Un dochen snack ik Platt!

vun Katja Renfert

Lesen deit Katja Renfert in dithmarscher Platt.

„Ich möchte nicht, dass du Plattdeutsch sprichst! Das verdirbt deine hochdeutsche Sprache!“, hett mien Vadder oftins to mi seggt. In'ne Grundschool weer he uk mien Lehrer, un he harr sien leve Möh mit de Buuernkinners vun dat lütte Dörp. De keemen to School un köönt keen Woort Hochdüütsch. Un nu wull sien Dochter uk noch anfangen, Platt to schnacken? Nee, dat geiht nich.

De School

Oma

Aver ik wull jümmer, wenn mien Modder un mien Grootmodder sik wat op Platt vertelln deen, mitschnacken. Ik weer doch uk in Dithmarschen op de Welt kamen, und denn is dat doch uk mien Modderspraak. Un ik heff mien Grootmodder so leef hatt, dor wull ik uk in eer Spraak mit eer schnacken.

Tomeist heff ik mi bemöht, een oordig Kind to ween. Aver wenn mien Vadder nich tohuus weer, heff ik glieks versökt, op Platt mittoschnacken. Un as ik denn so'n Deern vun villicht 12 Johr weer, dor bün ik to de Buurnslüüd gahn un heff mi dor mit Kartüffelnsammeln en beten Taschengeld verdeent. Ik heff jümmer poor Mark mehr kregen. De Lüüd weern wull bang, dat mien Vadder seggt, de Buurnslüüd sünd knickerig. Un wat heff ik mi freit, dat de Platt schnacken deen.

Liehrerslüüd ünner sik

Mien Vadder hett denn markt, dat ik uk all 'n beten Platt schnacken kunn, mien Hochdüütsch aver passabel weer. Dor weer he nich mehr so streng.

In de School

Denn heff ik anfungen, poor Böker in Plattdüütsch to lesen un jümmer mehr Vermaak an funnen. Hüüttodaags, wenn Lüüd grantig sünd, hebbt se een Barg Schimpwöör. Wenn mien Grootmodder sik opregt hett, fröög se: „Segg mol, hest du'n lütten op'n Fietje Reimers?“ Dörbi hett se den Wiesfinger an eern Kopp knallt, as wenn se en Vagel wiesen wull. Denn kunnst man bloots noch lachen, un de Grantigkeit weer vörbi.

In't Büro

Överhaupt, denk ik, is de plattdüütsche Spraak nich so brutal as de hoochdüütsche. Villicht erinnert mi dat uk bloots an fröher, as de Lüüd noch mehr tosamenholen hefft. Wo de Kinner mit de Öllern un Grotöllern tosamen weern. Nich as hüüttodaags, wo se all enerworrns alleen in de Wahnung vör de Glotzkist or den Computer sitt.

Nu fallt mi uk noch in, as ik mit mien Fründin Rita in Itzehoe in'ne Kreisverwaltung arbeiden dä un wi dor vun'ne Beamten de hoochdüütsche Texten mit de Schrievmaschien aftippen müßt. Rita un ik hebbt anfungen, Platt to schnacken. Dörbi hebbt wi vun Harten lacht un lacht. Foorts keem de Baas un froog: „Wat is denn hier los?“ O je, wi kunnt gor nich mehr ophören to lachen. Un dat weer för uns denn uk swoor, wedder Hoochdüütsch to schnacken.

Katja un de hartensleeve Oma