Ole Boje

Een Bild, dat mi an d’ Haart foat hett …
De Rüstringer Barch güstern un hüüt

vun Ewald Eden

Irgendwenn wee de Noam dor un dee jüüst so künnich, as wenn hüm dat all jümmers gääven har – de Rüstringer Barch.

Dat gung mi so dör de Kopp, as ikk up de halve Höcht van dissen upfoahrnen Hümpel tüschen de NWO Tankschkipplöschbrürch an de Nordersiet un de gewaltigen Schlüüsenanloagen van de veerde Hoabeninfoahrt up de Süüderkant stunn un miene Oogen up de Siedelskanten van de iisenhollten Dalben noa een missingsch Noamenstoafel söchten.

En Toafel is dor — för den Överblick över't Areaal

De Dukdalben schallt de op See bleven Doden Ehr geven. Blomen köönt ok afleggt warrn

Een leev Minschke, de mi in siene Eerdensdoagen an d’ Haart wussen wee un de sien Starvensresten wi een Settji vöördem noa See to brocht harn, de har an disse Stää föör de Tieden un föör de Leevigen mit sien Noam een Gedenken kräägen. „Seefrää“, „Seefrieden“ hett een verstännigen Geist disse Stää mit de Dukdalben nöömt.

Disse Stää de kennde ikk – ov bäter gesächt, de Hääven över disse Grund, de wee mi nich frömmd, solang as ikk in miene Läävenstied trüchdenken kann, kennde ikk de.

Aal dat, wat mien Oogen, mien Sinnen oaber nu hier an disse Stää to foaten kreegen, dat muß ikk eersmoal sinnich in neeä Schuven van mien Weeten pakken. Disse Stää, de har joa een heel annern Klöär, de har joa een heel anner Utsehn kräägen, as dat to use Kinnertied wäst is. Föör us, de us de verlorn Kreech man jüüst nich mehr to foat krägen har, föör us wee dat een wilden Welt – föör us wee dat de Begrääp van Freeheit sünner Grensen.

Disse Hümpel ut verneelte Stadtmüüren, disse Barch van Elendsresten, dat wee use Höächt, wenn wi denn heel boaben stunnen un as Winnetou in Koarl May sien Vertellen mit de Hannen över de Oogen över dat wiede Woater pliesten.

Lütte Toafeln mit Naams bedeckt de Süül, ehr toföten hebbt levige Minschen Blomen afleggt

Denn gehöör us Butschers disse Welt van Watt un Woater. Noa Oosten to bit an de Butjänter Dieken un noa Nörden hen bit achter de Kimm.

Wat wee dat doch noch föör een Welt! Een Welt oahn Stiekelwier, een Welt oahn iistern Doren un een Welt oahn „Du dröffst dat nich“-Toafeln.

Een Welt, in de de Lücht noch noa See un Solltwoater schmook, un nich noa Ölich, nich noa Pikk un Schwefel rüükde.

Een Welt, in de de Övergang van Land to See noch Sand un Schliek un buntklöäriged steensched Dekkwaark wee un nich rüstbrunsched Iisen un griesen scheddrigen Beton.

All dat Neeä, all dat Spillwaark, wat ikk nu to sehn kreech, dat muß ikk eermoal bi de Siet rüümen, bit ikk dat, wat sükk dorachter verbargen dee, wäär in mien Örnung brengen kunn.

Un süch an, nettegroad as ikk dat doahn har, dor weesen see wäär dor, de Biller. De Biller van de „Oase“ as dat vöörtiedich un noakreechich eerste Etablissemang, as de eerste ächte „Nachtkrooch“ in Kaisers Hoaben, de joa nu verrafftich ganz keen stolten Kaisers Hoaben mehr wee – mit aal de Bargen van Trümmer un Schutt um sükk to – mit aal de schmachtige Minschen manken siene Müüren – oaber ok mit een häntigen Kring van Honoren, de aal mitnanner un tomeist een gooden Spekkbuuk hör eegen nöömden. Dat dröff ikk su särgen – ikk hevv hör meist all noch käent.

An de Gedenkstää kannst sitten gahn, halvrund üm de Toafel

De eerste Nachtkrooch, in de up een anner Oart schmachtige Seelüü ut alle Winden föör een poar Stünnens Anker schmieten un de Hüür up de Bakk schmieten ov de Wichters tüschen hör Bösten stääken kunnen.

