Frühling in'n Oktober

vun Anke Nissen, opschreven in Lübeck an'n 26.Oktober 1989

Wenn't wat to besnacken gifft orrer wi uns ok blots mal sehen wüllt, geiht dat an'n besten, wi kaamt beid na Schwerin: He vun de Oder un ik vun de Trave.

Nu hett he wedder schreven: He steiht an 25. Oktober up de lütt Brüüch vör 't Schweriner Slott, morgens Klock teihn.

Furts heff ik en Visum beandraagt, anners laat se mi je nich rin in de verdreihtlich DDR un an 'n letzten Dag, an'n 24. Oktober, keem dat bi mi an. Ik heff lang an't Telephon dreiht un kreeg laat an 'n Avend unsen Fründ an de Stripp un kunn em seggen: "Dat hett klappt! Ik kaam."

Sweriner Slott

Mien Auto weer — as jümmers, wenn't "röver" güng — bet an'n Rand vullpackt.
An'n Övergang in Schlutup, dor fraag mi en Volkspolizist: "Se reist as Tourist in de Düütsche Demokratische Republik in? Wat wüllt Se denn — üm Himmels Willen — mit all de Klamotten?"
"Ik will mi mit enen Fründ drapen," sä ik.
"Oh, sien Naam mütt denn in de Tellkoort indragen warrn," sä he.

Grenzstein, Wikimedia Commons, digitaal bearbeit

Ik schreev: Henner Water, 2100 Wintersdörp, Grünzerstraat.
De Vopo keek un sä: "Dor fehlt noch dat Geburtsdatum un de Huusnummer."
"De weet ik nich, heff ik nich in'n Kopp. — Man, wat de Huusnummer angeiht, de Post, de ik em schriev, de kümmt jümmer so an. He wahnt ja in 't Pastorat."
"In 't Pastorat?! Is he denn Paster?"
"Ja."
"Wöllt Se denn mit em över de niege Bewegung snacken?"
"Na ja," sä ik. Ik keem 'n beten in 'n Druck: Wat meent he, wat will he? Un denn vertell ik: "Ik kenn unsen Fründ al över 20 Johr un so lang draapt wi uns — af un an..." Un in'n Stillen dach ik: "Nu geiht los: Rut ut't Auto, rin in de Bood un Fragen Fragen, Fragen... Dat kunn wedder duurn! Un Henner steiht an't Slott..."
Man nee, — he wink mi wieder na de Zollkontroll.

Dor seet hüüt 'ne Zöllnerin. Se keek heel genau mienen Zollzettel dörch un ok de Listen, up de ik jümmer allens upschrieven do, wat ik mitheff in't Auto. Se lees: "Fotokopien". Un dor fraag se mi denn na.
"Dat sünd Kaak-Rezepten —— un dat anner is en Krippenspeel up Plattdüütsch," sä ik.
"Un denn glieks twee Kartons vull?" fraag se wieder.
"Tja, mien Fründ will sülms Kaakböker maken. För 'n Wiehnachtsbasar."
"Wo hebbt Se denn de Rezepten her?"
"Vun mien Mudder, vun Fründinnen, Tanten — mehrstendeels sünd dat Rezepte vun gode ole Huusmannskost."
Un nu keem en lebhaft Fruun-Snack togangen över Kaken un Backen un wo Grootmudder dit maakt hett un wo dat maakt warrt. Un an'n End hett se sik nix ankeken. Ik müß nich mal den' Kufferruum upmaken! Un dat weer noch nie — nie ! — dor west!

Up de Brüch an't Slott

In Schwerin müß ik töven. So gau weer ik noch nie nich över de Grenz kamen. Nu weer ik veel to fröh. Ik leep en beten rüm, queer över den groten Platz vör 't Slott. Ik wunner mi, överall legen dor lütte glasig-witte Klumpen up de Eer. Un mit 'n Mal keem mi 't in den Kopp: Dat is Wachs! Hier is bestimmt so'n "Talglicht-Demonstration" west.

