De ole Krooch

Vun Ewald Eden

So richtich ole Krööch, de mutts vandoach söken. Ikk do dat geern — blods mennichmoal bün ikk rein an't Vertwiefeln, wenn ikk denk, ikk hevv een funn'n — moak de Döör oapen — twee Trää noa binn'n — un ikk stoa in so'n neemodschen Interiör. Krööch oahn Seel — nich een Oamen van Geschicht — van dat vergoahne Lääven, dat sükk in disse Dörpshaarten ovspeelt hett!

In dat lütt Jewerlänsch Kuntrei Wiefels – dat is all 'n poar Joahr her – dor har sükk so'n Hillichdom noch holln. De Krooch har een sinnigen Noam. "Gaststätte zur Erholung" stunn in grode Bookstoaven över de Ingangsdör. Verhoaln kunn sükk dor wüggelk Seel un Liev. Een Meter achter d' Huusmüür leepen de Gleisen van d' Boahn noa Harlesiel. Bi d' Strullern up d' Pissoar drüffst nich mit Aarms ut d' Fenster langn — denn harst de Zuch to foaten. De Krööger sää jümmer: Wi hevvt dat eenzige Schiethuus mit Gleisanschluss.

Överhaupt — de Krööger. He weer en Orignoal, as he in d' Book steit. Us Unkel Fidi — Buscher heet he mit Huusnoam — bruks blods vertelln, un de Froolüü harn natte Büksen. Wenn ik dat moal verglieken do — so'n neemodschen Animatör lett as een Kieler Sprott, de sükk tägen een fetten Bükkling lächt. Unkel Fidi leech de Musik in d' Blood — statt up een Schnuller hett he as Lütt woll all up een Vigelinboagen rümgnauelt. Sien Geig', de kunn blaarn — un up de Klimperkassen van Klaveer, dat in de Ekk stunn, wee he netso in Huus as in sien Puustmusik — wenn he de ole Mundörgel ut sien Büksentaasch trook un ansett to bloasen.

So richtich belääven kunns dat, wenn d' up Fieroabend doalgung — 'n Stünn'n vöör Middennacht ov so. Well üm disse Tied noch vöör d' Tresen seet, de luur dorup. So as Sönndachs in d' Kaark, wenn man up de Paster sien "Amen" tööft. De heele Dach ween Unkel Fritz un siene Froo up d' Been'n — nie seech man hör moal sitten. Oaber oabends Klokk elben greep Unkel Fidi sükk een van de hochbeenigen Stoolen van vöör d' Beerhoahn un klauter dorup. Bevöör dat denn komodich wuur, keem eers de Ansproak an sien Froo: "Nu goah du man all to Bäed, Tant Heeti" — he sää to sien Froo Tant Heeti, wi hevvt ni niks anners van hum höört — "nu word dat hier näämich 'n bäten schwiensch." Man kann sükk dor joa 'n büld ünner vöörstelln — nänä — so wee dat nich; wat ji denken, dat köänt ji vandoach eder in'n Kiekkassen sehn. Dat wee för hüm woll de eenzige Oart, sien Froo noa een langn Waarkeldach van d' Been'n ovtokriegen, denn Schwienkroam — dat sää see jümmers — kunn Tant Heeti up d' Dood nich lieden. Ovwoll — foaken genooch stunn see noch 'n tiedlang acher d' Köäkendör to luustern, wat dor figelinsch to höörn geev. 'n roden Klöär bruks dor oaber nümms bi kriegn. Dorför wee Unkel Fritz een vöälsto patenten Kierl. Wenner hüm well moal so achternrüm frooch, wovöäl Schlukken de een ov anner sükk günnt har, sää he salomonisch: Dat ween woll so twee bit fiefuntwintich Stükk. — Dat Froagen wee denn meest doan.

An een grieseligen Haarstdach stunn moal so'n schniegeligen, stadtlüftigen jungen Fend in d' Gaststuuw — man kunn hüm dat Herkoam'n anfööln — un frooch in dat versammelde Rundum: "Kennen sie Jesus?"
Nümms anter hüm — all keeken s' Unkel Fidi an — un denn keem de denkwürdige Spröäk, de vandoach noch dör d' Jewerland löppt: „Nä, de käen ikk nich — oaber he mach mi woll kenn'n — denn Fritz Buscher, de käent joa een büld Lüü!"

Kiek — un dat meen ikk, wenn ikk säch: Nich een Oahmen van Geschicht löppt dör de neemodschen Krööch. Well dat anners weet, de kann mi dat geern beliekteeken.