Maisebber

vun Richard Weigand

Maitied, de scheune Tied, lett mie jümmer an de Maikäfer dinken, Maisebber hebt wie dorto segt, un över de ohle Kinnergeschicht, mit "Max un Moritz", kann ik mie jüst noch högen, no all de Johr'n. "Doch die Käfer, kritze kratze, kommen schnell aus der Matratze, schon faßt einer, der voran, Onkel Fritzens Nase an."

Tja, mit de Plaag is wol vörbie, vun Daag büst al verwunnert, wenn noch mol een Maisebber funnen ward. Denn man flink obwohrn, "in die Tüte von Papiere sperren sie die Krabbeltiere", bit de Kinner em sehn hebbt, un denn wedder flegen laten.

Ik kann mie besinnen ob mien Kinnertied, dor har'n wi dat eene Johr en Maisebberplaag, dat niege Gröön an de Bööm weer forts affreten un de Bööm stunnen noch in'n Juni ohn Bläder dor. Wi Kinner hebt den Sebber sammelt, wat licht to weer, Bööm un Büsch schütteln un de Sebber obsammeln, dor harst denn licht en halben Emmer vull.

Narst hebt wi markt, dat de Sebber al ünnerschedlich weer'n: Een harr'n swatten Kopp, dat weer 'n "Schosteenfeger", een mit'n griesen Kopp, dat weer'n "Bäcker", een mit'n güllen schemernden Kopp, dat weer en "König". So geef dat noch anner Farven, un mit de Naverskinner wör'n se og hen un her tuscht, dat meist in de warme Sünn, un fungen denn an to stinken, bit Mudder keem un seeg: "Nu man rin in'n Höhnerbucht mit dat Krabbeltöch, de Höhner freit sik!" An annern Dag güng dat Speel vun vörn los, denn kreeg dat Swien de Sebber to freten.

Nu mit dat Vörbild "Max und Moritz" keemen wi Jungs og ob de Idee, uns Sebber in de Betten to setten, jedeen heemlich bie den annern, mit den Spoot, de Deerten weern al wedder rutkrabbelt un brummen in de Komer rüm, wenn't to Bett güng. Denn also de Sebber infungen un rut dormit ut Finster. Een weer wol in mien Bett trüchbleven — un den heff ik bie de Nacht plattlegen, weer anner'n Morgen en grönen Placken in mien Bett. Mudder seeg: "Nimm man'n natten Lappen un riev den Placken rut, wuschen ward erst anner Week!"

So is't mit de Maisebber, de hebbt keen lang Leeven, af un an noch mol een, un toletzt fund's noch en Hümpel dröge brune Schell, de harr de Wind an den Schuppen tohop weiht.

"Guckst du wohl! Jetzt ist's vorbei mit der Käfer-Krabbelei! Onkel Fritz hat wieder Ruh und macht beide Augen zu!"