Later an'n Dag wörr uns vertellt, dat elkeen Maandag in Schwerin en Gottsdeenst hollen warrt. An'n letzten Maandag weern de Minschen achteran vun den Gottsdeenst na den groten Platz hengahn. Dor weer en Kundgevung vun de Partei. In de vörderst Reeg stünnen Offiziere un Polizei in Zivil.

Bild: Pixelio, Fotografin: Maja Dumat

As nu de Karkenlüüd mit de brennen Talglichten kemen, sünd de mehrsten Minschen vun de politisch Kundgevung achter de Karkenlüüd hergahn un se sünd tohoop dörch de Stadt trocken. De Lüüd, de dor wahnt, hebbt de Finster upmaakt, Lichten ansteken un de na buten rutgeven. An 't Enn hebbt ok in de fohren Busse Lichter brennt.

Mien Fründ sä up'n Stutz: "Ik warr in tokamen Tiet elkeen Maandag bi uns up'n Dörp Talglichten in't Finster stellen."

Swerin hüüt

Up 'n Schweriner Markt, dor weern Dische to'n Verköpen upstellt. Dor geev dat: Büxen, Sweatshirts, Pyjamas, Jeans-Jacken, ganz schöne Harvst-Astern, Chrysanthemen, Fotos vun Gorbatschow, Fotos vun Stars un Sportlers. — Bi enen Stand geev dat Fotos mit Spröök ut de Bibel, mit Gebeden un anners mehr. Üm den Stand stünn en Hümpel Lüüd rundüm. De Verköpers weern Privatlüüd, se harrn de Fotos sülm maakt un entwickelt un se harrn dor denn de Texte rinkopeert. Ik heff 'n poor Koorten mitbröcht, as Bispill:

Olof Palme:
"Der Schweiger kann der Bundesgenosse des Unrechts sein."

John Wesley:
"O Herr, lasse nicht zu, dass wir unnütz dahin leben."

Friedrich Christoph Oetinger:
"Gib mir Gelassenheit,
Dinge hinzunehmen, die ich nicht ändern kann;
gib mir den Mut, Dinge zu ändern, die ich ändern kann;
gib mir die Weisheit, das eine vom anderen zu unterscheiden."
(Giff mi de Kraft, Dinge hentonehmen, de ik nich ännern kann;
giff mi den' Moot, dat to ännern, wat ik ännen kann;
maak mi klook, dat ik dat een vun dat anner ünnerscheiden kann.)

Gudrun Althausen:
"Sich niemals abfinden — das heißt, die Hoffnung nicht aufgeben."

Swerin hüüt

Ik kunn nu noch veel vertellen, vun dat, wat ik an dissen Dag in Schwerin beleevt heff,
vun dat, wat ik mit uns' Fründ besnackt heff,
orrer dorvun, dat ik meen, de Minschen up de Straat sünd anners as sünst, se sünd mehr apen, frier,
orrer dorvun, dat wi in dat Restaurant richtig "bedeent" worden sünd, en fründlich Ober hett uns as Bispill fraagt, wat wi nich noch vun dat gode Dessert wat bestellen wüllt,
in de Ladens hett de Verköpersch uns wiest, wat se an't Loger harr, se hett seggt: "Kieken S' mal, wi hebbt dat ok noch in dit Muster dor",
bi de Trüchfohrt hett keeneen in mienen Benzinkanister rümröögt, ok mienen Rücksitz müß ik nich upklappen.

All disse Beleevnisse hebbt mi nadenkern maakt, man dree dorvun ganz dull:

1. De Fraag vun den Volkspolizisten na de "Niege Bewegung"
2. de Talglichter
3. de privaten Lüüd, de sik truut, so'n Korten to verköpen.

Mi dücht, dat sünd ganz grote Teken för ene Verännerung — för enen Frühling —, den ik nich beschrieven kann.