Seemannsgarn:
Mastenfarv

vun Günter Sohnemann

Bi de HAPAG weer dat in de Linienschippfahrt en utmaakte Saaak: Wenn de Scheep vun de Reis op de Elv trüch na Hamborg fohren dään, denn schulln se utsehn as nieg.
Dorför woor al bi de Utreis masse Farv in Emmers an Bord nahmen un natüürlich allens annere: Middel, de Farv to strecken, Leinööl, Fixativ, Terpentin, Pinsel, Rollen un wat een so bruukt, en Schipp to konserveern un fientomaken.

De eerste Fiend vun't Schipp heet: Rost. De Kamp gegen em geiht jeden Dag nieg an, en veel taagere Kamp as de gegen Störm un Havarien. Mark op: Havarien un Verluste vun Scheep gaht faken op slechte orr minne Pleeg trüch.

Man wat snack ik dor? HAPAG harr sik dat op de Fahn schreven, sekere Scheep för de Ladungen vun de Kooplüüd un even ok för't Schippspersonaal op all Weltmeere fohrn to laten, Punkt. Un dor weer ik ok ganz froh över, wenn uns ünnerwegens Scheep tomööt kemen, Seelenverköpers, de so dör un dör verrost weern, dat du dachst, de fohrt nu bloots noch to'n Afwracken. — Dat weer natüürlich nich so, de lepen ok Hamborg an; mennigmaal lees ik in't Bladd, dat de Beroopsgenossenschap t.B. en Schipp an de Keed leggt harr, wieldat de Reddungsbööt so rott weern, dat se mit Zeitungspapeer un Lackfarv flickt weern.

Ik weet de Verantwoortlichen bi Hapag noch hüüt Dank, dat se so veel Geld för de Sekerheit un ok godes Utsehn in ehr Scheep steken hebbt.

So'n Reis na de Westküst vun Süüdamerika duert dree Maand. Bi de Utreis woor veel Rost kloppt, an Deck geev dat nich wenig dorvun. De Opbuuten woorn wuschen un mit witte Klöör makellos pöönt.

In de Havens kemen faken Lü an Bord, düt un dat to schnorren. Ok mal Deven; dat schall mal passeert ween, dat de Mannschap slapen weer un inheimsche Wachlüüd beopdraagt weern, dat Schipp to bewachen. As de Mannschap wedder an Deck keem, weern all Taue un Reepen weg. Klaut. — Dat Schipp kunn sien Ladung nich löschen.
Solk Geschichten sünd heel künnig ünner de Süüdamerikafohrers. Ik will nu avers noch en anner Variante vertelln.

Wi legen in'n Haven Antofagasta in Chile, as twee Militär-Jeeps mit Offzeern vun ünnerscheedlich Rang an'n Kai vörfohren dään. — Dat suer rut, en Generaal föhr düssen Besöök an. He wull sik geern de Rheinland ankieken, wieldess sien Lü sik mit de Mannschap en Beer gönnen dään.
Na denn! De Bootsmann, de Generaal un sien Adjutant verswünnen in't Kabelgatt. — Bald kemen se wedder vörtüüg, nehmen en hartlichen Afscheed, un de Spöök weer vörbi. De Koptein un de Eerste Offzeer vun uns Schipp weern gor nich dorbi, se weern an Land west un woorn eerst neegsten Dag trüch verwacht.

Bi Nacht höll en Militäär-LKW an'n Kai. En Koppel Suldaten keem an Bord, güng in't Kabelgatt, un elkeen Mann dröög twee Emmers Mastenfarv na den LKW.
Neegsten Dag woor klaar: De Bootsmann harr den Generaal de Farv verköfft!

Dat bleev allens ünner us, nüms wull den Bootsmann in de Pann haugn, he sorg jümmers good för de Mannschap.
Op de Fraag vun poor öllere Matrosen: "Wo wullt du denn de Masten vun anpöönen?", anter he: "Och, ik heff dor noch Klöör, un ik kenn mi dormit ut, dat Tüüchs to strecken!"

Nu op de Heimreis müssen de Masten anstreken warrn. De Matrosen kregen dat ok good hen, bloots en lütt beten anners sehg de Farv ut. Avers dor weer doch so'n Glanz op de Farv, so as frische Farv jümmers glänzen deit. — Mi weer dat snaaksch.

Na een Week heff ik de Farv anfaat: Se weer ganz natt, öölig, ik versmeer mi dormit de Hand — wat weer dat?!
Ik froog den Bootsmann, "Wat is denn mit de Mastenfarv los?!" He anter: "Och, ik harr so'n beten wenig dorvun, de heff ik denn mit Leinööl un Fixativ streckt, dat warrt noch!"

Dat woor nich.

Wi harrn noch veer Weken bet Hamborg, un de Tropenhitt schull dat richten — se schull de Mastenklöör drögen.

Wi lepen bi Dag in Bremen in, un en grötter Partie Fischmehlsäck woor löscht. Poor Säck weern platzt.
As de Hieve vun'n Havenkraan op Deckshööcht hievt woor, fohr de Harvstwind dor rin un blaas den Fischmehlstuff gegen de natten, öölig-klammen Ladebööm un Masten.

Nu harrn uns Masten eendüdig nich mehr de HAPAG-Mastenklöör.
Neegsten Dag lepen wi in Hamborg in.

De Inspekter vun de HAPAG bruuk nich lang, he sehg foorts, wat hier los weer. De Schippsföhren harr avers bet Bremen vun nix wat wüsst.

Wat schast dor maken, wenn de egen Lüüd sik nich schuugt un schaamt, ehrn Arbeitgever to bedregen? Richtig: enen "Sack" geven.
So nöömt een in de Seefohrt en fristlose Kündigung.