 |
Sagen ut Noorddüütschland: Keunig Abel | |||
So, as bi de Dänen "Keunig Waldemar de Sieger" as "Wolmar de wilde Jager" ümgeiht, so is dat in de Gegend bi Sleswig "Keunig Abel von Sleeswig, de Brodermöörder". Eene Nacht, dat is de Tiet twüschen Wiehnachten un de Hilligen
Dree Keunigen west, da weer en Jungkeerl op'n Weg na Huus. He keem
von siene Leevste un weer heel vergneugt an'n Fleiten. Graad harr
sien Deern em seggt, dat ehr Vadder woll nix dagegen harr, wenn
se em woll heiraten wüür, un de junge Mann weer rein ut
de Tüüt. De Storm, de aasig von Süüdwest rankeem,
huul mit vulle Backen.
All de Vertelln von de ollen Lüü in de Spinnstuuv güngen
em in'n Kopp rüm. He lach liesen vör sik hen. So'n Tüünkraam!
Wieversnack! "Wenn du man blots nich den Keunig Abel övern Weg löppst. De kann vergneugte Lüü afsluut nich lieden!", harr sien Moder to em seggt. "Du singst jümmers so veel!" Se wusst, dat ehr Söhn en ganz fidelen Jung weer. Aver nu was dat Middernacht un Korls Moder wiet un siet nich to sehn. De Jung glööv nich an Spöök un Lüü mit gläunige Ogen. — Mann, weer dat düster! De Wulken jagten övern Heben. De Regen pladdert, as wüür en Ammer utkippt. De junge Mann sett sik ünner een groten Dannboom un tööv, dat de Regen ophöör. He steek sik sien lüttje Piep an, paff so vör sik hen, un ik weet nich, is he indruselt or nich, mit'n Maal fung dat noch luder an to hulen. He verfehr sik nu doch basig, aber he bliev musenstill un ritt sien Ogen op, so groot as Töller. Wat dor dörch den Woold keem, weer to un to grugelig. En Rieder mit en Samtantog un en wieten Ümhang, de üm em rümfladdert, so, dat he utsehn dää as'n Vampir, keem dor lang op een gnittswattes, bannig grotes Peerd. De Maand keek graad för een Momang ut de Wulken ruut un in dat munkelige Licht kunn Korl sehn, de Rieder harr keen Kopp — he dreeg em ünnern linken Arm! An den afhackten Hals leep noch dat Bloot lang. Mit de rechte Hand hölt de Rieder de Tögel von dat Peerd, dat blödigen Schuum vör dat Muul harr. Dat Diert snober luut un scharr verbeestert mit de Hööf. "Abel", gnurr Korl vör sik hen, "wohrraftig — Keunig Abel." — He duuk sik deep ünner den Dannboom.
De Rieder bleev mit sien Peerd stahn un dreih sik to den jungen Mann hen, dorbi brummel he wat twüschen de Tähn. Dat seh gresig ut, as de blödige Kopp to spreken anfung. "Wat wullt du?" sää he mit sien fürchterliche Geisterstimm, "wullt du mit mi rieden? Kiek, al de Lüü sünd ok dorbi, de sünd mit mi op Jagd." Da sehg de Jung, dat de heel Woold un de Luft vull weer von wilde Peer un Rieders, un de ropen un hulen as dull. Huiii! Huii! Hussa! Heiiiiii! So güng dat.
Korl dään de Tähn op'nanner slahn, so harr he sik
verschraken. Denn kemen ok de Hunnen anlopen. Grote Beester un lütte
wilde Bieter, de harrn luurlange gläunige Tungen un grote,
gleirode Ogen, so dat een Bang hebben kunn, de Woold fung an to
brennen, wenn dat nich graad regen dää. Dat weer en Birsen
un Schesen, jümmers üm de Bööm rüm, un
op'n Maal weer de ganze Bagaasch vörbijaagt. Blots baben bi
de Wulken hett he se noch rümsusen sehn, un en Larm weer dat.
