Man mutt sik blots to hölpen weten

vun Marita Pollak

Wi hebbt in mien Kinnertiet gor keen Taschengeld kregen, so as de Kinner hüüttodoogs. Wenn ik mol een Groschen harr, weer ik glücklich. Wat kunn man för fiene Soken dorför köpen! To’n Bispill teihn Duurlutscher, een Stück een Penn, se weern rund, harrn scheune Farven, se weern ok bannig hart, so kunn man lang wat Seutes in Mund hebben, or ik heff mi bunte Marmeln to’n Spelen köfft, kennt Se dat ok noch allens? To wenig Groschen, üm veel to sporen.

Ik bün in Huus vun mien Grootöllern in Heid boren und opwussen. Wiehnachten stünn vör de Döör und ik weer so üm de acht Johr oolt. Ik harr mi fast vörnohmen, mien Grootöllern wat Scheunes to Wiehnachten to käupen, over in mien Spordoos weer nich veel binnen. Dor keem mi een Gedank: Ik goh to’n „Konsum“!

Konsum. Bild: Wikimedia Commons/Bundsarchiv

Oftins bün ik mit mien Omi mitwest und heff mitkregen, dat se ok männichmal anschreven harr, dat heet, de Utgoven wörrn sammelt und an Enn vun Moond allens tosomen betohlt.

De Lüüd vun Konsum kennt mien Oma und mi goot, also kunn ik doch eenfach hengohn und wat Scheunes för mien Grootöllern käupen!

Ik güng to den Loden und een Verkäuperin froogt mi ganz fründlich: „Na, mien lüütje Deern, wat müchst du denn hebben?“ Ik mook mi ganz groot und anter: „Ik will mien Oma und Opa wat Scheunes to Wiehnachten käupen, för mien Omi müch ik en Sammeltass, de mook mien Oma so geern lieden, und för mien Opa müch ik en smucken Kaffebeker käupen.“

De nette Verkäuperin fung an to smüüstern und sä: „Na, du weest over al, wat du wullt, denn kumm mol mit, dormit du di de Soken utseuken kannst.“

Ganz stolt güng ik mit, und as en Grote seuk ik denn de Goven ut. De Verkäuperin froogt mi: „Schall ik för di allens in Wiehnachspoppier inpacken?“ Ik strohl se an und anter: „Dat wörr scheun, jo, bede.“

Wi güngen to de Kass, nu füng mien Hart wi dull an to puckern, de nette Fru seggt den Pries, den ik betohlen schull! Eenrnsthaftig reck ik mi to mien vullen Grött op und sä: „Dat betohlt mien Oma an Enn vun Moond, wörrn Se dat bede in ehr Heft opschrieven?“

De Verkäuperin und ok all de Lüüd, de dat in den Loden mitkregen harrn, kiekt mi mit groden Ogen an, de meersten füngen to smüüstern an.

Ok mien Verkäuperin lacht mit, denn seggt se to mi: „Is goot, mien Deern, wi mookt dat so, as du dat geern wullt, ik schriev dien Nomen hier in mien Heft rin, und dien Grootmudder betohlt denn allens för di, an Enn vun Moond!“

Ik güng ganz stolt no Huus und versteek de Soken in mien Kommod, und denn freih ik mi ganz dull op Wiehnachten.

Denn wörr de Hillig Ovend dor, toeerst pack ik glücklich mien scheun Soken ut, de ik vun mien Grootöllern kreeg, over denn leep ik in mien Stuuv und geev mien Oma ehr Sammeltass und mien Opa sien Beker!

Sprooklos keken se op de Geschenke.

Mien Oma foot sik toeerst und seggt mit liesen Stimm: „Dat is over leev vun di, uns sowat Scheunes to schenken, — over woneem hest du denn de Soken und dat Geld dorför her?“

Ik anter: „Oh, dat weer ganz licht, ik heff dat gor nich betohlt, ik heff dat grood nau so mookt, as du dat ok männichmal deist, Omi, ik heff dat in dat Heft opschrieven loten un seggt, dat du dat denn loter betohlst! Dat heff ik doch fien mookt?“

Mien Oma wüss nich, schall se nu schimpen or lachen.

Over denn nohmen mi beide in den Arm, un ik weer ganz mit mi tofreden.

Veel loter, as ik een jung Deern weer, hett mien Oma mi vertellt, dat se all in Konsum över mien sünnerbores Ünnernehmen lachen müsst, dat güng in de Geschicht vun Konsum in und ok in mien Familie. Dorüm heff ik dat ok opschreven.