Maidag in't Moor

vun Helga Siedenburg

In't Moor. Bild: pickelfehler/Matthias Süßen/Wikimedia commons

Vadder un ick wull'n in 't Moor — ick wull em bi 't Torfgroaben helpen.

Vadder har all de Schuwkoar mit 'n Querlieste an sien Foahrrad fastbunnen, den Torfspoarn, den richtigen Spoarn, de Schupp un de Fork mit oole Sacklappens bewickelt un in eenen Sack tohoopstäken un denn ook up de Schuwkoar fastbunnen.

Mudder har den Proviantkorw kloarmoakt; un ick? — wat har ick moakt in de Tied? — Ick har swoar doarmit to doon hatt, mi sülwst ut 'n Bett to kriegen, un denn noch den leßten Sloap ut de Oogen to wischen, dat weer ook nich so eenfach wäsen, wo ick doch eegentlich 'n richtigen Langsläper weer.

Oaber nu weer dat schafft; — gau noch 'n Tass' Muckefuck doalsloaken, 'n Stück Stuten twuschen de Tähn'. Den Proviantkorw kreeg ick achtern up 'n Gepäckhalter, un denn gung dat los.

De Voagels sungen, datt dat man so 'n Lust weer — dat har' ick anners meist jümmer versloapen. Wie könt de bloß all so fröh an 'n Morgen singen — mi weer um disse Tied noch ganz un goar nich noa Singen tomoot!

Bold keemen wi — mien Vadder un ick — up 'n holperigen Padd noa 't Moor herin.

De Doak von de Nacht leeg noch allerwegens öwer de Büsche, Moor un Groabens — 't sehg rein wat spökhaftig ut, wie de Büsche sick mehr un mehr ut de Dunstbänke rutrecken deen — un en Geruch leg in'ne Luft — so fremd, un doch so vertroot. Vadder verkloar mi: "Dat sind de jungen Barken, dat frische Barkengrön — un dat Moor, dat hett ook so 'n eegen Geruch — so mehr noa Tied un Ewigkeit. Kiek is doar, de lüttjen Büsche an 'n Groabenrand, dat is Porst — Gagelstruuk seggt se ook woll doarto — von den kummt woller 'n ganz anner'n Geruch — rüük man moal richtig hen, datt du dissen Geruch nich woller vergäten deihst!"

De witten Wullbloomen schaukeln so recht in 'n Morgenwind — so wiet at man bloß kieken kunn.
"Kiek is, doar an 'n Groabenrand steiht 'n Reiher — röög' di nich, datt he nich wegflugg'!" —
"So groot is so 'n Reiher, un so stolt steiht he doar!", dach' ick so bi mi. Ick har jo all foaken 'n Reiher bi us öwer 't Huus hinwegflegen sehn — eenmoal sogoar mit 'n lange Slang' in'ne Krallen — de schull woll för siene Jungen wesen —, wo he oawer sien Nest har, dat wuß ick nich, dat har ick noch nie nich seh'n.

"Hier fangt ji also de Fisch — villicht sogoar ook de Slangen?", dach' ick so bi mi. 'n bunten Fasoan streek af — "Aha", dach' ick, "de Rotfoss hett di upscheucht!" — Meister Rein'ke keem achter 'n Wachholderbusch rutsprungen. Wat geew dat doch veel to sehn, 't weer meist at in eene ganz annere Welt. Een lüttjen Voagel stigg' hoch, jümmer höger un höger, un singt so lut at he man kann — doar — noch een, un noch een. Dat is en Singen in'ne Luft! Vadder meen, ick schull doch moal lustern, wat de lüttjen Voagels — Lerchen weern dat — doar woll sungen.

Vadder hett mi dat denn verkloart — ick keem doar nich up: "Mien Vadder un Mudder sind gen Himmel henflogen — wull ick ook woll hen — wiet — wiet — wiet!", so het'e dat, wat se sung, un so klung dat ook. Se steegen höger un höger — doch nee — eene von de Lerchen leet sick runnertrudeln, denn de Nächste — un de Leßte ook. Se wull'n woll doch noch nich noa 'n Heben hen — se wull'n woll bloß moal kieken, wie dat doar utsehg'. Se steegen woller hoch un leeten sick ook woller runnertrudeln un sungen doarbie ut ähre lüttjen Kehl'n so luut at se man eben kunnen.

