|
Wi weern vörichtes Johr in Scharbeutz an de Oostsee in Urlaub.
Een Avend, dat was de Mittsommerdag west, güngen wi an'n Strand
von Travemünn spazeern. Ik vertell mien Mann geern Geschichten,
un he höört ok geern to.
Wat weer dat för'n Leven an de Promenaad un so veel scheune
Deerns! Fischers gifft dat dor hüüt sowoso nich mehr veel.
Dorför een Hotel an dat annere. De Lüü in Tramünn
hefft dat nu al lang mit de groten Scheep un de Touristen, mit de
Speelbank un dat Geld, aver an leevsten hefft se doch den Blick
över de wiete Oostsee, un dat is ok goot so. Weer graad Sünnavend,
un de Deerns flaneern un lachen de Straat op un dal.
"De hefft nich maal Bang!", sä ik. "Jo, warüm
denn ok?", froog mien leve Mann.
Bild: Wikimedia Commons, © Koehn
|
"Dat Auto hefft se jichenswo henstellt un nu gahn se in'n
Avendsünnschien spazeern."
"Lat uns doch maal een Stück in den Oort rinfohrn, beten
kieken", sä ik to mien'n Mann. De Sünn stunn al deep,
as wi dörch de St. Jörgenstraat in de Lindwormstraat rinkamen
dän. In de Roggenbukstraat wull ik ok noch hen un denn wull
ik utstiegen. "Wat wullt du denn hier?", froog mien Mann.
"Och, bloots so!" sä ik, "mi fallt graad wat
in."
He keek mi an un schüttkopp: "Wat du för Ideen hest!
Vertell maal."
Dat weer noch jümmers warme Luft.
En Jungdeern keem ut'n Huus un güng in Richt Strand rünner.
Se harr lange flassfarven Locken un tereleer mit helle Stimm för
sik hen.
"Dat is jümmers noch so as dormaals mit de Mäken
in Travemünn", sä ik. "De Roggenbuk, dat ole
Beest, harr sik seker freit över so'n Deern, wat he de freten
kunn."
"Freten?", sä mien Mann, "keen fritt hier Deerns
op?" He lacht.
"Ja, denn will ik di dat man vertellen, wat grugelige Tieten
dat in Travemünn west sünd, dormaals, woll so för
400 bet 500 Johr, in de Hansetiet."
Wi weern al na korte Tiet wedder an'n Strand rünnerkamen un
mien Allerbester sett sik op eene Bank mit mi. Ik kuschel mi dicht
an em ran un fung an to vertellen, wat ik över de olen Tieden
leest harr.
Bild: Rudi Witzke
"Dat weern hatte Tostänn hier un överall",
begunn ik, "de Fischers weern arm. Dat geev mitünner nich
noog Broot, un wenn een ole Fru or een arme Grootvadder nich mehr
lopen kunn, en Slag or sünst en Gebreken harr un keen Kinner
or anner Lüü, de em plegten, denn hefft de Minschen nich
veel Theoter mit jem makt. Een Dag hefft woll poor Mannslüü
sik Moot andrunken un hefft de Olen dootslahn. Sluss — fardig
— op'n Karkhoff dormit. Dat weer eenfach so."
"Wat hett denn de Paster dorto seggt?", meen mien Mann.
"Is doch gemeen!"
"Weet ik nich, dat stunn nich in de Geschicht", anter
ik, "Du wullt dat ok jümmers pinnig nau weten! Ik bün
doch nich dorbi west. In Aafrika hebben se de süken olen Lüü
doch ok eenfach tonacht vör ehr Dörp sett, dormit de Löwen
orHyänen jem freten. Un nu wullt du von mi weten, wat de Paster
dormaals seggt hett. Geev dat in Travemünn denn överhaupt'n
Paster? Aver du hest Recht, gräsig is dat woll!"
"Na weetst, so wat kunn jo goor nich gootgahn!" meen mien
leevste Mann.
