De Reis’ noa Huus

vun Ewald Eden

Moders tachentichste Geburtsdach wee nich mehr wiet hen. See mook sükk woll sied länger Tied all hör Gedankens, wat dor woll aal up hör doalkoamen wüür.

Ji moten weeten, mien Moder is hör Läävdach keen Frünnd van groote Fierderee weesen — un groot Vertelleree van dat, wat see in hör Lääven all doahn hett, de mach see gannich hörn. See is van d’ leev Gott in de Spoar sett worden un muß sehn, dat see dor in langs keem. So eenfach wee dat! Un so seech see dat.

Je nörder de Dach nu keem, ümso foaker leet see bi us Schnakkeree anklingen, wo benaut hör dat wee. Wi sünd mit särß Kinner in d’ Huus. De veer Öllsten geit dat, wat Moder beröört, stilkens an d’ Mors vöörbi. So ov so!

Anners mien jüngst Süster — de is ‘n bietji överkandidelt. Ikk säch jümmers, de hett vergääten, woar see up d’ Welt koamen is. See mutt ut aal, wat dor kummt, en groot Trara moaken.

Stükkwies vertell Moder mi, wat denn aal so lopen schull up ‚hör’ Dach. Tachentich Joahr dat word Minsch joa nu blods eenmoal in sie Lääven, un dor muß doch een up stoahn. De heele Verwandschkupp ut jeder Weltenhörn har mien Süster dorto nööcht. En grooden Soal har see ok all hüürt — Gastenövernachtungen inschrieven loaten — un wat dor anners noch aal togehöör.

„Das komplette Catering habe ich auch schon organisieren lassen“ puust see bi elker Gelägenheit, de sükk hör anbeeden dee, in de Lücht üm mien Moder to. See har schiens an aal Kroameree un Tüünkroameree dorcht — blossich een Soak — de har see nich doan.
Hör Moder de har see nich froacht, wat de denn woll dorvan meen!

Un Moder har nich de Kuroasch to särgen: Hör to mien Deern — ikk will dat nich un ikk kann dat nich. Loat mi mien Geburtsdach netso begoahn, as ikk mien Lääven läävt hevv. — Dat wee de groode Bredullje.

De Uplösung wee eelich heel eenfach. Ikk hevv een groodet Mest in de Füüsten noahmen un hevv de Knütt tweischnääden. Söäben Doach vör de „groote Dach“ bün ikk noa Moder foahren. Oahn laang vördem hen un hertotüün’n, hevv ikk hör de Dör van mien Bensinkutsch openhollen. See is instäägen — un wi beid sünd furs losjükelt. Wat ikk vörhar, un wonehm wi up doalhullen — dat wuß see nich. Ikk har blossich an hör sächt, see bruks sükk üm dat heele Geböören keen Sörch mehr to moaken.

See hett mi gewähren loaten. Ikk wull hör wat doon, wor see hör Läävdach van dröömt har — wat sied füfftich Joahr as een Poahl in hör Fleesch seet. Ikk wee mit hör up de Padd in d’ Noordland — noa Nörwägen.
Mien Voader hett hör in de Kreechsjoahren disse Poahl in d’ Fleesch sett. Un dat keem so:

Voaders ole Fischdamperkruu wee in d’ Kreech schwangswies in Dennsten up een Kreechsversörgungstanker — up een Bunkerschkipp. De Koahn wee stationeert in Stavanger. Wiel dat Stavanger joa so grääsich wiet wäch wee un wiel see joa een heelet Joahr nich mehr in d’ Heimoathoaben weesen, kunnen see hör Frolüü an Bord koamen loaten. Dat hevvt see denn ok aal mitnanner doan. In de Heimoat, in Huus wee dordör liekers överall groote Uprägung. De Familin woanden meist üm meist in de sülvige Kuntrei, un so harn de Moders sükk dat tägensiedich all reschkoapen klöärich utmoalt.

Wat een Wunner ok — in so een gräsigen Tied so een Reis! Elker Nacht Sirenengehuul — elker Nacht mit Kind un Kägel in d’ Bunker rönnen — un denn wenkt dor tomoal föör een körte Tied dat Paradeis.

Dor wee up Schlach in een poar Familin in de groode Kreechshoaben so een lichten Röäk van Glükk. Kuffers wurn in de Noaberschkupp tosoamen lehnt, wat man för so een groote Reis bruks, dat wur inpakkt — wenn man överhaupts wuß, wat för so een Reis’ aal nödich wee. Denn well van de Froonslüü wee allmoal in d’ Utland wäst? Un glieks so wiet noa Nörden to!

