Seemannsgarn:
Wi warrt bestreikt

vun Günter Sohnemann

Bi de Seefohrt heff ik ok wat vun de gewerkschaplich organiseerten Havenarbeiters in de Künn kregen. Dat weer mal hööglich, mal dösig. De Leser mutt sik sülven överleggen, wat he vun gewerkschapliche Macht hollen deit, de ehr Motto heet: "Wenn mien starke Arm dat will, staht de Rööd hier alle still!"

Op den Weg vun'n Panamakanaal Richt San Diego, Kalifornien, USA — dor kreeg ik den Opdrag, jedeen Rull an Deck, wo en Reep dörleep, mit enen Stropp un mit Schäkeln to sekern. Wenn de dicke Stift vun de Rull breken wöör, wöör denn de Rull opfungen un de Ladung kunn nich trüch in den Laadruum fallen. Dat is twoors noch nienich passeert, tominnst heff ik noch nienich vun höört — avers seker is seker. In Düütschland is dat verbaden, ünner sweven Lasten to arbeiten. Deit ja ok nüms, de nich levensmööd is. En lächerliche Vörsichtsregel. Avers de Arbeiter in'n Haven kümmt un geiht nich an Bord, wenn düsse Beding nich erfüllt is. Wi wüllt, dat se uns Schipp entlaadt, also mööt wi dat so maken.

Arbeit orr Rümlopen ünner sweven Last is nich verlöövt!

Indrucksvull weer de nächtliche Ankunft vun See. Op en Lichterstriep an de Küst vun Kalifornien tofohrn; düsse Lichterstriep weern de Städer Los Angeles un San Diego, de in'nanner fleten dään. Vun Backbord bet Stüürbord reck düsse brede Lichtstriep — basig indrucksvull.

Neegsten Morgen mit Schichtbeginn woorn uns Ladeluken vun de Havenarbeiters opmaakt. Dorbi hebbt se de Scherrstöck in't Twüschendeck so tumpig hanteert, dat en Föhrungsschiene utreten woor un in den Laadruum ragen dä. Afsicht orr nich — de Säck vun de Hieven, de ut den Laadruum an Land sett woorn, kemen jümmers wedder gegen düt krumme Iesendeel, dat in den Laadruum raag. Dat weern Chemiesäck, un dat stuff in Wulken, wenn se opslitzt woorn.

De Arbeiters an de Luuk nehmen sik dor gor nix vun an.
Ahn jichenseen Bescheed to geven, haal ik mienen Vörslaghamer ut de Warkstee, steeg in den Laadruum, un mit twee, dree Hamerslääg seet dat verbagen Iesenstück wedder an sien Platz. Un all de Havenarbeiters ut de Luuk, op eenmaal stunnen se alltohoop an Deck un swegen still.

Ok ut de annern Luken kemen de Arbeiters an Deck.
De maakt je woll en Paus, dach ik. Mag ween, dat is so in de USA.
Rein koppschuug flutter de Ladeoffzeer Bluhm op mi to. "Blau, wat hest du maakt?!" — Ik verklaar em, dat de Säck jümmers an düt Iesen opslitzt woorn.

He sä bloots: "Schiet." Un denn: "De Havenarbeiters bestreikt nu dat Schipp. Se düllt nüms vun de Mannschap in'n Laadruum, wenn se dorbinn togang sünd."
Na, dor harr ik ja wat anstellt!

Nu woor mit de Schippsföhren verhannelt, leider ahn Ergeevnis. Denn keem Jupp, mien Jungtimmermann ut Bayern, jodeln över Deck marscheert.

As de amerikaanschen Schauerlü em Bifall klatschen dään, haal dat Jodeln foorts op, un as se wulln, dat he wieder jodeln schull, schaneer he sik dull un sweeg heel un deel still.

Glööv dat orr nich: De Verhannelnsföhrers vun de Schauerlü möken to'n Beding, wenn se wiederarbeiten schulln, müss Jupp för ehr jodeln. Se wulln en richtige lütte Vörstelln.

Dat woor Jupp nu vörleggt, un wat bleev em veel övrig? He müss ja nu de Noot gehorchen, inwilligen un jodeln. He steeg denn in de lerrige Ladeluuk daal, wieldat dat dor so schöön hall, wenn he jodel.

De Havenarbeiters stunnen alltohoop an Deck üm dat Lukensüll rüm un luustern verzückt op dat Gejodel vun Jupp, dat nerrn ut de Luuk schallen dä. He kreeg veel Applaus.
En halve Stünn later weern all Havenarbeiters wedder in de Luuk dorbi, dat Schipp to entladen.

Dat weer en Machtdemonstraschoon vun de organiseerte Havenarbeit in de USA. Wirklich en Land vun unbegrenzte Mööglichkeiten.