De Rinnerbroden

vun Marita Pollak

Mien Opa müch för sien Leven geern Rinnerbroden. Mien Oma kunn ok wunnerbor koken.

Sünndags weer jümmer en besünneren Dag in mien Kinnertiet. Morgens geevt dat al wat Feines to'n Freuhstück: "Mohn- un Rosien-Wecken".

Mien Grootvader mookt denn jümmer wat egenoordig: Op sien Rosienwecken müss jümmer veel Botter — un en dicke Mettwussschiev sien.

Ik kunn dat gor nich begriepen — seute Rosinen — un denn en Mettwussschiev boven op? Dat kunn doch blot afordig smecken! Ik müch veel lever Honnig op mien Rosienwecken — over doch nich Mettwuss!

Ok müss ik beus op mien Wecken oppassen — mien Opa klaut uns all jümmer de Rosinen rut! Jo, he hett jümmer wat in Sinn hatt.

Dat geevt oftins en fein Rinnerbroden, siet mien Grootvader blot noch en halven Mogen harr — binah jeedeen Sünndag, wieldat he dat beter verdregen kunn. Ik müch den ok to geern eten — mien Frünnen ok!

An een Sünndagvörmiddag — mien Opa weer achtern in Goorn togang, mien Oma holl Koken vun Bäcker — kemen mien Frünnen, üm mit mi to spelen, in de Köök.

"Hmmmm", sä Dieter, uns Böver-Boos, "wat rüükt dat hier so scheun no Rinnerbroden!"
"Jo", anter ik, "finn ik ok!"
He keek mi opföddern an: "Giv mi mol en Schiev!"
"Büst du mall? Ganz förwiß nich!", anter ik.
"Ooch, du truust di nich?" He nohm de Pottlappen un heev den Deckel hooch. De Broden weer al fardig un stünn to'n Warmhollen op de Herdplatt.
"Hmmm — wenn du dat nich snieden kannst, kann ik dat wull moken. Los, giv mi mol en groot Mess!"

Een goot Gefeuhl harr ik nich, as ik denn doch to'n Schapp güng un dat grote Mess ruthaal. "Du muss over heel vörsichtig dat Fleesch afsnieden — un nich to veel — sünst markt mien Omi dat!"
"Ooch, nu weest man nich bang — ik mook dat al! Willst du villicht ok en Schiev hebben?" Dieter leck sik sien Muul un sä: "Hmm — dat smeckt soo goot!"

He geev jeedeen Frünn en Schiev. Dor weer mi dat egol — ik wull nu ok mol vun den goden Rinnerbroden proberen!
He säbelt mi en Schiev rünner, sä: "Eet man, dor is noog vun dor", un wull sik ok noch en dicke Schiev afsnieden!
Nee — nu müss ik doch mol nokieken, wat noch vun den groten Broden dor weer!

Ik böhr den Deckel hooch — "Neee — Diiieter — wat hest du blot mookt? Du hest veel to veel afsneden! Dor is ja bald gor nix mehr vun över! Büst du bekloppt? O Mann, wat mook ik blot? Los, verswinn — over gau!"

Ik weer ganz scheun dörch den Wind! Trurig keek ik den arm Rest vun den goden Rinnerbroden an. Ik schubs em in Pott hen un her — over he warrt dorvun nich wedder grötter!

Nee, nu müss ik ok gau verswinnen. Ik smeet den Deckel rop, un nix as weg. Ik sett mi op de Schaukel un dee so, as wüss ik vun nix.

Mien Oma keem vun Bäcker mit lecker Koken wedder.

Ik tell liesen vör mi hen: "Een — twee — dree..." As ik bi veertig ankomen weer, heur ik mien Omi luut ropen: "Haaans! Kumm mol gau! Weerst du al bi uns scheun Rinnerbroden bi? Dat is en Ding! Dor is jo bald gor nix mehr vun över!"
Mien Opa keem in Draff den Goornweg runner un reep: "Wat is los? Ik weer doch de ganz Tiet in Goorn!" He güng in de Köök un keek sik dat Unglück an.

Ik füng wedder an to tellen — bün over blot bit twintig komen!

Beide stünnen nu in de Döör un kieken mi beus an! Mien Oma froog mi mit streng Stimm: "Marita! Hest du wat dormit to doon? Segg de Wohrheit!"

Ik füng an to wenen un sluchz vör mi hen: "Dieter weer dor", snüff!, "de füng dormit an", snücker!, "un denn hett he all", sluchz!, "ok mi", snüff!, "wat afgeven!" Ik wull em jo nich in de Pann hauen — over de Stroof wull ik ok nich alleen utlöpeln. Ik stamer wieder: "Un denn hett dat uns so goot smeckt!"

Wieder keem ik nich. Mien Grootvader weer würklich beus op mi: "Af no boven in dien Stuuv! Eerstmol hest du Stuvenarrest! Dieter kriggt ok noch sien Stroof— dor will ik wull för sorgen! Uns den scheun Rinnerbroden so wegtofreten! Schoom di! Würklich!"

Heff ik ok doon! De Sook mit den Rinnerbroden heff ik vun mien Grootöllern noch lang to heuren kregen!