Sneedrieven un verfüügte Sneebargen, un dat merrn in de Fröhling, as de Blomen un Bööm all in schöönste Pracht, tominnst in Knospe weer'n. Dat Beleven warrt vertellt in ...

Oostern un Wiehnachten op een'n Dag

vun Klaus-Dieter Tüxen

De Oosterferien stünnen an. Klås weer jüst twölf Johr oolt worrn un, siet dat he to School güng, all de Ferien bi sien Grootmodder in Grummark, bi Kappeln an de Slie. Dat heet, nich all! Nämlich to Wiehnachten bleev he tohuus in Eckernför, nauer seggt, in Borby. Dat bedüüd't also, in 'n Harvst weer he toletzt bi Oma un freu' sik all bannig op Oostern, dat in dütt Jahr üm dat letzt Drüddel vun 'n April recht wat lååt weer.

Man as de eerste Feriendag keem, weer sien Grummark-Tour miteens in Frååg stellt. Wor keeneen mehr mit rekent harr: Dat fung an to snien un all dee legen richtig, dee jümmers seggen dä'n, de April, dee deit, wat he will.

Klås also harr grote Bang, dat ganze Ünnernehmen worr nix, denn wenn 't in Eckernför all snien deit, geiht dat in Grummark as in de Probstei: Sneedrieven, bit vun de Knicks nix mehr to seh'n weer.

Sien Modder harr sik egens vörnåhmen, em nå Oma, wat ehr Modder weer, nå Grummark to begleiden un 's Åvends wedder torüch to fohrn. Wieldat se åvers de Aggewars mit dat Sneedrieven kennen dä, leet se dat, so swoor ehr dat ok full, un bröch em blots nå 'n Båhnhoff.

Wor recht se harr, schull sik låter ruter stellen. De Tog fohr rechttiedig af un nå teihn Kilometers, bi Moorbrüüch, weer Swansen, so heet düsse Gegend, Land ünner, åvers — mit Snee.
Je wieder man vöran keem, desto mehr worr dat snien. Nå 'n Stünnstiet, in Kappeln ankåmen, worr Klås von 'n gräsiget Sneedrieven in Empfang nåhmen, wat em dat Vörankåmen nå Grummark recht wat lastig möök.

Meist twee Dååg füker dat as dull un dee över twee Meters hogen Knicks legen wiet ünner Snee.
Wat denn keem, weer för de Kinner in dütt Dörp een wunnerbore Tiet mit acht Dååg Sünnenschien, worbi de Snee liggen bleev, nich smöll.
Man kunn nich glöven, dat Oostern vör de Döör stünn, dat weer meist as "Oostern un Wiehnachten op een'n Dag".

Oostermååndag weer denn ja ok de letzt Feriendag un de Afreis nå Eckernför stünn wedder an. Vun Südoosten trock dat, bi Temperaturen üm denn Gefreerpunkt, sneedüüster op, de Wind veränner sik in Storm, man, dat nüttst em nix, Klås müsst nå Kappeln; annern Dag weer wedder School anseggt.

Oma, see schull nåhstens eenunsöventig warrn, bröch em nå 'n Kappler Båhnhoff, jümmers gegen Storm un Snee an.
Åvends, Klock negen, schull de Afreis sien. Eerst güng gor nix! Man üm halfteihn heter dat, Klock teihn geiht't los, de Streck weer insniet, müsst eerst frieschåven warrn.

Sien lütt Oma weer ok rein to beduern, harr keen goot's Geföhl dorbi, den Knirps alleen to låten, sä åvers denn doch adjüüs, see müsst ja ok wedder den wieden un düüstern Weg nå ehr Tohuus torüch lopen.

Nu seet de Jung alleen in dat kole Afdeel mit de harten Holtbänk un luer op dat, wat dor kåmen schull.
Nix, rein gor nix keem — un Klock veerdelnåteihn harr he de Snuut vull, op Niedüütsch: de Faxen dicke.
Mit veel Möögd kreeg he sien'n schedderigen Kuffer, dee mit Sacksband umtüdert weer, wieldat een Slott gor nich heel un dat anner ok nich grååd Vertruen utstråhlen dä, ut dat Packelååschnett rut un suus los — achter Oma ran.

De lütt Jung keem, mit de Storm in de Rüüch, gor nich mehr ut 't Lopen ruter, bit he de Noordstrååt, dee nå Flensborg geiht, vör sik harr.
Vun wieden seeg he all, dat dor meern op de Strååt wat Swartes leeg. As he neger keem, verfehr he sik bannig dull, denn — Oma leeg dor!

Vun 't Lopen weer he natt von Sweet, åvers dor leep em dat doch ieskoolt över de Rüüch. Oma harr sik, üm beter lopen to köönt, Wullstrümp över de Schoh trocken. Man dee weer'n middewiel vull vun Snee un Ies, so dat see, ok 'n beten utlenzt dorbi, lingelang op de spegelglatte Strååt fullen weer un nu nich mehr richtig hooch keem.

Dorna geev't eerstmal 'n hitten Tee mit Schuss!

Tosåmen kregen se dat åvers tostann, to'n Glück weer'n nich so veel Autos ünnerwegens un so schoven se beide, eng inhååkt, de letzten anderthalf Kilometers bit nå Grummark.

As se in 't Huus kemen un de Döör achter jüm in't Slott full, hebbt se eerstmål 'n Runn dicke Tranen huult, vör Küll, åver veel mehr vör Freud, dat se dat schafft harrn, un se legen sik, keeneen weet wor lang, in de Arms.

Den annern Morgen harr sik dat Wedder beruhigt un Klås keem een'n Dag låter as sien Kameråden nå School hen.