Seemannsgarn:
Schluchtenschieter un Pepersack

vun Günter Sohnemann


Dat weer op een Aart doch 'n beten dramaatsch, as ik mit tachteihn Johr as Jungtimmermann op de M.S. Rheinland anhüürt heff. Mien Moder wull partu mit an Bord, to sehn, woneem ehr lütt Günter nu leven schull. Bloots mit Möhg kunn ik dat verhinnern — ik harr mi ja in Grund un Boden schaneert vör de annern Seelüüd...


Junge Seemann mit Seesack. Denkmal in San Francisco

Ik weet noch ganz nau, woans ik mi to'n eersten Mal an Bord mellt heff. Bi'n eersten Offzier müss ik mien Seefahrtsbook afgeven un de Deenstpapeern ünnerschrieven. — Nu weer ik anhüürt op de MS Rheinland! Mien gröttste damalige Levenswunsch weer erfüllt.

Binah harr ik dorför sogor mien Schippstimmerer-Lehr op de Warf vun Taucher Flint an'n Reiherstieg hensmeten, so dull wull ik to See. Man as dat in't Leven mennigmaal so kümmt: En Begegen un en goden Snack mit en wildfrömd Ehpoor — de Mann weer Schippsbu-Ingenieur — hett den Utslag geven. Drapen heff ik de beiden Ehlüüd op de "Jan Molsen" op de Rückfohrt vun Cuxhaven na Hamborg, un se hebbt mi nocheens motiveert, de Lehr dörtohollen un fertig to maken. Gott wees Dank!

Nu stunn ik op de MS Rheinland, un de eerste Offzier, en grote, klore, moie Mann, begrööt mi heel fründlich to mien eerste Reis as Jungtimmermann an Bord.

"Hier", sä he, "sünd de Slötel to dien Kamer, de deelst du mit den Matroos Pickenpack. Hier de Moses Hagemann, de warrt di den Weg wiesen."
So güng ik mien Koje un Kamer in Besitt to nehmen.

Ik wunnerwark över de velen Minschen an Bord. De Mannschap tell 48 Mann, meistto junge Lüüd so as ik. Mi woor kloor, dat de Droom vun de See un de grote wiede Welt överall in de Jungsköpp rümmerspöök, nich bloots bi uns an de Küst — denn mennig vun de jungen Männer snacken düütsche Mundaarten, de ik noch nienich höört harr. De Bayern, ja, de harr ik al mal höört; man dor geev dat ok Lüüd ut de Kant üm Köln (wat harr ik verwacht — heet dat Schipp nich "Rheinland"?), ut Oostfreesland, un de Moses Gerd Hagemann, de mi dat Leit na mien Kamer geev, weer en Schwiezer ut Bern. Holtkoopmann harr he lehrt, weer so oolt as ik un wull nu dat Handwark vun en Nautiker un Seemann lehren. Wi hebbt uns good verstahn.

Un denn weer dor de Lichtmatroos Günther Möck ut Ulm an de Donau. En Schwabe. To Anfang bün ik gor nich good mit em trechtkamen, denn ik kunn keen Schwäbisch, bet hüüt nich; un de Schwaben, de kunnen al dormals "alles außer Hochdeutsch" — vun Platt mal ganz stilltoswiegen.

Mi weer tomoot, as weer de Toorn vun Babel op de MS Rheinland buut woorn. Un mit düt Spraakwirrwarr schull ik nu tosamenarbeiten! Wo ik doch nich mal Ingelsch snacken kunn.

Nee, alltoveel Sorgen heff ik mi nich maakt. Ik weer tachteihn, mien Droom woor wohr, un mien Bordkameraden möken alltohoop en sympathischen Indruck op mi.

Un denn woor ik den Schippstimmermann vörstellt — den Vulltimmermann, mienen Baas. Peter Schimmer weer sien Naam; mit em wöör ik noch poor nette Geschichten beleven. He keem ut Altona un weer dormit een vun de wenigen Noorddüütschen an Bord.

Jüst nu harr he keen Tied för mi un sä, ik schull mi mal dat Schipp ankieken, un Lichtmatroos Günther Möck wöör mi allens wiesen. Dat dä Günther Möck denn ok, he sleep mi över't ganze Schipp un wies op düsse un jene Besünnerheit — un ik verstunn bloots "Bahnhoff". Natüürlich kenn ik Scheep, avers stellt sik mal en Havenrundfohrt op Schwäbisch vör!

Dat höört sik denn so an: "Unser Schiffle hat dreizehntausi Tönnle. Hier ins Lukle kumt d' Ladung, schau. Und do sind halt d' Rettungböötle. Schau her, an dies Taulein muscht ziehe. Scho bewägt sich's Ladebäumle!"

Ik kunn dat nich faten — so en Schluchtenschieter fohrt to See!

Jichenswie weer dat Frömde vun de Spraak twüschen uns. As ik em in jichenseen Kabbelie apentlich en "Schluchtenschieter" nöömt harr, smeet he mi in't Gesicht, ik un all de Hamborgers weern bloots "Pfeffersäck", un denn weer Krieg twüschen uns.

Ok neddere Arbeiten bleven mi an Bord nich erspoort. So müss ik, wenn Peter de Timmermann keen Arbeit för mi harr, mit de Matrosen tosamen de Drecksarbeit maken. Dor weer denn dat Labsalven vun de Stahlreepen an Deck anseggt. Allens, wat op Rulln, Winden orr stahn Good an Stahlreepen dörleep, woor an Deck lingelang utleggt. Denn kreeg jedeen Mann en Twistlappen un en Emmer mit'n Mengels ut Fischööl un anner "geheime" Todaten — dat so nöömte "Labsal". In düsse stinkige Bröh stippten wi den Twistlappen un uns Hannen, dränken de Stahlreepen mit de drippen Sooß. Ok mien Handwarker-Ehr dripp mi dorbi so langsam vun de Hannen. Harr ik dorför mien Beroop lehrt?!

So stunnen wi vun fröh bet laat duuknackt in de brennen Sünn över de Stahlreepen. — So en stupide Arbeit, Schuller an Schuller mit de annern Matrosen, hett aver ok ehr Godes: Ut reine Vertwieveln fangst du an to snacken. Schiet-Arbeit för all, dat verbindt ja. Wi hebbt uns mennig Geschichten vertellt. Un hest du nich sehn: Düsse Schluchtenschieter, dat weer ja in Wirklichkeit en ganz basige Keerl! Nu dä mi dat wirklich leed, dat ik so groff to em west weer.

Op düsse Wies woorn wi Frünnen, un ik heff noch veel vun em lehrt, vun den Schluchtenschieter Günther Möck.

Man dorvun vertell ik en annermaal.


21.6.2019

 


na baven