|
Dat lüütji Huus in d' Moor,
up Günntsied van de groode Kuul —
wor an d' Sömmerwäch de Törfbüld steit
un up d' Warf de ole Eekenkoar.
Hans am Ende, Moorgraven
Dat Huus ünner de Barkenbööm —
mit een Rägenbakk an d' Buterdör,
wor sükk up d' Dakk de Rieder dreit —
över drööge griese Reiten
mit dat Uulenlokk dorvöör.
Hans am Ende, Fröhling in Worpswede
De lüütji Koat mit hör twee Koamers
—
wor in de Köäk dat Törffüür luntjiet,
wor Moder Stint de ole Melkbumm
noch mit Sand un Sodoa schwientjiet.
An dat de Tied vööröver geit
mit siene luude Klöären —
oahn dat de Welt de Dach verdreit
mit sien verdreit Geböören.
Dat Huus seech ikk in Nachtens Droom —
mien Kinnertied wee ikk veel dor,
seet jachternd in de Kaarsenboom —
mien Buuk van aal de Kaarsen schwoar.
Ikk wee up Opas Nakk an schwääven,
as wenn mi sieden Flöägels droagen —
flooch kreiend dör de Sömmerhääven
un mit mi duusend Vöägels floagen.
Mien Kinnertied de licht so wiet,
ach — wee ikk doch nochmoal so blied.
Paula Modersohn-Becker, Moorgraven
Dit lüütji Huus in d' Moor —
dor an de geele Sömmerwäch
mit de deep utfoahren Spoar —
wat licht di doran,
Jung — nu säch.
Mien Haart is in dit lüütji Huus
trüchbleeven,
as ikk wächgoahn bün.
Noa Joahr'n in Weltens Störmgebruus
moot ikk dorhen, üm dor to leeven —
hevv blods dat lüütji Huus in d' Sinn.
Hans am Ende, Barkenbööm
|
