Schippbruch

vun Heinz Rehn

De Westwind huult in de Wanten, püstert in de Seils. De Kaptein kummt an Deck, he kickt sik um. De Kimm schwimmt gris in gris. Een Köhl'nfüer brennt an Backbord vörrut, is man eben to sehn. Achterut türmt sik een düstere Wolkenwand. He stellt sik neben den Lots un starrt in de Nacht. "Na, Lots, wosük süht dat ut?" —
"Alls best, Kaptein, wi stoht vör de Elv. Dat Füer dor in Nordwest, dat is Helgoland."
"Fein", seggt de Kaptein, geiht in sien Kajüt un schrifft in't Journal: "Den 24ten Nov. 1755, morgens gegen 3 Uhr auf der Reise von Cadiz nach Hamburg, Helgoland passieret." De Kaptein is tofreed'n. Man good, dat he to sien Vörsichtigkeit al in Dover, in Engelland, een Lots an Bord nahm'n hett, wat he sien Daag nich mehr op de Elv ween weer.

Vör de Nordsee hett he Respekt. Ehr Tidestroom is tücksch, un överall vör de Küst sünd gefährliche Sandbänke. De paar Kohlenfüer an Land aver gliekt eenanner as ole Eken in't wiede Feld. Wer will dor al segg'n, ob dat Füer op Norderney, Wangeroog oder op Helgoland brennt.
Aver nu, de Elv vörrut un den Dag vör de Hand, wat will he mehr. Liekers. He kickt wat nadenkern op de Seekaart. An Stüerbord vun dat Fohrwater liegt Scharhörn Riff, an Backbord de grote Vogelsand. Twee gefährliche Sandbänke. Kummt dat Schipp bi dit Wetter dorop fast, is dat verloor'n.
Een Regenschuer jaagt över dat Schipp henweg. De Drapen klatscht op de Schanz. Een Unrooh geiht in den Kaptein tokehr, as in een Tier, dat föhlt, dat een Unweder optreckt. He stiggt in sien tranleddern Seestevel, stülpt sik dat Linnenhemd över un geiht an Deck. Veer Oogen seht mehr as twee.
De Wind hett toleggt, huult in de Masten, dat Tauwark krächst, de Seils stoht to'n Breken stief.
De Regendrapen prasselt op den Kaptein sien Linnenhemd, dat frisch mit Tran insmeert is un keen Water hendörch lätt. "Wat denkst du, Lots, wat loopt wi so vör den Wind un mit de Floot?" —
De Lots wiggt den Kopp: "Söben, acht Mielen sünd dat wiß. So kaamt wi noch een Good Stück mit de Tide de Elv ropp. Wenn blots de Sicht wat beter weer."

De Mann an't Rohr dreiht de Sandklock un glaast eenmol. De Klock is halv fiev. Dat klaart een beten op. Een Füer kummt in Südost in Sicht. De Kaptein stutzt. "Wat is dat för een Füer Lots?" —
"Dat, Kaptein, dat mutt, ja dat mutt dat Füer op Neuwerk ween." —
"Dat Füer op Neuwerk? Dat kann doch nich."—
"Dat mutt dat aver, een anner Füer gifft dat hier nich."
De Kaptein geiht in de Kajüt, kickt in de Seekaart, nimmt den Zirkel, stickt de Distanz af un schüttelt den Kopp. So rasch, as dat stieve Linn'ntüüch dat tolätt, stiggt he an Deck. "Lots, laat uns ankern un Daglicht aftöven! Hier stimmt wat nich."
"Ach wat, Kaptein, noch leppt alls good. Ankern köönt wi ümmer noch."
De Wind huult sien Leed, dat Tauwark knarrt. Keen twee Kabellängen vörrut sleit een See op den Grund. De Brandung donnert — sprütt himmelhoch!
Mit datsülbe schriggt de Lots: "Anluven! Hart Stüerbord! Anluven!"
De Kaptein ward bleek. Twee Seelüüd drückt de Pinne mit all ehr Kraft na Backbord. Een Bö drückt in de Seils. Dat Schipp leggt sik op de Siet. Een Well rollt ünner den Kiel hendörch un smitt dat in de Höögde, as weer dat een Stück Drievholt. Denn suust dat vun de Well hendaal, sleiht op den Grund un dreiht sik dwars in de See. Grundseen jumpt över dat Schanzkleid. Spanten breekt, de Masten krächst. De Lüüd vun de Freewach drängt an Deck, barfoot un in't Hemd. "Wat is los? Wat is passeert?"
"Bringt de Slup to Water!" gröhlt de Stüermann. De Seelüüd stoht bit to'n Buuk in dat ieskole Water. Dat geiht op Leben un Dood. Na een hart Stück Arbeit swimmt de Slup in Leesiet vun dat Wrack. De Lüüd springt in de Slup. De Kaptein steiht an Deck un starrt op de See — as dröömt he. Dat Schipp is sien Leben.
De Seelüüd roopt em to: "Nu kumm, Kaptein, ward höchste Tied."
Nu erst begrippt he, dat alls verlor'n is. He springt in de Kajüt, grippt na de Schippskass, kummt wedder an Deck un jumpt as letzte Mann in dat Boot.
De Seelüüd leggt sik in de Reems. Weg vun't Schipp, ward hööchte Tied. De nächste Bö huult op, Wanten un Padunen breekt, de Masten sloogt op Leesiet to Water, wo jüst noch de Slup dreben hett.

