 |
|
vun Günter Sohnemann En ganz sünnerlich Aventüür heff ik in Los Angeles beleevt. Dor geev dat nehgbi den Haven den Vergnögenspark "Pike", de harr dat ganze Johr op — un he harr de dormalen gröttste Achterbahn vun de Welt. Dat weer 'n beten as op'n Hamborger Dom: Scheetbuden, Loosbuden, Wust- un Frittenbuden — un ok en Buud, 'neem een mit'n Katapult Toonröhrchen tweischeten müss, den Hööfdpries to winnen. Nu harr mi mien Fründ Günther faken vun sien Talent mit
dat Gummikatapult vertellt. In Ulm, so sä he, weern in de Schrebergoorns
talllose Finsterschieven sien Oppers worrn. Ik sehg sien Ogen oplüchten,
as he de Scheetbuud mit de Katapulte sehg; he weer hen un weg, dat
dat hier sowat Eenfachs geev. Gau weer de Gebühr betahlt, gau
weer dat richtige Katapult utsöcht, un noch gauer weern de
Toonröhrchen alltohoop in Gruus un Muus schaten — un Günther
kreeg sien Hööfdgewinn vun en giesmuligen Scheetbudenbesitter
uthännigt. As wi wieder in den Park bi rümtoströmern weern, kemen
wi ok an'n Ingang vun de weltgröttste Achterbahn. Hier wulln
wi rin. Vun Bordkameraden harrn wi höört, dat weer en
Mootproov, de Achterbahnfohrt mit hoochreckte Arms dörtostahn.
Also rin in de Achterbahn. Mit hoochreckte Arms woorn wi mit Klappern un Quietschen in en steile Schreegbahn op den Zenit vun de Bahn hoochtrocken. De Arms jümmers tapfer in de Hööcht, Günther mit sien Porzellaanpeerd plus Cowboy lose op de Knee. Denn de eerste steile Daalfohrt, meist en Afstörten in de Deepde, dat sik opeens wedder in en abrupten Anstieg wennen dä, denn wedder ganz in de Deepde afduuk, bet op Eerdniveau. Ehrdat wi düt Vergnögen luud krieschen geneten kunnen, greep sik de Flüchtkraft dat Porzellaanpeerd samt Cowboy so gewaltig un fix, dat keen Reddung mööglich weer. Wi störten in den Afgrund — un höörn dat ut de Deepde vun de Achterbahn rumsen un klirren — un denn en Regen vun lüttste Porzellandelen, as sik de Porzellancowboy un sien Porzellanpeerd in dusend Delen oplösen un dör dat Gebälk vun de Achterbahn op den Grund rieseln dään. "Klickeradoms", dach ik, as dat bi Willem Busch heet:
Na't Enn vun de Achterbahnfohrt sehgen wi witte Splitter ünner de Stütten vun de Achterbahn liggen. Opsammeln un in de Porzellanklinik bringen hebbt wi uns schenkt. "Ik gah eenfach hen un scheet mi en niegen Cowboy mit Peerd", meen mien Fründ Günther. Wi also trüch na de Scheetbuud. Man de Besitter: Günther kamen sehn un zack! de Buud tomaken weer eens! Kloppen help nix, he wies uns vun't Gehöfft. Op keen Fall wöör Günther nochmaal an sien Katapulten kamen.
So kemen wi ahn Porzellancowboy, avers mit wat to Vertelln an Bord trüch. Ik denk, düsse Beleevnisse sünd de Riekdom vun de Seefohrers. All Souvenirs köönt verlaren gahn, man düsse Beleevnisse nich so gau — wenn'n ehr, as ik dat hier dä, för de Kinner un Frünnen opschrifft, dat se bi't Lesen vun de lütten un groten Aventüür villicht de Geföhlen vun uns lang vergahn Tieden verstaht. Wieder güng uns Fohrt mit de Rheinland na San Francisco ünner de Golden Gate Bridge dör, an de Kaschott-Insel Alcatraz vörbi in den Haven ünner de Oakland Brigde.
In "Frisco" woor dat Ankerspill uteneennahmen, tominnst de Bremsen, de beweeglichen Delen to fetten. Düsse Arbeiten woorn maakt, wieldat de Eerste Offzeer de Brems nich loskregen harr - je weet al, de Geschicht in'n Panamakanaal, 'neem he de Brems todreiht hett staats op. Dorna harr he Steen un Been sworen, de Brems vun't Spill weer fastrost't, dat he ehr nich lösen kunn. Dat weer natüürlich nich wohr, avers so stunn he beter dor, un wi harrn de Arbeit. Denn güng uns Fohrt na Oakland dör en See orr Bucht, 'neem ik vull Staunen Hunnerte vun Liberty-Frachters ut'n Tweten Weltkrieg vör Anker liggen sehg — in Päckchen tosamen, vun hier bet na'n Horizont. — Later heff ik in't Bladd leest, dat düsse olen Scheep as Koornspiekers bruukt woorn. Wieder güng dat, vörbi an de stillleggten Kriegsfrachters, bet in den Haven vun Oakland. Bi't Fastmaken an'n Pier keem al vun Wieden en Polizeiwagen mit Blaaglicht un Lalüüü anscheest. Wi op de Back bi't Fastmaken vun de Lienen togang, wi sehgen, wo de Polizeiwagen stoppen dä. Ut steeg de Udel — al wat öller un orrig korpulent. Knapp ut dat Auto stegen, full he eenfach üm. Ut dat Verwaltungshuus störmen koppelwies Udel un lepen na ehrn Kollegen, Eerste Hülp to leisten. Unwirklich weer dat allens: Wi harrn uns Arbeit to doon, wieldess dor nerrn de Udels üm dat Leven vun ehrn Kollegen kämpfen deen. — Den Kampf hebbt se verlaren, hebbt wi later klookkregen.
Vun Oakland güng dat över Seattle na Vancuover, Holt to laden. Vull beladen güng't denn Richt Heimat, bloots in Mexiko woor nocheens Ladung för een Dag Liegetied opnahmen. Ik müss Drinkwater annehmen ut en aasig langsam lopen Waterslauch — wieldess de restliche Besatzung för en korten Urlaub an Land dröff. "Ik kaam na, wenn ik hier klaar bün!", harr ik ehr verspraken, un dat dä ik ok. De Taxifohrer, bi den ik insteeg, verstunn "Dancing" un bröch mi in en Lüttstadt mit veel mexikaansche Folklore op den Marktplatz. Ik geneet dat un bestaun dat frömde Doon un Drieven. De Gitarrenmusik dorto klingt hüüt noch wehmödig in mien Gedanken. — För en lütt Intrittsgeld kunnst in en Lock in de Eer kieken, 'neem en junge Fru in en elektrisch belüchten Sarg leeg — schöön weer se antosehn. Wat dat so en Doodskult weer orr wat dor bloots Sneewittchen naspeelt woor, heff ik nich klookkregen; bloots dat se nich dood weer, sünnern levig, un na dree Daag wulln se ehr wedder utbuddeln! Vun Mexiko güng dat dör den Panamakanaal trüch na Düütschland in den verdeenten Urlaub. Un dor woor ik vun mien Fründ Günther Möck inlaadt, na Ulm mittokamen. Ganz verblext anter ik em: "Geiht dat denn? Wat seggt dien Öllern dorto?" So keem ik dat eerste Maal in mien Leven na Ulm un in de Alpen. Uns Fründschap höll dat ganze Leven. Aver dat is ja al wedder en anner Geschicht.
29.6.2021 |
Seemannsgarn:
Dat
Ding slepen wi nu mit uns. 
