Nu is se hin

vun Silke Frakstein

Nu is se hin ... de letzte Tass ut Kulmbach ut dat Johr 1946.
Ik weer wat lichtfardig in de letzte Tiet un heff ehr in de Spöölmaschien stellt. Peng, jüst in de Mitt dörch. Dat is mi direkt an't Hart gohn.
Schietbüdel hett ehr wedder heile mookt un nu steiht se op de Finsterbank mit'n lütte Bloom dor binnen.

Wat is so wichtig an de Tass? Dat Erinnern.
Mien Mudder weer mit mienen Broder un mi in Burgkunstadt evakuiert. Se hett mit mi Plattdüütsch snackt un weer mit veele annere Froonslüüd ut Hamborg tosomen. Heimweh harr se, so as de Flüchtlinge hüüt ok.

Ik heff dor nich veel vun mitkreegen, weer noch keene 3 Johr oolt.
Ik snack Bayerisch, Plattdüütsch un Hochdüütsch un bi de Russen un Polen in de Loger weer ik de Star. Wittblond de Hoor, enen blauen Mantel ut'n ole Wolldeek, enen Hoot mit witt Kaninkenfell un — en Handtasch.
Mi hett dat an nix fehlt.

De Verfatersche

Irgendwann weer Opregung bi de Froonslüüd. Wohrschienlich 1945, as de Krieg to Enn weer.
Mien Mudder weer blots noch inne Köök to Gangen un hett inkookt, wat se ünner de Finger kreeg. Koppkissen weern vull mit Mehl, Ries un Zucker. Un Zuckerröben brutzeln in'n Putt un dat geev ganz feine Lollis. De ik jümmers "glatt" leckt heff.

Un denn weer se mit'nmol twee Doog weg.
As se wedder trüchkeem, harr se swoor to sleppen.
Porzellan ut Kulmbach (26,8 km mit de Bohn orrer to Foot) "mit kleinen Fehlern" für die Ausgebombten aus Hamburg. De Kaffeekann in blau mit gülden Punkten verschnörkelt. Dorto Melkputt, Zuckerdoos un verscheden Tassen. En Vermögen. To de Tiet harr mien Mudder noch keen Ahnung, dat ehr
4-Zimmer-Wohnung blots noch 'n Hupen Steen weer.

Irgendwann gung dat los, no Hamborg. Allens in Kisten in'n Güterzug. Wi harrn Glück, de Polen hebbt de Waggons knackt un allens, wat vörn stunn, weer — zack — weg. Blots uns Neihtüch hett dat dropen. De annern Soken stunn achtern.

No veer Doog un veer Nachten weern wi wedder in Hamborg, as Flüchtlinge. Mit enen Schatz in'n Güterwogen.
Toerst hebbt wi mit fief!! Lüüd in 12qm "leevt". Mien groten Broder mit Hungerödem ut Russland dormang.

Dennso kregen wi twee Stuben, un de Waggon wurr utpackt. Mit dorbi: dat Porzellan ut Kulmbach.

Un nu steiht de letzte Tass, mit'n Riss, op de Finsterbank.