So een Reis vöörbereiden, dat broch een Hoopen Waark mit sükk. Oaber liekers — de Dach vöör de Ovreis wee koamen. Moder har in de letzte Nacht rein keen Schloap kräägen. Van irgendwons her har see sükk een Bezuchsschien för Kleärstoff organiseert — un föör sükk in de letzde Nachtstünn’ns noch een Sönndachskleed neit. Mörgens üm söäben schull dat denn losgoahn. Mit de Marinetoch van us lütji Boahnhoff ut. Dat wee aal bit in de letzte Kleenichkeit utklamüsert. De Kinner wull’n joa aal mit noa d’ Iiserboahn. De Grooten schullen dat Foahrrad mit de Kuffer schuven — un de Lütten dor in een Drufel ümto. Üm veer Ühr wee de Nacht to Ennen. De heel Koppel Kinner waschken, antrekken, Botterbrod schmeeren — Mannomann, gung dat in de Köäken tokehr! De Wichters mussen joa ok noch hör laang Flechten torechtmoakt kriegen. Een Hülpsmaid för de Huusholleree wee woll all dor — oaber doch jümmers wäär Moder hier un Moder dor.

Klokk half särß ballert dat an de Dör. Een luudet Mannslüüorgan bölk van buten: "Telegramm für Eden!"
Up Schlach wee dat in d’ Huus so saacht — man kunn een Fleech an d’ Müür sitten hörn. Well in disse Tied läävt hett, de weet, wat dat Word Telegramm to de Tied meist bedüden dee.

Moder stunn mirden in d’ Köäken — in de een Hand een Schöädeldook — in de anner een Oohr van een van hör Jungs. As wenn see in Soalt goaten wee — so stief un ok so witt stunn see dor!

De Hülpsmaid har den Postbüdel dat Kuwert ovnoahmen. Dat düür woll fief Minüten, dat Moder sükk wär röögen kunn. Us keem dat as een Ewichkeit vöör. Allens leep as in Zeitlupe ov.

Moder streek mit een Pellermest de Ümschlach oapen. See wee as een Steen — blossich an dat Papier kunn man sehn, dat see innerlich trillern de.
Särßtein Oogen keeken stier up dat lüütji Stükk bruun Papier. Jeden wuß bi sükk, wat dor nu koamen muß. Un hoop doch, dat dor wat anners keem!

Dor keem ok wat anners — nich „Gefallen für Führer, Volk und Vaterland“ — nä, blods heel banoal: „Reise nicht antreten — bin dienstlich verhindert — Hermann“!

Nümms sä een Word — nur bi Moder in de Oogen, dor blenker dat. Un tomoal leepen in twee Sporen Troanen över hör Gesicht — dat wull rein gannich wäär uphollen. Sächt hett see niks, oaber ikk denk vandoach noch mennichmoal, wo dat woll in hör Haart utsehn hett.
Aal wussen see blossich: Voader is nich dod!

Wat denn in us Moder stürven is, as see een Wääk loater van de anner Froonslüüd to weeten krägen hett, dat Voaders dennstliched Doon hellerder Hoar har un een Kleed över sieden Strümpen anhar, dat hevvt wi domoals noch nich weeten kunnt. Kiek — un sied disse Tied seet de Poahl in Moders Fleesch.

See hett mi foaken van hör Droom vertellt: Eenmoal in hör Lääven much see doch Nörwägen sehn. Un nu — to hör tachentichsten Geburtsdach wee dat sowiet! Wi wullen de Droom lääven — dat heet, ikk wull hör de Droom lääven loaten.

Een wunnerboare Reis. Van Düsseldörp dwarß dör Westfoalen, dör de Lünbörger Heid, de groode Hambörger Hoaben ankieken — un denn liek ut noa Nörden to. Moder is dat nich as Autofoahrt ankoamen — nä, see schwääf glöv ikk över dat Land. See hett mi ünnerwägens nich eenmoal dornoa froacht, wor dat denn hengung. See wuß dat woll.
As wi oabends an Jütlands Spitz över dat schwaarte, kabbelige Woater keeken, dor frooch see mi blods: „Licht dor achtern mien Droom?“ Ikk kunn blossich nikoppen un denken, mörgen froo büst du in dien Droom — in Nörwägen.

De neeä Dach wee dartich Minüten old, as wi spöörden, dat dat Fastland achterut bleev. Achtein Stünn’ns ünnerwäägens — Moder har eelich schloapen mußt as een Ülk. Oaber nä — see wee so frischk un so woak as neegeboren.
Mörgens üm särß is see denn noa över füfftich Joahren Gedankenreis in hör Droomland ankoamen. Wi ween noch keen fief Minüten van Bord, dor hevvt wi us ankääken un beid tomoal sächt: „Wi sünd in Huus!“. Sowat beläävt man jümmers blods eenmoal in sien Lääven.

Wi hevvt de heele eerste Dach sääten un Koarten schrääven — an aal de Geburtsdachsgasten, de mien Süster all nööcht har. Dat see sükk nich vergäävens up de Padd noa de groode Fier van mien Moders tachentichsten Geburtsdach moken.

De Gasten hevvt dat aal mitanner good verstoahn kunnt — blossich mien överkandidelt Süster, de hett dree Joahr nich mehr mit mi schnakkt.

Köänt ji verstoahn, woarüm dat nich?