Ick dreih' mi batz um — 'n Zäg' — hier mitten in 't Moor — wo wiet un siet kien Huus steiht — dat kann doch woll nich angoahn!? — oawer 'n Zäg' har doar doch eben meckert — dat har ick dütlich hört. Vadder heg'e sick een, at he sehg, dat ick mi 'n poarmoal verdutzt um mi sülwst dreihn deh. He har dat Meckern ook woll hört: "'n Himmelszäg' weer dat", sä he — Bekassine het' de eegentlich, oawer wiel se bi ähr'n Balzflug meckern deh at so 'n Zäg', nömde man se ook Himmelszäg'. Oawer wat 'n Balzflug weer, dat hett he mi nich verkloart."Doar kummst du von sülben achter, wenn du 'n poar Joahr oller wur'n bist!", meende he — un doarmit har he woll recht.

Bekassine. Foto Marek Szczepanek/wikimedia commons

Veel gew dat noch to sehn: de Maiheide — de Ballonheide — bleuhde, ook de lüttjen Heidelbeerbüsche harrn all ähre rosoa'n Knospen oapen; 'n Eidechse verkroop sick unner 'n Heidebusch — blau blänkernde Käfer sunnigen sick up de Moospulster — oawer mit den Sunnentau, doar keem ick nich trecht — de schull Fleegen fangen — har Vadder seggt — wie schull he dat woll moaken — de lüttje Plant weer doch mit ähre Wuddeln in 't Moor fastwussen; — wie schull de woll achter de Fleegen herspringen könen? — Dat wull ick doch noaher leber moal genau bekieken, wenn Vadder siene Middagspause moak'e! He har jo in'ne Twuschentied all dat Torfmoorflag t'recht moakt, datt he gliek mit dat Torfgroaben anfangen kunn, un ick wull em denn doarbie helpen.

Sünnendau. Foto Foto DymphieH/flickr.com

Nu weer dat doar doch woahrhaftig all Fröhstuckstied bi wur'n. "Moakt nix", sä Vadder, "ick hew jo noch de ganze Wäk Urlaub, un Du muß' jo morgen woller noa 'e School, denn sind jo de Pingstferien to Enn — wi haut noaher 'n Slag mehr ran, anners kriegt wi to Winter de Köök nich warm, un Broatappels kriegt Mudder an 'n Winteroabend denn in 'n Broatoaben ook nich goar!" —

Wie moakten us öwer dat Schinkenbodderbrot her. Schinken — joa — de Kuckuck har' all roopen — dat har ick vörher hier in 't Moor noch jüst hört — denn drow de Schinken ansnär'n weern, un de nee'e Schinken, de smeckde.

Vadder un ick, wi hauden noa use Stärkung ordentlich ran.

Torfstecherweg. Foto enslin/Wikimedia Commons

Vadder smeet mit den Torfspoar'n de nadden Torfsoor'n — jümmer twee up eenmoal — ut de Kuhl' herut, ick pack'e se up de Koar un schow se weg un sett'e se denn to 'n Drögen in Reegen up — jümmer twee bi twee — krüüz un quer öwer'nanner in fief Schichten.

Bold wurd' dat ganz oasig warm — dat gung up Middag to. Vadder un ick moak'en us öwer de moije Boddermelkzoppen her, de Mudder us inpackt har' — doarto noch 'n ordentlichet Mettwußbodderbrot.

Moorluft moakt smachtig. Noa 'n lüttje Middagspause gung dat Arbeiten wieter — wi hewt denn doch noch 'n ordentlichet Pand schafft. Mien' Knoaken kull'n mi — dat weer oawer nix gegen dat, wat ick an dissen Dag mit Vadder in 'n Torfmoor all' so to seh'n krägen har!!!