Huii! Huii! Heiiiii! Mit bevern Knee keem Korl na Huus.
Sien Moder harr op em täuvt. "Ne, wo sühst du denn ut!", sä
se, "hest du den Keunig Abel to sehn kregen?" Wenn Se düsse Daag bi Sleswig vörbikamen, villicht mit Ehr Auto, denn stiegen Se blots nich ut, ünnerwegens an de Straat, or goor an'n Woold. De Keunig Abel is wedder op Jagd! De wilde Jager Wat grugelig is dat doch in de "hilligen Nachten" üm Wiehnachten rüm, so in de winterliche Düsternis! Överall danzt swatte Schatten un de Storm huult över dat Land as dusend arme Seelen. Överall, an vele Steden in Düütschland, tomehrst in de hilligen Nachten, vertelln sik de Lüü, wenn de Winterstorm över dat Land weiht, "de wilde Jager" geiht üm. In den eenen Oort is dat woll een grote Herr, de keen Roh in sien Graff findt, in den annern Oort 'n Keunig or sünst'n Eddelmann. Dat Jagdrecht harrn ja jümmers al de groten Herrn, aver mitünner is dat ok de ole Germanengott Wotan or Odin, as se em nöömt, mit sien Frünnen, de Asen, un mit Peer un Hunnen, de op Jagd sünd. Keen dat is, is egentlich egaal. Överall aver makt de "wilde Jager" un siene Jagdsellschap veel Schaden. Bööm fallt üm, Äst rieten af, de Stalldöör riet sik ut de Angeln. Ja, dat is mitünner al so wiet kamen, dat dor ok en Moord bi passeert is. Annern Dag leeg en Minsch doot in Graven. Mach ween, dat was goor nich de wilde Jager west, sünnern'n annern bösen Minschen. Aver doot is doot, un so'n Moord kann een ok goot den wilden Jager in de Scheuh schuven!
Aver
wat hebben ok de Fruunslüü bi ehr Arbeit för Bang! De Wohrheit över Keunig Abel, den Brodermöörder He was de Söhn von Keunig Waldemar II. von Dänemark un sein Fro Berengaria. He was üm 1218 geboorn un von 1232 an Hertog von Sleswig. As sien Vadder storven weer, is sien Broder Erik IV. Keunig von Dänemark worrn. De Bröder kunnen sik goor nich verdregen. Abel was al lang Hertog von Sleswig, aver sien Broder makte 1248 al Krieg mit em un keem mit siene Soldaten in Abels Hertogdom. Dor makte he em siene Handelssteden, vör allen ok dat scheune Flensborg, kaputt. De Arger nöhm un nöhm keen Enn. Üm dat Johr 1250 keem Abel ganz achtertücks op de Idee, Broder Erik schull doch na Sleswig kamen, he wull em den Fredenskuss anbeden. Op en Boot hett he em denn von een paar Lüü ümbringen un em in de Slie smeten laten. Veeruntwintig Ridder mussten em op den Thing in Viborg sien Unschuld beswöörn, un denn kunn he, Abel, de Brodermöörder, sülben Keunig in Dänemark warrn. Nu harr Abel sien Willen kregen, de Striethammel weer doot. An 29. Juni 1252 bi en Fohrt na Eiderstedt hefftem een Dag de Friesen ümbröcht. He weer to utverschamt mit de Stüern west.
In de Domkark von Sleswig hett he na sien Dood noch lang rümspökert. Se hefft em denn in en Sumplock bi Gottorp smeten. Vörher hefft se em aver noch en langen Pahl in de Bost dreven, dormit he nich wedderkamen kunn. Abels Nakommen, sien Kinner un Kindskinner regeerten in dat Hertogdom Sleswig noch bit 1375. Un schöön Vörseihn bi den Storm: Keunig Abel is jümmer op Jagd! Een godes Nieges Johr wünscht Se Ehr Spökenkiekersch. | |||
|
21.1.2007 |
