Plakåten

vun Heidi Rumler

Wi schreben dat Johr 1973. Gråd as ik mit 't Rad von't Inköpen nå Hus wull, föll mi up dat "Swart Brett" in uns' Dörp 'n grot Plakåt in'e Ogen.

Plakåten geef dat tau dei Tiet nauch. Taun 1. Mai künn man denn läsen: Bereit zur Arbeit und zur Verteidigung der Heimat. Weck Wåhlsprüch hüngen so lang up ein un dei sülwig Städ, dat man mihrstendeils gor nich wüsst, wat dor oewerhaupt up stünn.

Hütigendåchs is dat dei Werbung, dei oewerall an'e Hiiser anbackt orre an'e Stråten upstellt ward. Un vör dei Wåhlen is dat rein tau dull. Dor ward kein Stråtenlaamp utläten. Un dat kost' 'n Hümpel Penunsen. Weckern dat woll geföllt?

Anners wier 't bi dat Plakåt, an dat ik nu trüchdenk.
Dat is nu oewer vierdig Johr her. Ik stellte mien Fohrrad an'n Bom af un bekeek mi denn' Anslach ut'e Neecht.
Mien Ogen würden ümmer grötter. Ik keem ut dat Wunnern gor nich rut. Sowat har ik mien Lääfdach nie nich seihn! Pieke Dierns mit bunten Feddern as Koppputz wiern dorup tau bekieken. Sei drögen 'ne lürrlütte Bikinihos, un wo dei Bost sitt —, hm, dor wieren s' ganz blank. In grot Baukstawen stünn dorup: "Ballett Brasil Tropical", un lütt dorünner schräwen: "In der Schweriner Sport- und Kongresshalle".

Von so wiet kåmen dei nå uns' Swerin. Kenn'n dei in Brasilien uns' Land?, güng't mi dörch 'n Kopp.
As ik na Hus keem, mösst ik Korl gliek von disse Sensatschon vertellen.

"lk möt dei Woch noch eins nå dei Stadt, denn köp ik för uns gliek twei Koorden. Dei besten Plätz kosten man söss Mark, dat will'n wi uns ok mål günnen", säd hei. "Man bloots söss Mark, wo dat Ballett binåh 'ne half Weltreis måken ded? Na, uns sall 't egal sin", dacht ik.

Wi künnen dat kum aftäuben, bet dei Tiet ran wier.
Wenn ik man bloots doran denken ded, wier ik ut'e Tüt. So uprächt wier ik.

Wi wieren man gråd por Johrn verheurad't, haren all twei Kinner, aewer ümmer noch kein Auto. Man mösst bannig lang dorup täuben un uns fählten ok noch dei nödigen Moneten dortau. Wi fäuhrten mit 'n Bus orre mit 'n Toch in'e Stadt, wenn wi männigmäl tau 'ne Behörd mössten orre wenn wi uns nie inkleden wull'n. In uns' grot Dörp geef dat ok allens, wat wi so taun Läben brukten: 'n Bäcker, 'n Gärtner, 'n Schauster, Dischler, Horsnieder, Snieder, Stellmåker, 'n niegen Konsum (wo dat wat tau'n Äten un Drinken geef, oewer ok Pött un Pannen, Strümp un Schauh, Ünnerwäsch un Neihtüüch un sogor Waschmaschinen), 'n Krauch, 'ne Apteik, 'n Dokter, Tähndokter, 'ne Gemeindeschwester, 'ne Schaul, 'n Kinnergorden un 'ne Kripp, 'ne Post, sogor 'n ABV (wat 'n Abschnittsbevollmächtigter der Deutschen Volkspolizei wier, 'n tauständige Wohngebietspolizist in dei DDR, hüt etwa Kontaktbeamter) un 'ne BHG (dat wier ein Bäuerliche Handelsgenossenschaft, 'n Großhandelsorganisation, dei allens verdriewen ded, wat näudig wier, üm Landwirtschaft tau bedriewen). Wi keemen gaut taurecht.

Man bloots, wenn wi an Abend in'e Stadt wullen, mösst man sik för dei Trüchfohrt 'n Taxi nähmen orre 'n gauden Friind üm Hülp bäden.
Uns' Mudder har 'n Auto. Sei wåhnte in uns' Nåwerdörp, "Ja, ja, ji könnt denn' Trabbi kriegen", säd sei tau uns. Üm uns' Kinner wull sik uns' Nåwersch kümmern.

