Seemannsgarn:
Speen un Koffiesäck

vun Günter Sohnemann


Uns Schipp, de Rheinland, weer gistern an de Azoren vörbifohrt. Wi kemen na de Biskaya to. Wind un Wellenhööcht nehmen to.

De Seewederbericht wohrschuug, dor schull en Orkaan-Utlöper kamen. An Deck woorn Strecktaue to'n Fasthollen spannt. Dat weer kloor, de Schippsföhrn möök dat Schipp för slimmes Weder praat.

Op See gifft dat jümmers Weder, un wenn de extra Wohrschuug över Funk kümmt, weer dat heel un deel verantwortenslos, sik nich för dat Weder praat un redig to maken. Un wi harrn den besten Koptein an Bord, den Hapag to beden harr. Natüürlich dach he ok an de Pünktlichkeit in'n Liniendienst. Avers toeerst keem för em de Minsch, denn dat Schipp un denn eerst de Fohrplaan.

Wi kregen Order, all Bullogen mit de Metallblennen to verrammeln un de Schotten dicht to hollen. Mien Timmermann un ik harrn den Opdraag, dör all Laadrüüm to gahn un natokieken, wat jichenswoneem Ladung verrutschen wull.

Seekrank to ween is gresig.
Liekers to arbeiten is hart.
Dat Slimmst is, seekrank dör de stickigen un stinken Laadrüüm to krupen un na Kisten un Säck to kieken.
"Leve Gott, laat allens in Ordnung ween un laat mi hier gau wedder rutkamen!" Düt weer mien permanentes stummes Stoßgebet.

De Luken 5, 4, 3 un 1 weern in Ordnung, de Ladung weer good lascht (also fastmaakt). Bloots in Luuk 2 harrn wi en Probleem opfunnen: En ganze Partie Koffie drauh in't Rutschen to kamen un mit ehr Säck en anner Partie to begraven. Man jüst düsse rutschen Partie schull as letzt in Hamborg entlaadt warrn. Wöör düsse Partie op de anner to liggen kamen, dennso müss dat in'n Entladehaven eerstmal een Schicht geven, düsse Ladung an Land to setten, dat de Ladung dorünner ruthaalt warrn kunn; dorna müss de Rutsch-Koffie wedder trüch in't Schipp. Jungedi, dat wöör Tied un Geld kosten! Längere Haven-Liegegebühren un ok de Stauerie-Arbeiten sünd ja nich ümsüss. — Dat dat nich passeern schull, geev dat ja uns twee Timmerlü an Bord. Seekrankheit hin, Seekrankheit her: dat is uns Opgaav, also dal in den Laadruum mit twee Sünnenbrenners. Dat sünd grote Lampen, de den dunklen Laadruum daghell belücht. Eerstmal Licht maken un nakieken, wat wi in'n Taschenlampenschien sehn harrn.

Bi dat helle Licht weer dat jüst so, as wi dacht harrn: De ganze Wand ut vulle Koffiesäck hüng gefährlich över un drauh ümkippen.

Eerstmaal buun wi en Bretterwand un stelln Balken vör de ümkippen Koffiepartie. Stückerwat Stahlreepen spannen wi denn vun Backbord na Stüerbord. All dree Meter spannen wi de Reepen an't Schott. Elkeen Reep kreeg en Spannslott, dat dreihn wi to; so keem en gewaltig Nett vun Bretter un Balken tostann. — Dat uns de Sweet an't Lief hendaal leep, leeg nich bloots an de Arbeit un de slechte Luft; ok de Sünn harr dat Deck över uns to en reesenhaftig Braatpann maakt. Wieldess wi wurachen, weer dat Schipp dör gewaltige Wellendäler duukt un Wellenbargen ropkladdert. Muttst di vörstelln, dat du in en enormen Fohrstohl bi Hitten un Luft to'n Snieden arbeiten deist, un de Fohrstohl geiht jümmers op un daal...

As wi trecht weern, sä Peter, mien Timmermann: "So, Günter, nu faat mal mit an!"
Wat denkt ji woll, wat wi maakt hebbt?

Wi hebbt all de Koffiesäck vun de Partie, op de wi bi de Arbeit stahn harrn, eenmaal ümdreiht. Ik harr nämli överall, 'neem ik stahn harr, en Spoor vun Kotz leggt — so harr ik speen. Na, un düsse Kotzspoor möken wi unsichtbor dör dat Ümdreihn vun de Säck.

Beten later keem de Laadoffzeer in den Laadruum, bekeek uns Arbeit, laav uns un verswünn denn fix wedder. Dat weer em hier nerrn to hitt, leet he uns weten. Un villicht rüük dat ja ok na de Ladung — un noch wat anners...

Hier nerrn in den Laadruum woorn wi wies, dat dat Schipp jümmers stärker krängen dä. Nu dään uns Stahlreepen ehrn Deenst. Se drücken sik in de Holtbalken un hölln de ganze rutschen Partie Koffie an ehrn Platz.

"Nu man nix as rut hier!", sä Peter un pack dat Warktüüch in. Ik tröck de Steckers vun de Sünnenbrenners ut ehr bronzen Steckdoos, denn kladdern wi de Iesenledder hooch in't Winschenhuus.

As wi dat iesern Schott apen möken: en grandiose Anblick. Uns Schipp gleed dör gigantische Wellnbargen, dat Water vun de Brekers wusch uns Deck.

"Dat Warktüüch blifft hier, in't Winschenhuus!", bölk Timmermann Peter dör den Storm. "Wi hangelt uns an de Stüerbordsiet langs de Strecktaue na achtern!"

So kemen wi na dat Sekern vun de Ladung ok seker trüch in't Schipp.


23.2.2020

 


na baven