"Nee, kunn dat ok nich!", anter ik, "avers fründliche
Minschen geev dat natüürlich ok un de schüttkoppten
al un weern heel benaut. Een Dag keem dat, as dat kamen mutt. Hör
nau to!
De
Roggenbuk, dat weer'n gräsigen Woterkeerl, de sik ok in'n Draken
verwanneln kunn, un tövern kunn he ok. He harr gröne Hoor
un weer bannig musikalisch. He speel avers an levsten op'ne Harp
ut Minschenknaken, un de sammel he sik meist sülven.
He harr so sien Vörstellen, wa de utsehn un klingen möten.
So keem he op de Idee, de Minschen in de See to locken. Stunnen
se an de Küst un flickt ehr Netten, so speel he op sien Harp,
un de Fischers harrn keen anner Wahl, se güngen fuurts in't
Woter. Dor keem denn ok glieks de Roggenbuk, dreih jem dat Genick
üm un puul jem de Knaken von't Fleesch. Dat geev he de Fisch
un sien Seeungeheuer, denn harrn se wat to freten. De Knaken klamüster
he fein un penibel utnannner. De Roggenbuk, de gräsige Keerl,
kunn goor nich noog kregen von de Knaken. De Minschen kemen nich
mehr geern an düsse Küst ran, keen Schipp wull hier anleggen,
keen Koopmann wull kamen, un de Fischerslüü wulln ok nich
op Fang fohrn.
Bild: Wikimedia Commons
Een olle Fruu harr denn den Moot un güng hen, mit den Roggenbuk
to snacken.
In een düster Nacht was dat, keen Maan schien, dat blixt un
dunner, aver se reep luut na em. Denn keem he as en Draak. De langen
gnittgreunen Hoor stunnen em wild üm sien Kopp. Is he dat west,
de Blix? Is he dat west, de Dunner? Keeneen weet dat. De ool Frau
rippt un röhr sik nich, se stunn dor fast vör den Draken,
as'n Steen. Roggenbuk ramenter un bölk, aver se sä em
mit ruhige Stimm, dat't so nich wieder güng, twee Söhn
harr se al verloorn un ehr Mann weer ok in de See storven. "Schall
dat denn nu alltiet so wieder gahn?" güng se em an. "Uns
Kinner hefft keen Vadder mehr, de Fruenslüü keen Mann!"
An't Enn kemen se övereen, un se nehm em in de Plicht, he schüll
de Minschen in Roh laten. He maak aver to Bedingen, de Tramünner
müsst em dorför eenmaal in't Johr to Jehanni en junge,
besünners scheune Deern to Fru geven. "Nu ok noch uns
junge unschüllige Mäkens! Wat schall dat, du ole greune
Keerl, weetst nix Beters?" gnurr dat Wief. Avers de Draak bliev
stur. He würr de Keerls alltohoop in de See halen, or bloots
eenmaal in't Johr dat scheunste Mäken. Se schull nu dat Muul
hollen, he wüll mit de Ollsch goor nich mehr snacken.
Mannomann, dat weer hatt! Een junge Deern ut Travemünn för
den gräsigen Woterkeerl!
Weer de Pries nich to hooch? De Lüü dän sik besnacken,
denn weern se an't Enn inverstahn.
Dat geev en Wenen un Hulen bi de Öllern: "Uns Döchter,
uns leve, scheune Döchter!" Avers dat weer nich to ännern.
Een musst sik oppern för den ganzen Oort, sünst kunn woll
bald keen Minsch dor noch leven.
All Johr to Jehanni würr nu en Jungfru henbröcht na de
Bucht, un nich lang duert dat, denn keem de Roggenbuk, lockt se
mit sien Harpenmusik in't Woter un weer bald mit dat Mäken
in'e Oostsee verswunnen. An Avend, as de Sünn to Bett gung,
was de See blödigroot, so'ne Sehnsucht harr de ole Wotermann
hatt. Or harr he de Deern dootmakt? Kiek maal, graad so as hüüt
sehg dat ut! De arme Jumfer hebben de Lüü nienich weddersehn.
