Ole Bööm

vun Silke Frakstein

Al in de drütte Klass hebbt mi de Kinner toluustert, wenn ik Märken vertellt heff. Wi harrn enen Schoolmester, de weer wohl noch ut'n 1. Weltkrieg nobleben, samt siene Schoolbeuker. He hett uns Geschichten vörleest, dor kemen so 5, 6 Lüüd in vör. Düsse 5, 6 schüllt denn de Geschicht ut ehre Sicht nee un anners vertellen. Na, dat weer wat för mi. Dree Rullen harr ik meist an de Backe. Un dat weer jümmers musenstill in de Klass, wenn ik vertellt heff.
Singen dröff ik ok. Ober dat is en annere Geschicht.

Irgendwann, op'n Weg no Huus — wi kunnen jo noch lopen —, keem de Elke ut de Klass op mi to un hett mi Teknungen wiest. De dröff nüms sehn, seggt se, sünst ward se vun ehren Vadder vermöbelt.
De Teknungen weern de Figuren ut mien Geschichten — Dwargen, Feen un Wunnerwesen. De leevten all ünner de Wotteln vun enen groten Eekboom ut den Öjendorfer Park. De "Park" weer dunntomalen noch Woold un för uns Kinner, unheemlich un vull Wunner. De Fantasie harr freen Loop.

In'n Klövensteen, Schnaakenmoor

Dree Johr weern wi in de Klass tosomen un mien Geschichten hett se all to Poppier bröcht. Dat weer uns Geheemnis. Bi ehr to Huus weer ik nie nich. Dat wull de Vadder nich hebben.
Loter keem ik in en annere School un wi hebbt uns ut de Oogen verloren.

All mien Lengen un Sehnen, mien Geschichten, heff ik denn uns Kassbeernboom vertellt. He stunn direkt vör dat Kökenfinster un doch kunn mien Mudder mi nich seh'n. "Wo is de Deern all wedder?"

Adschüs heff ik Öjendorf un den Kassbeernboom seggt, dor weer ik 21 Johr oolt. De grote wiede Welt hett op mi töövt.
Jo, veel vun Europa hebbt wi seh'n.

Un mien Geschichten un Gedanken? De heff ik op Wannerschaft de Bööm in de Rhön vertellt. Dor stoht se: Mächtig un alleen merrn op de Wisch. Geevt di Schadden, wenn du em bruukst, un de Twiegen sünd de Stimmen von Dwargen, Feen un Hexen ut de Eer. Sehn kannst ehr nich. Dat geiht blot's in de Nacht. Un dor bün ik'n Bangbüx.

Dat gifft ober ok oole Bööm, de sünd tweihaut vun Blitz un Dunner. De vertellt Geschichten vun oole Tieden, wat se in de Johren allens beleevt hebbt, un de Uul hett dor ehr Nest binnen. De Förster lett jem stohn. Wat'n Glück.

Wenn ober würklich mol een Boom afsoogt warrt, kann man an de Ringe, de man denn to seh'n kriggt, dat ganze Leben vun den Boom nolesen.

Wenn ik mol nich mehr op de Welt bün, dennso kümmt mien Asch ünner enen Barkenboom. Mien Seel blifft in den Stamm, un wenn Schietbüdel to Beseuk kümmt, kann ik em allens vertellen, wat üm mi rüm passeert is. Vun de lütte Beek, de an den Boom vörbi plätschert, un de veelen Vogels.

Wenn he wedder no Huus is, heff ik jo noch de Dwargen, Feen un Hexen.

In Ivenack. Foto: H.-J.Grebin