Dei Dåch bet tau dat brasiljansch Ballett keem neger un neger. In'e Flimmerkist hebben wi männigmål sowat seihn, aewer nu liektau vör Ogen noch nie nich eins.
Nu wier 't sowiet. Mien Hart schött Koppeister, so freute ik mi, as ik bi'n Horsnieder ünner dei Hauf seet. Dei Kledasch har ik all rutsöcht. Wi wull'n uns ollig in Schål' smieten.

Mien Kierl nehm sien Moped un af güng dat nå uns' Muddern. Hei wull denn' Trabbi hålen. Ja, hei wull dat woll, aewer hei keem furts wedder trüch, åhn Auto.
"Dien Brauder hett denn' Trabbi. Dien Mudder hett dor aewer nicks von wüsst", säd hei un wier bannig in Brass. Trånen löpen mi oewer dei Backen, so grantig wier ik up mien'n Brauder un up mien Mudder. — Wat nu? Dat helpt allens bi dei Såk nicks, wi mössten mit dei "Schwalw" fäuhren. Mien Mann mösst oewer sienen Antoch noch 'n Anorak un ik oewer mien Kleed 'ne warm Jack un 'ne lang Büx trecken un ok noch ein Koppdauk ümbinnen. Wi haren noch nauch Tiet.

Denn güng dat los. Bet Swerin wieren dat 16 Kilometer un dat Wäder spälte mit. Wieren wi doch heilfroh, dat dat nich rägen ded.
In Swerin, an'n Ostorfer See ankamen, güng up eins von'n Utpuff dei Tüt (Nachschalldämpfer) af. Dat ok noch! Wi mößten afstiegen un dat Moped an'e Siet von'e Stråt afstellen.

Mien Korl füng in'n Antoch mit 't Heilmåken an. Hei leech all up'e Knei. Dormit sien Büx nich schietig wür, heff ik em mien Koppdank ünnerlecht. Alle Nåslang keek ik up'e Klock un perte von ein Bein up dat anner. Mien Hart kloppte so dull, dat dat Puckern all in'n Buk ankamen wier.

Korl hett allens trechtschaustert. Hei har nu smerig Hänn' un wür all gnadderich. Üm em tau begäuschen, säd ik tau em: "Wi schaffen dat noch! Du kannst di bi dien Swester in 'ne Wittenburger Stråt dei Hänn' reiden måken."
Sei har all Fieråbend un wier tau Hus. Wenn wi man allens up'e Reich kriegen, dacht ik bi mi.
Wat kann uns nu noch mallüren?

Tau rechten Tiet keemen wi in'e Kongresshall an. Man gaut, dat wi Platzkoorden haren. So künnen wi schön nå dei Bühn henkieken.
As dat Programm anfüng, wier all dei Arger vergäten. Dei Dierns un Mannslüd danzten in ehr staatschen Kostüm tau dei Sambakläng'. Dei hebben denn' Rhythmus aewer in't Blaut! As wenn dei leiwe Gott denn' Düwel up'e Ierd schickt har, dormit hei sik dar ünnen uttoben süll, so schuckelnten s' mit 'n Zislaweng in'e Hüften utlåten tau dei Trummels.
Lies säd mien Kierl tau mi: "Dei hebben aewer Füer in 'n Noors!"

Wat wohr is, is wohr, denn sowat har ik noch nie nich ut'e Neecht seihn. In ehren ganzen Lief bäwert ehr Wäsen un mit Freud un Spaß wieren s' bi dei Såk. Grad, as ik in'e Paus in 'n Gang tau Korl säd: "Is doch schön, dat wi nicks versümt hebben!", nickköppte hei un stött mi mit 'n Ellenbågen in'e Siet un meinte: "Kiek mal, wecker dar kümmt!"
"Ne, dat kann doch nich wohr sin!" Dor keem wiss un wahrhaftig mien Brauder mit sien Fründin, un hei freute sik, as hei uns seech.

Ik mösst nu ierst mal dälsluken. Hei har sik doch nicks bi dacht un jedein har nich wat von annern wüsst. Ja, wenn wi tau dei Tiet all 'n Telefon haren, denn wiern wi alltauhop mit 'n Trabbi fauhrt!

In all dei Johr'n, dei wi nu all verheuråd't sünd, wier'n wi männigmäl tau 'n Kunzert un Gastspill in Swerin, aewer dat Best wier för uns dat "Ballett Brasil Tropical", ok wenn väl Uprägen dorbi wier.

Worüm denk ik nu hüt gråd an disse Begäbenheit trüch? Dat duert nich mihr lang, denn sitten mien Mann un ik in 'n Fleiger nå Brasilien, taun Karneval in Rio. Denn seihn wi wedder dei smuckschen Dierns un dei püken jungen Kierls Samba danzen.
O, wat ik mi freu!