Dat Maale an de Soak wee blossich, dat in disse Tied gannskeen Schkeepen ut alle Winden Kaisers Hoaben anleepen.

Tomeist weesen blods halflastige Granoatfangers to sehn, de oaber nich up Butt un Stint un Granoat joagen deen, neeeeeeeee – de schmeeten hör Netten ut, üm de Minen un Granoaten wäär intofangen, dat Doodstüüchs, dat see vöörtieds sülven utlächt harn.

Seemannskneipe, Roodlichtmilieu — dat weer güstern. Hüüt löppt hier en Öölpipeline langs

De Weertslüü in de Krooch mit dat rode Lucht bruksen sükk oaber wäägen de fäälend dröögen Seemannshalsgatten vöör d’ Tresen keen Sörch nich to moaken – hör Kass de wee liekers elker Mörgen bit bovenhen vull mit Pinunsen.

De Honoren in d’ Staddje, de harn de Part van de fäälend döstigen Saylords övernoahmen.

Dor an d’ Rüstringer Barch, wiet ovkant van Nood un Elend manken de Olldach, dor wee man joa so moi ünner sükk.

Ok wenn buten de hollten Müüren van dat Etablissemang niks van dat to hören wee, wat sükk binnen ovspeelde – de Minschen in d’ Staddje, de wussen üm jedet Word, üm jeden Bölk, un üm jedet noch so fiene Jachtern in de rode Plüsch un achter de Stoffhangers vöör de Separees.

Nu stödt de Minschen, de hier Hollstopp moaken, niks mehr mit de Nöäs up dat, wat hier in de Tieden van Överlääven un Neeanfangen su ovgoahn is – nich moal een lütji Toafel mit tominnst de Noam „Oase“ is in dat Rund to finnen. Liekers „Oase“ doch bestich as Benööm föör dat heele Waark stoahn kunn, wat irgendeen krägeln Kopp in de letzde Tied hier an disse Stää, hier an, up un üm de Rüstringer Barch togaang brocht hett.

Mit Seel’nruh – „Seelenfrieden“ is de Part benöömt, wor an mächtige Dalben ut Iisenhollt lütji Missingsch Toafeln dat Besinnen an Minschen woakhollen, de up See hör letzde Ruh’ funnen hevvt.

De grote Stockanker

Ähm ünner de böverste Hööcht hett een gewalts Stokkanker noch ut Windjammertieden sien letzdet „vöör Anker goahn“ funnen — un jüüst doröver is van Wieden all dat gröönsche Pagodendakk ut Kaisers Koloniendrööm to sehn, dat joahrteindenlang noa dat Ennen van disse Weltendroom de ole Post, dor stuv an d’ Kaiser-Wilhelm-Park, utteekend hett.

De Pagode vun de kaiserliche Post

Dat gewichtigste Besinnen hevvt de veerkantigen Betonklotzen an Barges Foot in mi woakropen, de bit to dat groote Woater in nägenteinhunnerdtweeunsäßtich de Seekantsmüür van us ole Voslapper Seilschkipphoaben wäst sünd.

Noa de hooge Floot harn see över Nachten de Ploatz wesselt. Nu sünd see ok hier to hör letzde Ruh koamen.

De Betonklotzen. De grote See atent in de Gedenkstää rin

Blods dat „Entree“ — as Napoleon dat benöömen de, wenner he denn dor noch wee –, dat is mi suur upstödt. Dat sücht näämich noch netso schroar un erbarmlich ut as in de schmachtlappige Noakreechstied.

Blods dat wi dat domoals nich anners kennden.

Villicht hett dat joa nu een extra su loaten, üm tominnst een Spierke Denken an disse Tieden leevich to hollen.

Wokeen hier vör Anker gahn is, is lang dood

Un doarüm moot de Visiter, wenn he denn mit een blikkern Kist up veer Röä över de Stroat langs de Heppenser Gro ankrüdelt kummt, dorföör ok betoahlen.

Denn wat Ollds to bekieken, dor mutt Minschke joa middelwiel overall in de Welt Doalers föör henlärgen – ok wenneer he dat all twintichmoal över siene Stüürgröschkes betoahlt hett.