
Grasnelk. Bild: Wikimedia Commons, © Hans Hillewaert
|
Opas Land
Ut de Kinnertied in de 1930er Johr in Hamborg
vun Else Pannek
Wenn ik Grasnelken seh, denk ik an Opas Land.
Opas Land weer en Schrebergoorn, un Opa weer stolt op sin Land.
Segg maal een natüürlich en Grote , dat en
lütt Schrebergoorn even en lütt Schrebergoorn weer, denn
wies em Opa ganz bedächtig op de Deepde un Hööchte
vun den Schrebergoorn hen.
Bild: Pixelio, © Karin Jähne
|
Düsse Goorn weer en Stück Land, ut dat us Blööm,
Aavt un Grööntüüch towüssen.
Achter den gröön Ligusterhaag lüchen sünnengeel
Trollblööm, un de Weg na de Lööv weer infaat
vun grasnelkenümstunnen Blomenbeeten. Dor wussen Sneekieker,
Krokus, Parlhyazinthen, Oosterklocken, Tulpen, Türkenbund,
Phlox, Astern un, un, un...
Bild: Pixelio, © uschi dreiucker
|

Vun'n
Phlox tucken wi Blöden af un sugen beten Sööt dor
ut. De Sneekieker woorn begrööt, sodraad ehr eersten Bläderspitzen
ut de Eer kieken dään. Meist weer dat uns Leevde, de se
ut de Eer locken dä.
Jedeen Besöök op Opas Land füng an mit en gnistern
Reisigfüür in den vun Opa sülven muurten Herd. Denn
duft dat na Koffi. De Groten stärken sik för't Wark, min
Vedder un ik wi weern vun een Öller kunnen spelen.

Else, Oma, Vedder. Klick op to'n Vergröttern!
|
Bi'n
Plummenboom dröffen wi buddeln. Dat dään wi welig,
fülln de Kuhl mit Water un setten us rin. Nüms
harr wat dagegen.
Water halen wi emmerwies vun de Pump. Dat smeck anners as ut'n
Waterhahn. Küll weer't, frisch un erinner en beten an de tieren
Ranken an dat iesern Treppengitter tohuus, an de ik af un an lutschen
dä. Bi de Pump geev dat en lierlütten Goldfischdiek. En
lütt Veerkant, beten Schilf rüm, rein Water un welige
Fisch.
Grööntüüch un Aavt, no ch
gröön orr al riep anknabbert woor allens. Söte
Arften mit de Schoten geneten wi, Gurken pelln wi mit de Tähn,
un op Wötteln kaun wi endlos rümmer. Wötteln
dat woor nich weniger, de Mund bleev vull.
Wi harrn veel to naschen. Dat geev Stachelbeern, suure rode un
herbe swatte Johannisbeern, söte Kassbeern, Schattenmorelln
un Plummen.
Bild: Pixelio, © Christine Braune
|
En stachelige Haag mit söte swatte Brommelbeern wehr sik taagnacksch
gegen us. "Huhuu, ik heff mi an Opas Brommelbeern raatscht.
Huhuu!"

Dat geev en Messhupen un gröönschillern Brummer. Un dat
geev en lütt Huus mit Hart in de Döör. In't Huus
hüng en groot Bild mit Rahmen. Min Moder harr dat Sitzbrett
vun dat Huus tekent mit Grööntüüch dorop. Dorto
harr se schreven:

Hier wird gesammelt von Mann und Frau
Liebesgaben für den Ackerbau.
Drum sitzet und drücket und drängelt mit Kraft
für die notleidende Landwirtschaft.

Opa, Mama. Klick op to'n Vergröttern!
Ik harr en Meesch fungen. Keen beten beverig seet se in min Hand,
leet sik bekieken un besnuppern. Se rüük na Bisquit. "Rüük
mal, Mutti, rükt as Keks!"
Ik
besinn mi noch op den lütten grönen Hasselpogg. Sin Hart
pucker so dull, dat ik dat sehn kunn. Un vör Bang harr he mi
in de Hand maakt.
Metten, de ik sammeln dä, verwohr ik in min blaagen Teekettel
un maak den Deckel to. Se krupen een na'n anner alltohoop
ut de Tüll wedder rut.
En
Foto wiest us, jüst nich reinlich un in aventüürsch
utsehn Kittel, as wi mit Höög Sepenblasen in de Luft puusten.
Maakt weer dat mit den Fotoappraat vun min Moder. De weer en vermaakliches
Ding. Wenn een dat apenmaak, fohr dat Objektiv in Folen rut as en
Treckfiedel. In de Rüchsiet woor en Platt leggt. Een
Platt för een Bild.
Wi kregen Smacht, un wi kregen to eten. Oma kunn wunnerboor kaken.
Un wenn se sehg, dat mi dat so
richtig good smecken dä, smüüster se un sä:
"Na, Leckertähn, machst ok greune Seep?"
De junge Appelboom dröög to'n eersten Maal. Opa stünn
mit sin lütte Enkel davör. De Köpp in'n Nack leggt,
woorn wi, merrnmang gröne Bläder, twee Appeln wies.
"De sünd för juuch. Töövt man, bet se riep
sünd, denn kriegt ji ehr."
De allereersten Appeln harr Opa för us.
9.6.2008
|