Dat ward Dag, in de Slup hebbt se den Mast opricht un dat Seil sett. De Storm hett sik een beten leggt un blaast vun achtern. De Stüerstreek vun de Kompaßroos wiest na Osten.
De Seelüüd sitt dicht bi'nanner op de Duchten. De natten Plünn'n suugt de letzte Warms ut de Körper. Se freert elendig.
"Kaptein, wolang duert dat noch, wann kaamt wi an Land?"
"Ik denk, dat kann nich mehr lang duern. Wiß driebt wi al dicht ünner Küst. Köönt se blots noch nich sehn, wat de Sicht so slecht is. "
De Tide is kentert. De Wind drückt in dat Seil, doch de Stroom leppt gegenan. Dat Boot maakt knapp noch Fohrt över den Grund.

Dat ward Meddag. De Seelüüt sitt as stievfror'n op de Duchten un hebbt Mööh, den drögen Tweeback in de Hand to hool'n. De Will to Leben glimmt man noch eben.
Halve Nameddag fraagt de Matros wedder: "Nu segg Kaptein, wann kaamt wi endlich an Land? Lang hoolt wi dat nich mehr ut."
De Kaptein richt sik een beten op. "Nu hoolt dörch un riet sik tosaam'n. De Wind hett toleggt, de Floot leppt un wi maakt wedder Fohrt övern Grund. De Küst is nääg bi, lang kann dat nich mehr duern." De Wind driggt de Wöör an de Seelüüd vörbi in de wiede See. Dat Geföhl för Tiet un Stunn swimmt al as op Wolken. Datsülbe hett de Ohl doch al mol seggt, vör dree, veer oder sünd dat al fiev Stunn'n her.
De Kaptein kickt gedankenverloor'n in een Wand vun luerlütte Waterdrapens. Storm pietscht nu de See, püstert Schuum un Gischt in de Hööchde. Keen twee Miel'n Sicht. "An Land ———", grummelt he in sien Baart, "dat weet Gott alleen."
"Laat uns beden", murmelt de Stüermann. "Ja, dat laat uns doon", nickt de Kaptein un streckt de Hann'n mit de stieffroren krummen Finger in den Heven: "Vergeev uns Herr!" "Vergeev uns Herr", seggt ok de Seelüüd. Se wüllt de Finger ineenanner legg'n, doch dat geiht nich, se sünd stief un ohn Geföhl. "Vergeev uns Herr", seggt de Kaptein noch eenmol. "Rett uns ut disse swore Not un laat uns an Land kamen, wo Menschen sünd, de uns to eeten geevt, wo Tiern in Stall stoht, dat wi uns opwarmen köönt. Denn wüllt wi di ok alle Daag op Knee danken, to Kark gohn un de Armen geben, wo ümmer se een Hand na uns utstrecken doot. Amen."
"Amen", seggt ok de Seelüüd mit klappern Stimm.
Un, as harr de Herr dat Gebet höört, schimmert miteens recht vörrut een düstere Wand in de natte Luft. Ward se narrt, seht seal Gespenster? Nee, keen Twiefel, dat is een Diek, dat is Land! "Land!" Dat Wort jaagt se as een Feverschuer dörch de Adern un schenkt se frische Kraft. Recht vörrut, in een lütte Bucht, liggt een Fischerboot. Se hoolt dorop to un goht langsiet.
Na meets teihn Stunn'n in't Boot stiegt se an Land. Mit letzte Kraft loopt den Diek hoch. Dicht bi seht se een Buernhof. Een Stoßseufzer hallt ut twölf Kehlen gegen den Heven "Herr Gott, heff Dank. Wi sünd rett!"

Twee Daag later steiht de Kaptein mit sien Besatzung in de School vun den Koog, de ok Amtstuuv vun den 'ad interims Inspektor' Jacobsen weer, un gifft to Protokoll, dat de Lots sien Schipp vör de Elv op Scharhörn op Grund sett harr.
'Op Scharhörn?' De ol Jacobsen kickt wat verbiestert. Kunn dat angohn? Scharhörn, lääg dat nich vör de Elv? Un de Elv leppt wiet in Süden. Hier aver slängel sik to Westen de Piep mang den Tertius und den Knüll dörch de Watten. Wat nördlich dorvun leppt de Eider. Na ja, egaal, de Kaptein mutt dat je weten, un so genau weet he dat ok nich.