Otto ut Niemünster vun Marita Pollak Fröher hebb ik as lüttje Deern keen Taschengeld kregen; wenn ik mol en Groschen harr, wöör ik glücklich. Wat kunn man för scheune Soken dorför köpen! Teihn Duur-Lutscher, een Stück een Penn, un se wöörn so scheun rund un harrn so scheune Farven, un se weern ok bannig hart, so kunn man lang wat Godes, Seutes in'n Mund hebben. Or Lakritz-Snicken, de weern ok lecker. Hmm, un denn hebb ik mi jümmers Rahm-Bontjes köfft, in'n Schokolood or in'n Karamell, beide Soorten smeckten goot. In Heid, woneem ik boorn un opwussen wöör, gifft dat en groten Marktplatz. Jeedeen Johr gifft dat to Sommerstiet en Johrmarkt. Ik wöör teihn Johr oolt, un dat wöörn Sommerferien, un Johrmarkt. Vun mien Grootmoder kreeg ik en Groschen.
Ik dörf dat eerst Mool alleen gohn, ik wull ok blots eenmal kieken, wat dat dor so allens gifft. Ik wull sotoseggen en beten vörkieken, wieldat ik nochmol wedder mit mien Frünnens hengohn wull. Ik stunn grood vör en Stand mit Speelsoken, as mi op eenmal en Mann ansprekt. "Na, mien lütte Deern, kiekst du di de scheunen Speelsokens an? Mokst du se lieden?" Ik dreih mi üm un seh en Mann, de mi fründlich ansmüüstert, wittes Hemd un swatte Büx harr he an. Ik wöör en plietsche Deern, aver ik weer nich argdenkersch em gegenöver, so bün ik ganz truschüllig weest, denn mien Oma harr mi sotoseggen nich opklort.
De Mann güng nu eenfach neffenbi un snackt op mi in. "Na
mien Deern, büst du ganz alleen hier or sünd dien
Öllern mit?" Ik anter vörsichtig (de Mann wöör
mi jo nagrood fremd): "Jo, bün ik, un ik will ok glieks
wedder na Huus, mien Frünnens tövt al op mi." Ik harr middewiel en grotes Levkoken-Hart, veer Slickstangen un een Tüüt mit Bontjes vun em kregen. Wi stünnen vör'n Stand, dor kunn man Stoff-Katten köpen. Nu ward de Kerl op eenmal ganz opregt un froog wies mi so snooksch: "Na, mien seute Deern, du hest jo ok en scheune Muuschkatt, de müch ik mi jo to giern ankieken!" Ik, nu bannig ielig, denn de Kerl kööm mi nu höllsch sünnerbor vör, anter: "Se könt sik mien Muuschkatt op en anner Mool ankieken, se is jo bi uns to Huus, un ik heff nu kien Tiet mehr!" He nu wedder bannig hiddelig: "Du , wull't du mi an'n Sünnavend wedder drepen? Klock dree, holst du mi vun Bahnhoff af, ja?" Ik dreih mi üm, sches loos un rop trüch: "Ja, ja , dat könt wi so moken." Ik wöör bannig froh, dat ik em endlich loos wöör. "So en Dröhnbüdel", dink ik bi mi, "ne, den Kerl will ik fürwiß nich wedder sehn, dor heff ik de Nees vun vull." Mien Grootmoder stünn in'n de Köök, tosomen mit den jungen Mann, de bi uns wohnt. Beide kieken mi ganz komisch an. "Deern, woneem koomst du bi de Soken?", röppt mien Grootmoder opregt, "du hest doch blots en Groschen vun mi mitkregen?" Dor hebb ik mien Oma allens vertellt. Ok de Sook mit de Muuschkatt! Mien Grootmoder hett sik fien antrocken un is foorts mit mi na de Kriminool-Polizei gohn. Dor müss ik dat allens noch eenmal vertellen! Nu funn ik dat allens bannig opregend. De Kriminool-Beamten meent, ik schall den Kerl an'n Sünnavend vun Bahnhoff afholen, aver se wöörn ok dor sien! Ik bruk ok keen Bang to hebben, denn se ward förwiß scharp op em oppassen!
