"Peng!", mook de Stoffsuger

vun Claus Günther

Passeert is dat in Hamborg, vör nu bald veertig Johren. Mien Unkel Rudel hett mi dat vertellt. "Hauptperson" is en Stoffsuger, un den hett, ik segg mol, Fru Minna Müsch bi Herr Peter Witt in'n Loden köfft. Graad even is se mit den Huulbessen op'n Weg to em — un dat an'n Maandagmorgen üm Klock negen...

Jüst hett Peter Witt den Loden opsloten, dor pingel dat an de Döör. Palim-palim!, un Minna Müsch stebel rin, den Stoffsuger ünnern Arm.

"Moin Moin, Fru Müsch. So freuh al ünnerwegens? Wat kann ik—"

Wieder keem he nich.

"Dat kann jo woll nich angohn, Peter Witt, wat du mi för'n Schiet verköfft hest! Ik harr doot sien kunnt! Explodeert is dat Dings!" Un se wies em den Stoffsuger, un de harr en grotes Lock.

"Sachte, sachte, Minna Müsch. Kumm mi nich so! En Stoffsuger kann överhaupt nich exploderen. Un för Se bün ik jümmers noch Herr Witt."

"Dor heurt sik jo woll allens op, Herr vun-un-to! Is dat düre Schietdings nu explodeert oder nich? Dat süht doch 'n Blinnen mit 'n Krückstock!"

Dor kunn nu ok Peter Witt nich an vörbi.

"Mann inne Tünn", mummel he un kratz sik an'n Achterkopp, "egenlich is dat technisch unmööglich, dat de ... Na scheun, Fru Müsch. Ik warr mi kümmern."

"Dat wull ik ok menen, Herr Witt. Denn man 'n scheun' Dag noch."

Palim-palim!, un se weer buten. Peter Witt aver geev den Stoffsuger an siene Verdragswarksteed. Dor weren de Elektrikers sik op'n Stutz enig, dat he gor nich exploderen dörv - aver he is dat! Rootlos schicken se den Huulbessen an dat Herstellerwark. Dor kemen nu all de Experten tosomen, un de ehr Ordeel weer ok eenstimmig: Düsse Stoffsuger is explodeert? Dat kann nienich angohn! Dat is düütsche Weertarbeed! Dat loot wi nich op uns sitten!

Un denn hefft se dat Dings utenanner nohmen. Aver — se kunnen nix finnen! Wat nu? Welkeen kennt sik noch beter mit Minschen as mit Stoffsugers ut? Jüm ehr Baas Uli Langbehn. Un de weer bovento in Hamborg opwussen.

Langbehn jo nu los mit dat "Corpus Delicti", toeerst no de Verdragswarksteed hen, denn no Peter Witt, bit he opletzt bi Minna Müsch lannen de. De feuhl sik bannig ehrt, aver ok 'n beten unmacklig. Se nödig em in de Stuuv, beed em den Sessel un 'n Tass Kaffe an un wies em den Kalenner, as Uli Langbehn ehr froog, wann se den Stoffsuger dat letzte Mol in'n Gang sett harr.

"Hier, an'n drütten Juli is dat west, Herr Langbehn. Op'n Sünndag. Dor is dat Dings twei gohn. Wumm!, see dat. Mien Naversch hett noch bi mi pingelt, wiel se dacht hett, mi weer wat passeert. Dorbi harr ik em blots anstellt, nix wieder."

"Kiek an. Op'n Sünndag hebben Se Stoff suugt?"

"Dat is sunst gor nich miene Ort, Herr Langbehn, man ik harr doch Sünnavend Beseuk hatt. En poor Fründinnen weren bi mi inloodt west, to'n Kaffe. Ik harr Plummenkoken backt. Dat harr meist noch 'n Malör geven."

"Bi't Backen?"

"Jo! Nee. Ik meen, ik harr dat Finster opmookt un den Koken to'n Afkeuhlen op de Finsterbank stellt. Miteens seet de över un över vull Weepsen! Dor bün ik so wat vun bang vör! Wat nu? Veertelstünn later wull mien Beseuk opkrüzen!"

"Un dor sünd Se op den Stoffsuger kamen", see Uli Langbehn dreug.

Verboost keek Minna Müsch em an, man he wunk af un drunk 'n Sluck. "Mag woll ween", meen he un sett de Tass dal, "ik harr dat ok mookt."

"Jo, nich?", anter se verlichtert. "Eenfach afsugen! Ik heff ok all de Weepsen foot kregen, man de hefft wieder summt in den Büdel binnen. Gresig weer dat!"

"Un denn?", reep Uli Langbehn. He weer miteens hellwaak.

"Denn heff ik enen Infall hatt, dor kann ik vun Glück seggen. Ik heff den Brenner vun mien Gasherd opdreiht, de Tüll vun Stoffsuger afmookt un dat Rohr an den Brenner hollen. Twee Minuten later weer Ruhe in'n Kattong."

"Fru Müsch", see Uli Langbehn eernst un stunn op. "Dat harr licht in't Oog gohn kunnt. In den Büdel hefft Luft un Gas sik mischt, un an annern Morgen, as Se de Kokenkreumels opsugen wullen, hett sik dat enttünnert: peng! Aver weten S' wat? De Stoffsuger kümmt in uns Museum, un ik spendeer Se enen niegen."

Tjä — Glück mutt de Minsch hebben.