Seemannsgarn:
De Uniformkist — orr: Woans ik eentlich Vulltimmermann worrn bün

vun Günter Sohnemann

Woans ik vun'n Jung- to'n Vulltimmermann worrn bün, heff ik noch gor nich vertellt. Mien Vulltimmermann Peter — de brutale Kotzbrocken — harr vun'n Koptein den Opdrag annahmen, vun Fichtenholt en Kist för den Koptein sien Uniformen to buun. Wi nehmen vun dat Reparatuurholt för uns Ladungskisten dorför. De Afmeten stunnen fast. Nu schick Peter mi weg; ik schull nich tokieken, wenn he de Kist zinken wöör.

Swulkensteert-Zinken. Bild böhringer friedrich/Wikimedia Commons

Zinken, dat is en Verbinnen för de Ecken vun Holtmöbel. Dat bruukt en beten fixe Hannen, en beten Künn villicht ok, un beter utsehn deit dat op jeden Fall, wenn en Kist mit Swulkensteerten zinkt is, as wenn dat slicht tosamennagelt is.

As ik dat eerst Mal trüch in de Bordwarkstee keem, sehg ik mit een Blick: Dat warrt nix. — Peter harr de Zinken verkehrt antekent un al saagt. Nu müss he all Zinken afsaagen, un de Kist woor dordör veer Zentimeter lütter.
He schick mi wedder rut un füng nieg an.

As ik to'n tweten Maal in de Warkstee keem, weer al wedder allens verlaren. He harr al wedder al Swulkensteerten afsaagt. So kunnst de Siedendelen vun de Kist nich tosamenfögen, dat güng eenfach nich — weer verkehrt saagt.

Nu legg he eerstmal allens bisiet. Bet Hamborg weer't noch wied, dor eerst wöör Koptein Petersen sien Uniformkist bruken.

In Arica passeer denn dat Unglück, dat mien Glück warrn schull: Peter weer in'n Ünnerruum op en Ledder bi to arbeiten, as miteens de Luuk över em opdaan woor un Havenarbeiters mit tumpige Hannen an de tunnenswaren Scherrstöck in ehr Schienen reten, dat se verkanten dään — bet een dorvun nau in den Ünnerruum störten dä, 'neem Peter op de Ledder stunn.
He reageer as'n Blix, as de Scherrstock op em to full, jump vun de Ledder un schaff dat, dat bloots sien Arm noch vun den Stock drapen woor. De Ledder krach in Stücken.

Dat Ergeevnis weer: Peter müss mit en braken Ünnerarm in't Sükenhuus un weer en poor Daag an Land, weildess wi mit dat Schipp wieder an de Westküst Süüd de Havens anlepen.
Denn reep mi Koptein Petersen to sik un fröög, wat ik em sien Uniformkist buun kunn, nu de Timmermann utfull. "Na klaar", sä ik. Un ik bu em en Uniformkist.

Denn besloot ik, so een bu ik mi ok.

In de Maschien heff ik mi vun'n Storekeeper dicke Messingstriepen besorgt un heff dorvun dicke Messingbeslääg maakt. De Messingscharniere heff ik mit verzinkte Slottschruven utstaffeert, de ik poleert heff, bet se schemern dään as Sülver.
Koptein Petersen hett sik dull dorto freit. Un mi dat Angebott maakt, wat ik nich bi em as Vulltimmermann fohren much. Ganz verbaast un unglöövsch fröög ik trüch, wat dat denn güng? Ik weer doch noch nich vulljöhrig! — Laat man, sä he, dat maak ik al!

So woor ik al na de eerste Reis Vulltimmermann. Noch minnerjöhrig. Vulljöhrig woorst dormalen ja noch mit 21.

Eentlich weer de Geschicht hier to Enn.

An Land, op de Flotowstraat in Barmbek, harr ik em un sien Fru Luci binah mit'n Fohrrad anfohrt, as de twee en Wäschekorv vull Mangelwäsch to'n Mangeln drögen. Vun de Siet kenn ik Koptein Petersen gor nich, as braven Ehmann an de Siet vun sien Fru un vun de Mangelwäsch. Hett mi good gefulln, düt Bild. Un as he mi vertell, dat se in de Bachstraat wahnen dään, wüss ik glieks woneem. Dat weer een vun eersten Buustelln, 'neem ik al as Kind vun de Willhelm-Adolf-Passage ut rümmerturnt bün. Ik schull em mal besöken, sä he, he weer nu in'n Rohstand.

Nu is de Geschicht jümmers noch nich to Enn.

Mien Fru Giesela weer in't Sükenhuus Barmbek anstellt un vertell mi, Koptein Petersen un ehr Chefarzt weern siet Kriegsdaag gode Frünnen. — Mien Koptein vun de Rheinland so nehgbi bi mi in Barmbek?!

As wi vun den Chefarzt hören dään, Koptein Petersen warrt tachentig, dor sünd wi — Günter Möck, Conny, Giesela un ik — to'n Graleern in de Bachstraat fohrt. Bi en Tass Koffi un Koken hebbt wi denn de Tied op de Rheinland en beten lebennig warrn laten.

Op mien Fraag, wat denn de Uniformkist maken dä, de mi to'n Vulltimmermann maakt harr, dor hett de Chefarzt vertellt, de stunn in sien Huus in Pellworm op'n Flur, smuck as eh un je.

Solk Tofäll sünd mi in't Leven faken tofalln. — Dat avers sünd wedder heel anner Geschichten.