Floogapparaat direktemang in de Donau störten dä — den Spott vun sien Tiedgenossen kreeg he gratis.

Ik harr dacht, in Ulm weer ik op kathoolsch Rebett, man ik kreeg verklickert: Dor op de anner Siet, dat is Neu-Ulm, dat is kathoolsch.

De wunnerbore Fluss Blau weer vull mit grote Forellen, de sik in sien glaskloor blaag Wellen in dat Ünnerwatergras versteken dään. De Blau is en lütte Fluss, de gau dör de middelöllerliche Ooltstadt ielt, twüschen Hüüs un ünner Stratenbrüchen langs na de ole Stadtmuur un vun dor in de Donau. — Ik weer in en Welt to'n Wohlföhlen ankamen!

Mit Beduern dach ik an de schönen olen Straten un Buwarken, de in Hamborg dör den Bombenkrieg verlaren weern un dör niege Backsteenbuuten ersett woorn. Man för recht wunnerwarken dä ik, as ik höör, dat ok Ulm in'n Krieg dull terstöört woorn weer. Mien Respekt för de Swaben wuss.

Jümmers noch smüüster ik, wenn Günther stolt op allens henwiesen dä, wat de Swaben utfunnen un konstruiert harrn. Un wat allens in Ulm tohuus weer — Magirus, Ulmia Warktüüch un mennigwat mehr. Mi woor kloor: De Lü hier denkt anners as in Hamborg. Dat weer mi al in de Garage vun Günthers Öllern opstött: Dor hüng en Skelett vun en Kajak an de Deck. Günthers Vadder harr em vermünnert, dat to buun. Mi dämmer, wat ik as Kind allens misst harr — mien Vadder weer in'n Krieg bleven... Tolerante Öllern weern dormals roor, ik frei mi för Günther, dat he düt Glück beleven dröff un dat ik bi mennig Snacks mit sienen Vadder dorbi ween dröff. In mien Familie weer dat enger togahn, dat woor mi klaar; dat geev ok liberalere Methoden vun't Optrecken: de Kinner vermünnern, ehr Moot maken un liekers ehrn Weg mitgahn. — För mien fröhern Utsprook "Schluchtenschieter" schaam ik mi nu. De Hamborger Pepersäck hebbt sachs mehr an ehrn Vördeel as an soschaale Mööglichkeiten dacht. In't negenteihnte Johrhunnert weern in Hamborg so veel Kinner verwahrloost, dat Wichern un de Diakonie dat "Rauhe Haus" grünnen dään. Man woans dat üm 1850 üm de Kinner in Swaben stünn, weet ik nich; bloots dat mien Fründ Günther dat good drapen harr, dat sehg ik.

Trüch na Ulm an de Donau! To't Wekenenn harrn sik Günthers Broder Ebe un den sien Frünnin Heide anseggt, mit uns op dat Nevelhorn to stiegen. Dat Weder schull ok good för en Bargwannerung ween. Ebe un Heide harrn en VW-Bus utlehnt, un so kunn mien eerste Fohrt in de Alpen kamen!

Wi weern dree Päärchen: de dree Inheimschen Ebe, Heide un Günther un wi dree Noordlichter Renate, Giesela un ik.

De Fohrt na Oberstdorf weer indrucksvull. Günther wies mi den See, dör den he swummen weer, un woneem he överall mit sien Öllern in Urlaub west weer, woneem se wannert weern un woneem se "Brotzeit" maakt harrn. Mi weer tomoot, as weer ik överall dorbi west, so lebennig vertell he.


Dat Nebelhorn, de Barg över Oberstdorf

Vun Oberstdorf wannern wi den Wannerweg na't Nebelhorn hooch, mit Pausen för lütte Sneeballslachten un herrliche Utsichten op reesenhaftige Felswänn, as ik se in Noorddüütschland nienich sehn harr — wieldat wi, den Sebarger Kalkbarg mal utnahmen, keen Fels baven de Eer hebbt.
Ok de Anden in Südamerika hebbt mi nich so'n Indruck maakt as de Alpen.

Jichenswenn kemen wi op de Kabinenbahnstation "Seealp" an un wulln vun dor mit de Seilbahn na Oberstdorf dal fohren. De Kabinen weern al to sehn, dor sä Eberhard: "Ich spring runter!" Schull heten: Ik loop den Weg trüch. — Un weg weer he, un as wi nerrn in Oberstdorf in de Halle vun'e Seilbahn jüst ankamen weern, keem Ebe strahlend in de Halle lopen. — Ik heff bloots dacht: Woans maakt de dat?! Wi weern doch stünnenlang den Barg roplopen!?

Op mien Fraag anter he: "Ik bün wirklich den Barg daallopen, nich de Serpentinen vun den Weg langs! Ik bün wirklich jumpt." Na, jedenfalls harrn wi en indrucksvullen Utfloog.

De Trüchfohrt mit den Bus is mi unvergeten. Heide süng uns Leder vör, de wi in Noorddüütschland noch nienich höört harrn, un den Refrain süngen wi alltohoop denn ut vulle Kehl mit. Een Leed hannel vun en Riddersmann, de in en Swienskoben landt; opletzt heeß dat denn "Drum nimm vor freier Liebe dich in Acht, chrr chrr chrr," dat fünn ik lustig.

Neegsten Avend woorn wi vun Günthers Vadder in't Restaurant "Forelle" inlaadt. Dat Restaurant leeg in en middelöllerlich Huus mit heel siede Deck, urig un komodig. Na dat Eten sä Herr Möck ok "Du" op mi. "Günter", sä he — Günter ohn h, also ik weer meent —, "Günter, ik bestell di nu en besünnern Wien!" Un all an'n Disch sään "Oooh!", as he de Bestellung bi de Bedienung opgeven dä.

De Wien woor bröcht, un ik snoper fachmännsch an't Glas. All an'n Disch bögen sik nieschierig vör un keken mi to, as ik nippen dä. "Na, wo smeckt't?", fröög Herr Möck. Mien Anter harr ok en Kanonendunner ween kunnt: "De is suur!"

Herr Möck reet mi meist dat Glas ut de Hand un nehm en lütten Sluck. Denn hell sik sien Mien wedder op. "Nee, de is nich suur, de is trocken — dröög!" Nu güng dat an'n Disch hooch her, un miteens wüss jedereen, dat se in Noorddüütschland lever söten Wien hebbt. "Dröge" Wiens weern dormalen tomehrst unbekannt.

Vun düssen Dag an füng ik an, mi mit drögen Wien antofrünnen. Wat mi na den Genuss vun so en Wien gefallt: eerstens de Smack; tweetens: Ok wenn ik mal een Glas to veel dorvun harr, heff ik noch nie an'n annern Dag en Aspirin bruukt.

Tja, ik heff hier veel vun feerne Länner vertellt. Mennigmaal kannst niege Bruukwiesen un Levenswiesen ok in't egen Land finnen!


21.7.2021

 


na baven