Wat de lüttje Knirps "Klås" in sien Kinnertiet, "de knappe Tiet", all'ns so beleevt hett, dat höört wi nu in dat Vertellen ...
Plummen ut Oma ehr'n Goorn vun Klaus-Dieter Tüxen De Måås, so warrt de lütt Halfinsel un Fischerdörp Mååsholm nömt, liggt in Richtung Flensborg twölf Kilometers achter Kappeln an de Slie. Hier is Klås sien Vadder boorn un hett dor låter ok in de Fischerie as Fischer arbeit't. Düsse Ümstand keem sien grote Familie nå den 2. Weltkrieg bannig goot to Pass, denn in de gräsige Nåkriegstiet geev't keen Arbeit, kuum Geld un knapp to eten. Männichmål hett sik sien Vadder op denn Dråhtesel swungen un is, hen un torüch rekent, üm un bi negentig Kilometers nå de Måås fohrt un meist an'n sülvigen oder denn annern Dag mit'n Barg Fisch wedder nå Huus kåmen. Een's Dååg's åvers schull dat nich ganz so wiet gåhn. In Grummark, en Dörp, dat veerunhalf Kilometers achter Kappeln liggt, weer Klås sien Modder as Deern tohuus, un hier in Grummark geev dat 'n groten Goorn, in dee de Plummen, Mirabellen un Zwetschen üm Hölp repen, se wullen plöckt warrn.
De lütt Klås also dorv mit! Weer rein ut de Tüüt, de lütte Keerl, so freu' he sik, un an Slååp weer nu överhaupt nich mehr an to denken. Åvends worr dat Rad denn noch präpareert. Wieldat de dree Emmers för de Plummen op den Packelååschdräger fastklemmt worrn, weer för em blots noch Platz to sitten in de eerste Reeg, achter de Lenker op de Lenkstang. Dee harr sien Vadder mit 'n Kantüffelsack polstert un mit Sacksband fasttütert. Klock söss den annern Morgen güng't ja denn ok los. De
Fröhnevelluft küsel koolt üm sien' blanke Been, åvers
dat duer dat nich lang, un dat Wedder weer de beiden so richtig
nå de Mütz; dat gell för den helen Dag. Möök
ok nix, dat em de Been Se sünd denn fohrt över Barkelsby, Moorholt, Riesby, Zimmert, Mååsleven un Thumby, worneem se all mehr as de halvige Streck achter sik un endlich de Slie vör sik harrn. Beide hebbt sik denn ok freut, as se Kappeln tofåten kregen, un 'n halve Stünn låter weer dat eerste Ziel rankåmen, Oma tööv all op de twee. Nå dat Middageten hett Vadder sik 'n Stünn op 't Ohr leggt, derwiel Klås åvers rin in de Plummenbööm! Dee weern prall füllt, so dat Oma un de lütt Knirps ratzfatz de dree Emmers randvull harrn. Ohn' Probleme güng dat mit de Fohrt nå Grummark, as
öölt mit dat Plummenplöcken, Vadder weer utroht,
de beste Grundlååg also för 'n feine Torüchtour;
de Stimmung in dat lütt Låger weer reinweg goot.
Man meern in Kappeln trock dat, bi klore Sünnenschien, slagordig düüster op. Wat weer passeert? Kort vör de Preesterbarg leeg sachts 'n spitze Steen, 'n Stück Glas oder weet de Düwel wat op de Strååt, un in 'n Stoot harr sik de Luft in 't Achterrad in Luft oplööst. Mit Plattfoot un 'n poor derbe Wöör op de Lippen schoven de beiden nå 'n Håven to, denn dor legen Fischerbööt, un de Fischers dorto kenn' Vadder ut ole Tieden. Dat duer åvers doch 'n Stündstiet mit dat Fohrradflicken, wat Klås sien Vadder an Boord vun so'n Fischerboot dä, worbi hee an de Pier ståhn müsst un op den Rest vun't Fohrrad, åvers ok op de Plummen oppassen schull.
As sien Vadder dat Achterrad wedder anbuet harr, kunn dat jå
wiedergåhn. Een letzte prövende Blick noch, wat ok all'ns
kloor weer, un denn güng dat ... Ehrdat Klås sik
verseeg, harr he een'n achter de Riestüten un möök
'n ornlige Schietreis. Dor harr he dat Na, mit düchtig Verspätung un ohn' een Woort sett' de
beiden seehrs Reis' vöran, noch üm un bi dörtig Kilometers.
Sien Vadder geev em, mit 'n poor Schimpwöör dorbi, dee
Zeitungsstücken mit, mit dee de Plummen afdeckt weern. Dotomålen
nich blots to'n Lesen, sonnern ok 'n wertvullet Requisit för
de letzte Afhandlung op't "Tann' Meier". Nu keem all'ns tosåmen! De Dåågstiet weer ornlich wiet vöranschreden, dat worr all schummerig, sien Vadder weer hiddelig, wieldat he keen Licht an't Rad harr, un Klås seet nu achtern Knick, mit de Druck von binnen un vun buten, dor keem he nich mehr so richtig mit kloor. Kort: Dat duer un duer, bit dat he Kloorschipp mellen kunn, man, von de Zeitungs bleev ok nich een lütt Spier över. Argerlich över dat Plattfoot, de wegfreten Plummen, de verlorene Tiet, weer sien Vadders Gedüer wiss ornlich op de Proov stellt. As Klås nu ok noch ohn' Papier torüch keem, leep dat Mååt sachts över, denn he kreeg op de Steed een achter de Lepeln. Dat güng denn åvers doch wieder, weern ja jümmers noch mehr as twindig Kilometers, meist anderthalv Stünnen, to fohrn.
Ooh, wat harr de Jung Bang, dat sik dat Drievmiddel in de Buuk noch eenmål mellen wöör! Denn har he för nix mehr garanteert. Man nu harr he Glück in 't Unglück un se kämen Klock halvig ölven in 'n Düüstern bi Modder an. See mark foorts Müüs, dat dor wat nich in de Reeg weer. Vadder gnadderig as man wat, de Jung bedröppelt un de Emmers man half vull. See möök mal wedder dat Best dorut, stell wieder keen Frågen, sä överhaupt nix to de verdreihte Situatschoon, sonnern freu' sik bannig över de restlichen Plummen un sünnerlich, dat beide, ehr Jung un Vadder, doch wedder sund tohuus weern.
3.10.2020
|