Twee Dag looter koom mien Kusien ut Hamborg to Besöök. Se is jümmers in de Sommerferien bi uns in Heid. Natüürlich heff ik ehr dat Belevnis mit den Kerl glieks vertellt! Se funn dat allens bannig dramaatsch, "as in'n Krimi", meent Brigitte un weer vull Swung, "ik kumm mit to'n Bohnhoff, düssen unheemlichen Menschen will ik ok mit fangen, de schall di nix doon, ik paß ok op di op." Nu wöör ik tofreden, se wull'n all düssen Kerl op'n Kieker hebben, dor kunn mi jo gor nix mehr passeren, blots em wöör dat wull sachtens achteran nich so goot gohn! Un denn wöör de Sünnavend dor, wi weern all opregt. Mien Grootmoder wull sik mit ehrn Fründinnen vun de Häkel-Büdel-Krink bi de Kark op'n Markplatz drepen, dat harr se sik mit de Kriminalistin so afsproken, so kunn se allens mitbeleven, den Kerl ankieken un op mi oppassen, dat full ok gor nich op, denn ik schall em, tosomen mit Brigitte, to Kark locken. Ik schall em wies moken, dat ik mi geern en Hochtiet ankieken wull, dor kunn de Kriminalpolizei em ok goot bi'n Krips kriegen! Otto ut Niemünster keem wohrhaftig! En hellen Mantel un en
bunte Deek harr he övern sien linken Arm, un dat an'n so scheunen
hitten Sommerdag! Brigitte un ik funnen dat bannig snooksch un gediegen,
liekers güngen wi op em to, un ik segg: "Dat is mien Kusien
Brigitte, se wull giern mit mi gohn, se is bi mi op Beseuk, in de
Sommerferien." Dat koom mi ja goot to Paß, dat he uns froogt, wo wi hen wüllt, so würr he nich argdenkersch! Ik segg: "Wi mücht uns en Hochtiet bi de Kark op'n Markplatz ankieken, dat is jümmers so scheun, un denn na en Iesdeel gohn." He freiht sik un hett so'n Grientje in'n sien Gesicht un anter: "Jo, dormit bün ik inverstohn, na mien seute Deerns, wüllt ju mi nich mol en Seuten geven? Un mi eerstmal richtig begreuten, so as sik dat hürt?" Wi beide kiekt uns an, denn em, un antert: "Nee, Onkel Otto, wi dörvt keen frömde Mannslüüd küssen." "Och, ik bün doch nu keen Frömden mehr för juch aver ünnerhåken köönt ji mi doch." Brigitte sä: "Nee, dat is doch veel to hitt, loot uns man nu to Kark gohn, ik glööv, ik hüür al de Karkenklocken." Otto kiek mi an. "Aver du mien seute Deern, du kunnst mi doch bi de Hannen faten, kiek, een Hand heff ik noch frie." "Ne," anter ik, "dat müch ik nich, Brigitte hett Recht, dat is mi ok veel to warm to'n Anfooten." Ik denk: "Wat will de Kerl blots vun mi?" Ik müch en ganz un gor nich lieden! He wöör so hiddelig, för mi weer he en Tüünbüdel. Ik funn em op eenmol ekelhaftig un wull em gau loos warrn. Brigitte weer middewiel wiedergåhn, gau leep ik achter ehr ran, Otto güng ok flinker un reep: "Ji beid hebbt dat aver bannig ielig, ik dink, dat is juch to hitt?" Brigitte un ik bleven ståhn, un Brigitte sää: "De Hochtieden sünd doch mehrstendeels üm düsse Tiet, un wi freit uns ok al op dat Ies!" Un ik dacht: "Mien Gott, is de Minsch snaaksch, un so stuur!" Wi wöörn bi de Kark ankomen. Mien Oma un ehr Fründinnen stünnen wohrhaftig tosomen, se keken nich to uns hen! Annere Lüüd, de wull ok de Hochtiet ankieken wullen, wöörn ok dor. Wi seten uns op en Bank, de noch frie wöör. Otto kiekt op eenmal ganz nervöös, un jiddelig, sprüng op, nehm sien Mantel un de Deck un sä to uns: "Ik mutt maal gau weg, aver ik kumm glieks wedder!" He keem nich wiet, twee Kriminolbeamte lepen achter em ran, kregen em to faten, de een leggt em de Hand op sien Schuller, de annere leggt em, den Otto ut Niemünster, de Handkeden üm, he wöör fastnahmen! In' n sien Manteltasch wöör en Buddel mit Äether! Ik bün froh, dat ik hüüt noch an'n Leven bün! Mien beiden Döchter hebbt mien Mann un ik bannig fröh
vertellt, wat dat mennigmol för slechte Menschen gifft, wat
se vörhebbt, un dat se allens vun uns kriegen könt, nix
vun fremden Minschen nehmen schallt un nich mitgohn schüllt. |
|||
14.12.2008 |