Rootkäppies

vun Heinz Tiekötter


Rootkäppies, dat weern de Militärpolizisten bi de ingelsche Royal Army. Se kunnen mit jemmer Gummiknüppels ümgohn as Karajan mit sien Taktstock. Mien eerste Kontakt mit jem harr ik all mit fief Johrn in Sommer 1945, glieks no'n Krieg. In de Kriegstiet harrn de düütschen Behörden mi vun mien Modder wegnohmen un to Pleegöllern in de Heid geben. De sullen 'n strammen Suldoten ut mi moken, denn wi wull'n in de neegsten dusend Johr dat Kommando öber de Welt beholl'n. Un as de Krieg all no fiev Johr'n to Enn weer, wull mien Modder mi vun dor trüchholen. Doch de Öös harrn mi verstoken un wulln mi freewillig nich rutrücken. Modder müss no Celle to de ingelsche Kommandantur fohrn. Se hett vördrogen, wat de düütschen Behörden uns beiden andohn hebbt.

As Modder fardig un ehre Ogen wedder dreug weern, geev 'n Offizier twee Rootkäppies de Order, mit Modder dorhen to fohrn, wo ik in de Kniep seet. Se funnen mi boben op den Spieker. Dat weer mien eerste Autofohrt mit'n Jeep. Achteran harr ik keen Bang mehr bi Rotkäppies.

De neegste gode Erfohrung harr ik denn op de Veddel. No'n Krieg keem de Noschub för de Besatzer mit Schepen bi uns in'n Freehoben an. Un öberall dor, wo dat 'n Tollutgang geev, stunnen de Rotkäppies un passten op, dat de Hobenarbeiters, de jemmer Schepen löschten, nich to veel klauten. Se hebbt an de Grenz de Lüüd gründlich dorchsöcht. Liekers kunn'n se nich jeden footkriegen.

Op de Dampers tuuschten Hobenarbeiters Klocken or Fotoapperote in. Se kregen dorför wat för den swatten Markt. So sünd ut Kameras Zigaretten, Koffie un Levensmittel worrn. Keem een dormit an den Tollutgang un de Tommies hebbt wat bi em funnen, denn harr he 'n Probleem. Kunn he de Tommies klormoken, dat siene Familje schrecklichen Kohldamp schuuf, hebbt se em ok mol wiedergohn loten. Harr he ne ganze Specksiet in sien Zampel, denn gungen se dorvun ut, dat he de bi jem klaut harr. Denn weer dat Beute un he müss dat vör jemmer Ogen opeten; de ganze Specksiet. Keen Minsch kann 'ne Siet Speck verdrücken. Is em denn öbel worrn un he kunn nich mehr, denn hett he eerst 'n Morsfull kregen un keem achteran in'n Kallabusch. Keem he dor wedder rut, denn harr he Hobenverbott. De Rotkäppies weern nich zimperlich.

As ik dat all seggt heff: Ik weer to düsse Tiet 'n lütten Jung mit blaue Ogen un blonde Locken. De Tommies muchen mi lieden. Ik heff se woll an ehr Tohuus erinnert. Ik beseuk jem oftens in jemmer Wachstuuv an de Tunnelstroot un kreeg denn mol 'n Stück Schoklood or 'ne Schief Wittbroot mit gode, meist 'n beden soltige Bodder dorop. De een or annere hett mi ok mol no mien Modder froogt un mi wat för ehr tostoken. Kunn woll sien, dat he ehr kennenleern wull. Mien Modder harr dor ober keen Intresse an. Se weer veel to bang dorför. Denn se wüss genau, wo gau se in de Noberschop ünnerdörch west weer.

De Rotkäppies fohrten mit ehre Jeeps längs de Freehobengrenz un de Bohnlienjen Streife. Sünnerlich denn, wenn unse Lüüd wedder mol Signoldröht vun de Iesenbohn dörchknepen harrn. Dat weer neudig, üm en Kohlentog to stoppen.

Kohlenklau weer no den Krieg öberlebensnootwennig. Grod in den Ieswinter 1946/47, as de Elv so tofroren weer, dat een mit dat Auto bit no Dresden fohren kunn. Jümmers op'n Fluss.

Hen un wedder droff ik bi de Tommies in'n Jeep mitfohrn. Dat weer 'n Beleevnis. Un so unklook, as Kinner mit fiev Johrn sünd, heff ik mienen ingelschen Frünn wiest, wo 'n Sack mit Kohlen legen hett. As mien Modder dat heurt hett, heff ik 'n fixet Moorsfull kregen un ik droff nich mehr to miene Rotkäppies. Miene Fründschop to uns Oppassers weer slagordig vörbi.

Doch ik heff se hüüt noch in gode Erinnerung. Se sünd jo nu uns beste Frünnen. Ok denn, wenn se bald wedder jemmer Grenz bewachen mööt.


Foto Rootkäppi: AxelHH/Wikimedia Commons
9.10.2020

 


na baven