Gedanken an verleden Moderdaag    

vun Meike Balzer-Fraun

"Mutterkreuz" ut de Nazitied, en Orden för't Kinnerkriegen

In miene Kinnertiet harr düsse Dag in uns Familje keen Bedüden. Oma hett jümmers mal wat vun’t ‚Mutterkreuz‘ seggt. Dor kunn ik mi aver nix ünner vörstellen, wörr ok nich so recht verkloort, as so veel to de Tiet. Mi düch dormalen, dat weer so’n lütt Krüz anne Keed, wat de katholschen Deerns to ehr Kommunion kregen.

In de sösste Klass an’t Gymnasium mussen wi to Moderdagstiet för’t ‚Müttergenesungswerk‘ sammeln. Mit en Blickdoos un Stoffblomen as ‚Dankeschöön’ sünd wi dörch de Inkoopsstraten flaneert. Harr to’n eersten Mal miene nie’en Klapperlatschen an, de holten Pantoletten, de een ahn Strümp anne Fööt harr. Mann, wat harr ik för Waterquesen, wat hett dat piert!

Lang keen Gedanken mehr an Moderdag.

In uns Dochter ehr Kinnergoorn waart veel speelt, meist buten rumbutjert, un wokeen keen Lust to’n Klütern harr, de weer dor ok nich to nödigt. Uns Dochter bröch also kuum Klötertüüch an’t Huus, man faken pottige Kledaasch.

Eerste Klass. De Deern kümmt ut de School un is bitterlich an’t Blarren. Blots se alleen is dat wesen, de vun’n Moderdag nix nich weten dee! Un Klütern kunn se ok nich! Un de Lehrersche hett schimpt! (Ok ’n junge Fro kann also ’n olet Pastüür wesen!)
„Worüm hefft ji mi nix vun’n Moderdag vertellt?“ Wi hefft versöcht ehr to verklaren, dat so’n Dag för uns keen Bedüden hett.
Feinet Gedicht harr se butenkopps lehrt un stolt opseggt.

In de twete Klass geev dat noch mal en langet Gedicht in ‚Schöönschrift‘ mit’n Blomenbild dorto.
Denn weer Moderdag meist Spoort anseggt.

Lang keen Gedanken mehr an Moderdaag.

Bit uns Dochter en Swiegermoder harr, de ehr Kinner un Swiegerdochter an düssen Dag sehn wull. Uns Deern weer de Besöök so’n beten towedder, un se fraag mi, wo mi dat dormit güng. Ik harr dor aver afsluuts keen Problem nich mit.

Keen Gedanken mehr an Moderdaag.

Bit mien Moder in’t Olenhuus trock. Tominnst tweemal jedeen Week hefft mien Süster un ik ehr dor besöcht. Mal fröh, mal laat, mal sünndaags, mal ünner de Week. Mal alleen, mal mit uns Mannslüüd or de Grootkinner.
Man een Besöök weer nu Plicht so lang as se leev: Moderdag namiddaags to Kaffetiet in’n Spiessaal mang all de goden groten olen ‚Kinner‘ mit de dicken Rükelbüsch, de mi anners nie nich inne Mööt kemen.
Düssen Dag keen Besöök to kriegen, dat kunn de ole Fru, de nie wat vun Moderdag weten wull, nich utholen.

Dit Johr harrn wi woller en schönen ‚Moderdag‘: Uns Deern op’t Rad mit ehr Frünnen, un ik op’t Rad mit mien Mann. Ahn Rükelbusch, aver mit veel Leevde för’nanner.