„Staht op, is Krieg nu!“

vun Rudi Witzke

Dat weer en Fröhjohr un en Sommer, as wi se lang nich mehr belevt harrn. An veele enkelte Daag erinner ik mi so nau, wat se gistern weern. Nüms kunn weiten, dat dat för lange Tieden de letzt Sommer ahn Sorgen sien schull.
Wat för Vadder woll dat Wichtigste weer: He kunn sik sienen Wunsch erfüllen un sik en Motorrad, en 500er BMW, toleggen. Nu weer he veel ünnerwegens, meist mit mienen wat öllren Broder, hen na dat Teterower Grasbahn-Rönnen, na Kinnbackenhagen to Busserts tosamen mit Mudder. Mit mi is he denn ok maal op de Rostocker Schossee bit Niepars föhrt, en Enn mit 100 Saken.

BMW-Maschien. Bild: Wikimedia Commons

Un sien Fischerie in de Moorseen, wo he vun den Gootshoff-Besitter de Fischerie-Rechte kregen harr, wöör iefrig bedreven.

Un faken weer ik mit togang. Nu wöörn rechte Angeln buut ut ellenlange Bambustöcker. Ringen wöörn mit knubbenloos "Bindungen" fastmaakt. En Rull för de fiene Angelsnuur keem dorto. Un veele ünnerscheedlicheHakens liernte ik kennen, welk för de Heekte, welk för de Karpen, de Slien un de Aals, de Roodogen orrer Plötze un de Brassen orrer Boorse. Un jedeen Fischsoort bruukt ehr spezieelle Lockspies. So wöörn wi ok Speziaalisten för Köders. So'n Profis as wi güngen even nich blots "Metten baden". Un Netten besorgten wi denn ok: Stellnetten, Kiemennetten, Waden, Reusen un wat sünst noch. Un en lüttes Boot wöör anschafft.

Dor op de smallen Steege twüschen de enkelten Moor-Seen weern wi mittenmang de Simsen, Seggen, Beesen un dat Rohr un de Popesels vun allerschöönste Natuur ümgeven. De Luft röök na Waderminte un de Baldrians-Buschen! De Wischen-Wieh tröck dor ehre Bahn. An't Reeth hüngen de lütten Rohrsängers, de griese Reiger mit sienen knickten Hals flöög sien Runden: He wull ok fischen. — Nevel-Kreihn keemen in den olen, half uthöhlten Wiedenboom tohoop un schrakten för sik hen. Un so veele Poggen harrn wi noch nich konzerteeren höört. Un Grillen weeren ok düchtiger togang. Un wenn du bi't Angeln bist, kriggst du jedeenen Luut mit, alle Natuur-Konzeerte, wieldat en Angler still sitten deit, Stünn üm Stünn.

Hüüt bin ik wat an't Twieveln, wat dat gröötere Bedüden hett, dat Luurn mit all de Natuur-Belevnisse üm di rümmer orrer dat en Fisch anbitt un de Tuck to danzen anfangt un denn ünnerdükert. — Beide Deile hebbn ehren Sinn.

In dissen Sommer 1939 heff ik vun Planten, Deerten, Vagels un Fisch veel liernt. Un vör allens ditt: Vadders Levensregel un Respekt vör de Kreatuur heff ik denn ok op de Tell hatt, as ik mit mien Familie in Dänemark an de STORÅ un annerweegs mit fief Angelruten op Forellenfang orrer achter de Bütt her weer:

Angelt wöörn bloots so veel Fisch, as ok eten wöörn.

Denn so in'n Juli vun dit Johr snackten Mudder un Vadder so, dat wi Jungs dat nich mitkregen, nich mitkriegen schullen. Vadder seet veel an'n Klöönkassen, faken bit deep in de Nacht.
Lang hebbt de beiden dat aver nich verswegen, wat för Sorgen se ümdreev. Vadder verklorte uns, dat woll bald en Krieg gegen Polen kamen wöör.

Veel kunn ik mi nu nich vörstellen, wat dat för en Bedüden harr. Aver in uns Huus wöör dat jümmer stiller. Wi güngen nich mehr mit uns Angeln los. Vadder maakte keen Turen mit sien BMW.

Un an 27. Juli föhrte he denn doch maal wedder los. Mudder harr verhulte Ogen un sää, dat gor nich wiß weer, dat Vadder wedderkamen dä, se kunnen ehm glieks dor behollen, bi de Suldaten. Nu verstünn ik beten mehr, wat Krieg villicht sien kunn: Vadder müßte weg! Aver, o Wunner, in'e Nacht stünn Vadder in de Döör. Se harrn blots sien Motorrad "introcken".

Poor Stunnen later pulterte dat an de Vödderdöör: "Hier is Ihr Gestellungsbefehl!" sää en basche Stimm. Wi hebbt keen Tiet mehr hatt, tosamen to fröhstücken. Vadder müßte los hen na Stralsund un sik in de Kasern bi de 92er mellen. Dat weer denn de 28.Juli. Blots de Spreker in'n Klöönkassen weer in uns Huus to hörn. Mudder sweeg, versorgte mienen lütten Broder un güng ehr Arbeit na. Wi gröttern Jungs harrn keen Lust nich, wat to spelen orrer na'n Pütter See to't Baden to gahn. Alleen to't Fischen güngen wi ok nich. To dat Belevnis höörte Vadder to.
Mudder, de süß keen Tiet för lange Narichten ut'n Klöönkassen harr, bleef avends in de Wahnstuuv, nickte woll maal in, seet aver de Nacht över un höörte Radio.

Dat güng so vun’n 29. Juli bit hen na’n 1. September so. –

Dor stünn se morgens Klock Fief an uns Betten un sä heel liesing:

„Staht op, Jungs, is Krieg nu!“

Wie sünd in de tokaam Johrn wies worrn, wat dat bedüüdt.

Erinnern an enen wunnerschönen Sommer mit Vadder 1939 duukt op un all de Gruul, de denn keem. De blifft di dien levlang opstunns. En letzten schöönen Sommer harr ik 1939 belevt.

Annerswo fallen nu de Bomben, slaan Raketen in, so veele, as noch nienich to en Kriegstiet. Un Kinner un ehr Müdder meernmang. Un de Olen un de Kranken!

Twei warrn se reten. Dor is Hulen un Tehnklappern. Dor geiht de Doot üm.

„Is Krieg nu!“

Un wat is mit "Staht op!" bi uns?
Is wedder Krieg nu!
Aver nich in't un vun't "Düütsches Riek"!
Staht op gegen Krieg, gegen Bomberie un Mörderie!
Teihndusende weern hüüt över de Welt op de Straten!
No War!
Ik in Föhlen un Denken bi jüm!