Seemannsgarn: vun Günter Sohnemann Hilligavend in'n Chileenschen Haven Iquique. Düt weer en Schüttladung, un bi't Beladen güng de Stuff sowat vun in Wulken hooch, dat uns Schipp an Hilligavend mit en dicke witte Stuffschicht todeckt weer. Weer twoors keen Snee, sünnern Schiet. Liekers, wi kregen richtig "witte Wiehnachten" un ok Wiehnachtsgeföhlen. Denn för mennig vun uns weer düt de eerste Wiehnacht wied weg vun Tohuus. Man an Wiehnachten un an Fiern dröffst noch nich denken. "Eerst de Arbeit un denn dat Vergnögen", heet dat ok bi uns an Bord. To Middag weer dat Schipp mit Beladen trecht; also Luken to un Water an Deck, klaar Schipp maken! Denn Anker op, un mit lagsame Fohrt gleden wi ut den Haven.
An düssen Hilligavend fohr uns Schipp vun Iquique langs de
chileensche Küst na'n neegsten Haven Arica. Na't Duschen trocken wi uns alltohoop fein an. Witt Hemd, püük bügelt, reinliche Büx. Denn af to'n Avendbroot in de Messe. Hüüt geev dat Rootkohl mit Soltkantüffeln un Braten satt. Achterna Vanille-Ies mit Frücht. Un bavenöver sweev ut'n Luudspreker liesen wiehnachtlich Musik. En richtige smückte un optakelte Wiehnachtsboom sä uns: hüüt is Hilligavend! De Stimmung hüüt Avend weer ganz sünnerlich. Dor
woorn hüüt keen Zoten reten, liekers weer allens blied
un vergnöögt.
Nu bee Koptein Petersen üm dat Woort. Dat woor still. To mien Överraschen lees he de Wiehnachtsgeschicht vör. Dat woor richtig fierlich. Denn fedder he uns op, tohoop dat schöne Wiehnachtsleed "O du fröhliche" to singen. Mann, weer dat en lude Männerchor! Dat harr ik nich dacht, dat wi dat so good kunnen. Tominnst de eerste Strooph möök mächtig Indruck; bi de twete Strooph klung dat bloots noch halv so luud, wieldat de Lü den Text nich wüssen. Avers Koptein Petersen sien Stimm jümmer noch luud vörnweg! Bi de drütte Strooph verleet em meistto de ganze Mannschap. He höll dörch un kreeg dorför en ehrlichen dunnern Applaus. Nu weer de Wiehnachtsstimmung, de üm den Eerdball güng, ok bi uns in de Messe ankamen! Dorna lees uns Koptein Wiehnachtsgröten vun de Dööppatin vun uns Schipp vör, un dat geev ok Geschenken vun ehr: för jeden Mann en eenfache leddern Breeftasch un je twee Mann en Buddel Rheinwien. De foortsen verdeelt woor! Koptein Petersen speel denn noch den Wiehnachtsmann un verdeel Breven un Päckchen. Dorbi sehg ik bi den een orr annern Beschenkten en Ogenwischen. Ok bi de, de keen Post kregen, sehg dat so ut, as wisch en Hand hier un dor en verstahlen Traan weg. Koptein Petersen leet uns nich lang Roh, sentimentaal to warrn. "Wokeen kann noch 'n Wiehnachtsgedicht opseggen?", fröög he in de Runn, de blangenbi al dorbi weer, de Wienbuddeln optomaken un in schöne Wienglöös to füllen. En Genuss verspreken Ploppen, Plötern, Klirren un Funkeln füll den Ruum. Man Gedichten opseggen? Wedder weer ik verblüfft, wo vele vun uns en Wiehnachtsgedicht opseggen kunnen un wullen! Dat woor wohraftig Wiehnachten in de Messe. Mi full de Begriff "Christliche Seefohrt" in dat schien hüüt, nau dor weer ik landt! Nu woor dat ok bilütten wat luder in de Mess, de Wien dä
sien Wirken. He haal deep Lucht un füng an:
Un as de Blix weer he wedder rut ut de Mess un af na de Maschien. Vun dor an bleev dat luud un woor noch luder, de Wiehnachtsfier güng in de Verlängern, un dat leeg nich bloots an den Wien. Ik heff hier un dor en Buddel Gin orr Rum sehn. Villicht hett dat ja ok dor an legen op jeden Fall is dat en lude, man freedliche Wiehnachtsfier worrn, de ik nienich vergeten heff. 26.12.2020 |