So gung dat nu vele Johr.
Frees'sch Deern, vun Petersen maalt
|
Dat was wedder Mittsommerdag. Luut weern de Fruunslüü
an't Wenen, een leevlich un frame Dochter mutt hen na de See un
mit den Woterkeerl Hochtiet fiern. Al den ganzen Dag speel he op
sien Knakenharp vör Freid, dat weer to'n Verrücktwarrn.
As de Lüü mit de Deern ünnen an de Küst ankemen,
se harrn ehr de Hannen un Feut tosamenbunnen, fung de See an to
schümen. Roggenbuk weer heel opreegt un keem von wiet buten
ranklabastert.
Dor keem mit'n Mal en lüchten Ridder mit blänkern Rüsten,
en Krüüz op de Bost un an sien witten Mantel, op'n Schimmel
angaloppeert. He fraag jem, wat se so wenen. As se em vertellt harrn,
wat dor ut de See op dat Mäken tokeem, harr he Mitleed un verspreek
de Lüü, den Woterkeerl doottomaken, so dat he nienich
wedderkamen kunn. As Lohn wull he dorför, dat de Tramünner
för arme, süke Lüü in Tramünn en fast Steenhuus
buun schulln un en groot Almosen geven.
De Tramünner weer dat allens Recht, wenn se bloots dat Ungeheuer
loswarrt. Dor schree de Riddersmann mit grote Stimm: "Roggenbuk!
Kumm rut!" Alle Lüü von Travemünn weern wegschickt
worrn, de Ridder wull se nich bi den Striet dorbihebben. Bloots
dat scheune Mäken, dat musst blieven. Dat arme Kind bibber
un bever. Jürgen, so heet de Ridder, spreek ehr avers gode
Wöör to, vertell ehr wat von'n leven Gott, de warrt se
bewohren, un he hett se noch gau mit Meerwoter dööpt,
denn keem ok glieks de Roggenbuk gläunig as'n Draak ansuust.
Jürgen weer vull Kuraasch, sprüng op sien Peerd, un wat
de Draak ok futern un Füer spucken dä, he neem sien Sweert
un wrung em dat mit bannig Knööf in sien Rüch. Wat
hett de Roggenbuk stöhnt un süfzt!
Denn weer dat mit em vörbi. O Mann, dat weer nu schafft, mit
Herrgotts Hölp."
Roggenbuk. Bild: Gustave Doré
"Markst Müüs?" sä mien leve Mann un grien,
"dat was de Sankt Georg, de ole Drakentöter ut de Türkei,
bloots dat he sik in Tramünn Jürgen nöömt hett.
Makt ja nix, Jürgen is ok bloots en anner Utspraak för
Georg. Nu hett ok Travemünn sien egen Hilligen."
"Jo, so heff ik dat noch goor nich sehn", geev ik to,
"do hest du würklich Recht. Aver nu mutt ik di ok noch
dat Enn vertellen.
St. Georg in Aktion. Bild: Sogn Gieri in
Wikimedia Commons
As de Deern wedder to sik keem, sä Jürgen to ehr, de
Lüü von Tramünn müssen nu dat Huus buen för
de doodkranken, eensamen un olen Lüü in Oort un se goot
plegen. Dat weer nich Recht, dat se de Olen dootslahn. Nu müsst
dat anners warrn.
Dat schüll de Jungfru den Börgermeester seggen, se dröff
dat nich vergeten. Denn sett he sik op sien Peerd, tappel wieder
an de Küst lang un weer bald an de Kimm verswunnen.
Mit de Tiet kemen de Lüü ut ehr Verstek rut, de Riddersmann
weer nich mehr dor un de Deern vertell, wat Ridder Jürgen ehr
opdregen harr.
