vun Claus Günther

Dat gifft Begeevnisse, de sünd reinweg as ut de Dullkist. Unvergetersch, segg ik di! Akkerat dat passeer an'n 5. Maimaand 1937, as dat gröttste Krüüzfohrtschipp in Hamborg dööpt worrn is. Ik weet dat noch as hüüt — wi weren mittenmang dorbi!

De Hauptsook aver weer nich dat Schipp, sunnern en Besöker; man wat för een! Dat müss mien Vadder op jeden Fall unsen Nover bipulen, ofschoonst he em nich lieden kunn: "Hefft Se al hürt, Herr Schulze? De 'Führer' kümmt no Hamborg! Un ik bün—" Wieder keem he nich. "Löppt sik allens trecht!", anter Schulze un wunk af. Wat schall dat denn? De 'Führer' kümmt, Herr Nover! Utverschaamt, düsse Keerl.

Vadder weer jo Maat bi de SA un müss mitmoken, man dat wull he ok. De SA weer so'ne Oort Polizei mit Sünneropgaven, un nipp un nau för dat is Vadder vun Horborg no Hamborg afkummandeert worrn, as uns 'Führer' Adolf Hitler anseggt weer. Minsch, weer dat 'n Opregen!

Ik weer noch 'n lütten Bötel, jüst söss Johren oolt, as Modder un ik an'n föfften Mai mit de Iesenbohn von Harborg no Hamborg zuckelt sünd. De Tog — rappelvull! Un jedereen harr, prick as wi, en lütten Klappstohl bi sik, as weer't en Utwies: en Föhrer-Besöök-teuv-man-op-em-Stohl. Egenlich weer't bloots en Hüker to'n daalsetten bi dat stünnenlange Teuven op Hitler. Man Dusende weren mit solk Klappdings ünnerwegens — halv Hamborg lööp un föhr un wull den Föhrer sehn!

Dat Schipp schull op den Noom Wilhelm Gustloff dööpt warrn, jichtenseen doodslaan Nazi-Baas, stunn in't Daagblatt: "en Held!" Aver dat Schipp weer egenlich Nevensook. De mehrsten Lüüd stunnen dor veel to wiet vun af. Dat Wichtigste för jem weer de 'Führer'!

"Grote Bahnhoff" för Hitler

Mien Vadder un siene SA-Maaten stunnen in de eerste Reeg, wi hefft em glieks funnen. Se möten en Keed billen un mit jemehr Arms afsparren, verkloor mi Vadder. Afsparren? För wat dat denn?

"Wieldat anners de helen Hitler-Verehrers op uns Föhrer tostörmen un em sachtens sogor wehdoon kunnen. Ut Versehn, mien Jung, ut Leev! Versteihst du dat?"
"N-nee. Wo lang duert dat denn noch? Ik heff Döst!"
Modder geev mi de Thermosbuddel.

"Twee Slück, aver nich mehr! Dat fehlt noch, dat du jüst denn pieschern muttst, wenn de Föhrer kümmt! — Wat seggst du? Nee, 'n Klo gifft dat hier nich … Wees mol still, ik gläuv, ik höör wat —"
Jo! En Ruuschen swull an, en unbannig luuthalsen Choor vun "Heil"-Roopers …

Hool stopp! Weet ji, wat ut dat weltgröttste Krüüzfohrtschipp ‚Wilhelm Gustloff' worrn is? En grusam Schicksal dreep ehr knapp acht Johren loter. An'n 30. Januor 1945 stüer dat Schipp op en ieskole Nacht to. Hitler holl in't Radio en Reed ut Anlass vun siene "Machtübernahme" 1933, he födder Wedderstand un Opperbereitschop vun't düütsche Volk — dor drapen dree Torpedos vun en sowjetisch U-Boot den Ozeaanrees.
"Help! To Help, o mien Gott!"
Dat Schipp is mit mehr as 10.000 Minschen heel un deel brekenvull. De mehrsten sünd Froonslüüd un Kinner op de Flucht, man ok verwunndte Suldoten sünd an Boord un welk vun en Marinedivision. Un nu, middenmang, krachen de Doodsdreper in dat Schipp un bröchen unvörstellbor Elend, Pien, Schreen, Jammern un Dodesangsten över de Minschen!
Dat duer nich mol eene Stünn, dor weer dat stolte Krüüzfohrtschipp ünnergohn. 9.300 Minschen sünd dorbi üm't Leven kamen — bit hüüt de gröttste Schippskatastroph op de Welt.

Trüch to mien Vadder, trüch to de uhrenbedüselnde Heiljubelee för Hitler. De Sünn schient, Vadder sweet in siene SA-Uniform, he steiht mit den Rüch to de Fohrbohn, de Arms warrt em lohm vun dat Fasthollen mit siene Nevenlüüd, aver nu — nu endlich kümmt HE: uns 'Führer' Adolf Hitler!

De Minschen schuuvt un schuuvt na vörn, de Keed ut SA-Mannen drauht to rieten! Hitler aver steiht in en groot, apen Auto un lett sik heel langsom an uns düütsche Döösköpp vörbikutscheren. Eernst kiekt he ut de Wäsch, wieldat he doch de hele Verantworden driggt, hett mien Vadder seggt. Un nu grööt he uns mit sien utreckten rechten Arm: Hitler mookt den Hitlergruß!

En lütte Deern löppt na vörn op em to un schenkt em en Rükebuschen, he böögt sik daal, eit ehr de Wang un grient, aver bloots för en Sekunn. Blomen dörvt den Föhrer jümmers bloots Deerns schenken, woso egenlich? Ik bün en beten wat needsch ... Süh an: De Föhrer hett mehr Rünken as op de Biller, de ik vun em kenn. Dor hebbt's em sachts schöner mookt.

Nu föhrt he wieder, dat Juchheiein nimmt he mit. Seggen dee he gor nix, de Föhrer, nich mol ‚Heil Hitler', aver he is jo ok nich kaputt.

Mien Vadder is teemlich toschann; he kunn sik nich wiet noog ümdreihen un hett den Führer bloots ut'n Ogenwinkel sehn. He schimpt op de SA, de em düssen Sünnerdeenst inbrockt hett, aver he schimpt liesen, dat keeneen ut de Ümgeven em hört. Een kann nich vörsichtig noog sien!

Hitler op den Hamborger Raathuusbalkon

Kiek, so hebbt wi den gröttsten Verbreker vun dat twintigste Johrhunnert verehrt. Wat Hitler un siene Kumpanen för 'n Afschuum weeren, dat wussen wi 1937 noch nich. Gor nix wussen wi! Wi wussen jo nich mol, wegen wat uns Nover paar Dag later afhaalt worrn is un nienich wedderkeem. "Löppt sik allens trecht? Vun wegen, Herr Schulze!"

Pssst! Ik schall mien Snuut hollen, seggt mien Vadder. Een dörv dor nich över snacken ...
Tje, so weer dat to de Tied.