Rägendroapen

vun Ewald Eden


In us Noaberkuntrei steit an d' Kanoal en wunnerboaret Boowark ut Frollein Marias Tieden — eelich sünd dat blossich de Resten van dat ole Vöörwaark, de dor so moi in d' Land stoaht. Dat Buurnhuus — wat up de Warft dortägenan licht — is in loatere Joahrn upsett wuurn. Dat Waark wee as Domänengood an en Buur verhüürt.

In lange un sture Doagen ween dat stollte Ploatzen; oaber as dat so goahn is mit Buurn un Land in us neeflüchtige Tied – dat Utkoamen wuur jümmers leeger. Well sükk nich för de Masse verbuugen leet, de kunn bold up sien Hoff verschmachten. Un so is ok disse Domäne as Stoatsgrund utmustert un verköfft word'n. Dat geev in Ollnbörch ov Hannower joa wäär Pinunsen för de een ov anner neeä Stoatskarosse. De Amtsperson'n hevvt joa wiers nödiger, dat man hör mit 'n blengerigen Steern up veer Röä dör de Gägend krüdelt — as so'n poar schmachtich Landlüü een Lääven oahn Nod. Liekers — de Domäne har en neeän Eegendöömer un wee joa nu keen Domäne mehr.

Van de ole Pächtersfamili stunn de Dochter noch in d' Lääven. See har dor jümmers noch hör to Huus. Dat ganze Bild wee en Eiland to'n verpusten — en Paradies in en wöösten Welt. Mit'n lüütjien Teestuuv för de Minschen, de vöörbi keemen – mit en büld bunte Vöägels buten, in alle Grött'n un Klöären.

De neeä Eegendöömer har oaber 'n büld Frünn'n, de aal scharp up dissen blanken Steen ween. So is denn 'n Brett upstäelt wuurn — un dat Ganze to Papier updeelt word'n. De een kreech de grode Schüür — üm irgendeen Spiegöäkenkroam uttostelln – in de Burseldeel wuur en ole Schmää inricht, un de lüütji Teestuuv bleev bi de Pächtersdochter.

Bi de neeä Eegendöömer in d' Kantor seeten ok woll Lüü, de keen Middelschott in d' Nöäs harn. Wo anners will man sükk verkloarn, dat see in de groode Schüür över de Utstellung en düüret Teltdakk intrekken leeten. Nu kladdert dat rötterige Schüürdakk stilkens up dat Telt. En Minsch mit Bott för Denken in d' Kopp har wiers för de Doalers dat Schüürdakk in Richt setten loaten. As ik all sächt hevv — dat fäälend Middelschott in d‘ Nöäs.

So — ov hoast so — sücht dat ok bi dat Teestuuvendakk ut. Annerletzt seeten en poar Froolüü van d‘ Landvolkvereen bi Koffje un Koken wat to beschnakken. Doran köänt ji sehn, dat de Pächtersdochter weltlüftich is — in de Teestuuv givt dat ok Koffje. Minnoa Südhoff moal jüüst mit bunte Wöör Biller van Rägen up en drööget Land — up hör letzde Reis wee see in d' Sudoan wäst — as dat buten mit en gewaltigen Dönnerschlach anfung to geeten. As ut Emmers full dat Woater van boaben doal. Man stäel sükk de witte Koffidisch vöör — de bruunschwaart Koffje in dat düüre Porzelloan — un van de Dekk drüppelt dat Woater in de Tassen. Nümms wuss ov dat Malör so richtich wat to särgen — blossich Minnoa Südhoff. De har moal wäär aal in d' Grääp. "Kiek," — sächt see — "nu köänt ji de Ungerechtichkeit in d' Welt sehn — in d' Sudoan verdrööcht de Natur — un hier strullt de Herrgott us all in d' Koffje!"


18.1.2025

 


na baven