As de grote Freid un dat Danzen un Singen vörbi was, hefft
de Tramünner Lüü den muusdoden Draken in een Schipp
packt un rut op de See bröcht. De Wellen kemen mit Gurgeln
un Drüseln un Schümen un trocken dat Beest in de Deepde.
Een Dag later fungen se an, dat Huus för de Olen un Süken
to buen. Dat was groot un harr en brede Döör, scheune
Bööm umrüm un grote helle Finster. An eene Wand hefft
se 'ne Figur von den hilligen Riddersmann henstellt un en Schild
dorbi, wat de Jürgen för Travemünn daan harr. Lange
Tiet hett dat Huus dor stahn an de Süükenbucht, so bit
in de 1960er Johr.
Ik heff mi denn klook makt, wull weten, wat ut de Geschicht worrn
is. —
Weetst du eentlich, neem de Sükenbucht is? De is dor, neem
hüüt Marina Baltica un de Schippswarft Marina von der
Böbs to finnen sünd. Dat Sükenhuus hefft se för
een Parkplatz von de Firma Hagelstein afreten, aver nu hett de Firma
dorför dat "Elsa-Hagelstein-Altersheim" bi de Rönnauer
Möhl buut. Scheun, nich? Een Fru ut Travemünn hett mi
vertellt, de scheune Holtplastik von den Sankt Jürgen is üm
1520 vör dat Sükenhuus henkamen. De Steert vun dat Peerd
stünn denn mit de Johrhunnerten na baben, de Plastik weer jo
nu ok olt. Na de Reneveerungsarbeiden hangt de Steert aver wedder
na ünnen!"
"Kiek! Treckt sik allens na'n Liev!", sä mien Mann
un drück mi övermödig een op de Back.
"Du leve Schietbüdel du", lach ik, "hör
to.
Dat Swert weer ok verswunnen. Üm de ole Plastik to bewohren,
is se in de Kark bröcht worrn. Se hefft glieks en Afguß
maakt, de wöör bi dat Elsa-Hagelsteen-Huus upstellt. Aver
nich so lang, denn hüüttodaags is düsse Afguß
in dat St.Annen-Museum in Lübeck to sehn.
Wüllt wi uns nich morrn maal de Figuur in de Kark bekieken?"
"Dor bün ik dorbi!", reep mien Mann un knööp
sien Jack to, denn nu was dat doch bilütten köhl worrn.
"Noch gau de Sluß, höör to!", meen ik
"De Lüü von Travemünn hefft den Sankt Jürgen
nich wedder vergeten, de jem hölpen harr in jümmer grote
Noot. Un nienich hefft se vergeten, Godes to dohn, sik üm de
Olen un Süken to kümmern.
De grugelige Draak avers, de Roggenbuk, de mit den breten Rüch
un de greunen Hoor, is nich wedderkamen, he is dootbleven. Dor,
neem he in de Oostsee liggt, is nu en groten, groten Steen. De deit
letzt Tiet wedder ut'n Woter rutwassen. Elk Johr en beten mehr.
Kümmt de Draak wedder, denn warrt dat Tramünn slecht gahn,
seggt de Lüü. De Roggenbuk kann villicht würklich
wedder kamen! Wat goot, dat ik di heff, dat is ja to'n Bangwarrn!"
Mien Mann keek mi an: "Wat meenst mit Roggenbuk?"
"Och", sä ik, "ik meen, dat sünd de Saken,
de ut Minschen Unminschen makt, Hass un Egoismus, de uns freten
will, Gier, de nich noog kriegen kann, Leevlosigkeit un Kooltheit
gegen de Swacken un Hülplosen. Leev, de so nödig is un
de nix mehr gellen deit!
Wi bruukt Leev! Leev för de heel Welt!"
"Mi is kolt", sä mien Mann un schudder, "kumm,
mien Deern, dat is al düster. Wi fohrt in uns Hotel. Morrn
is ok'n Dag."
Blieven Se gesund bit neegst Maal!
Dat wünscht
Se Ehr Spökenkiekersch.
Bild: Rudi Witzke
|
