Vun de Pest 1541

vun Wolfhard Sauerbrey


Dor güng üm föffteihnhunnnerteenunveertig
in'n Noorden wedder mal tokehr de Pest.
Un jedeen Stadt, jedeen Gemeen, de wehrt sik;
man — bloots de Dod, de fier för dull sien Fest.

So as de veer apokalyptschen Rieder,
so meih he mit sien Seißel dör dat Land,
Lüttkinner, Ole dreep de knaaksche Snieder;
de Twieten: doot, as na een Füerbrand.

Un ween een glööv, he wull sik jüst verhalen —
he möök sik bloots to'n neegsten Slag paraat!
Den annern Dag, op sienen Peerd, den fahlen,
dor jachter he all wedder dör de Straat.

De Karkhoff kreeg de Doden nich to faten,
se leegen vör, se leegen in de Hüüs;
een müss jüm eenfach hier so liggen laten,
as Festmahl för de Rotten un de Müüs.

De Dokters harrn keen Medizin; se söchen
mit Tövern un mit Rökern bloots sik Raat,
un kemen denn amenn daher un bröchen
ehr Petitschonen vör den Magistraat.

De Magistraat harr dat längst künnig kregen:
Bold weern de Straten schier un as gekehrt;
bet vör de Huusdöörn kunn'n se weg jüm drägen,
blots denn — do weer de Ingang jüm verwehrt.

Se wüssen: binnen müss de Süükdoom blieven!
Neem Dode weern, verrammeln se de Dör,
un denn mit Kried un ok mit Kalkfarv schrieven
een "P" se denn för "Pest" an düsse Dör.



Na Jahren harr de Pest jüm denn verlaten,
un denn, amenn, dach keeneen mehr doran;
een nieget Leven blöh in alle Straten,
un an dat "P", dor dach keeneen mehr an.

Bloots hüt vertellt denn mennigmol de Kinnern
de Ur-Ur-Öllern wat vun düsset "P",
wenn se an düsse Seggwies sik erinnern:
"Een P vörsetten, dat heet eenfach: Nee!"



10.1.2016


na baven