Bild: Marek Szczepanek/Wikimedia Commons

Wo de Kraunen danzen

vun Rudi Witzke

Vertelln deit Rudi Witzke in vörpommersch Platt.

Lungenkruut. Foto: Anke Nissen

Nu warrn de Daag al bannig länger, de Sünn warmt di dörch. Hier un dor süht een dat eerste Gröön. Up de Steden mit fetten Lehm lücht de gelen Blöten vun de Hunnenblomen, poor mickerige Bodderblomen wagen sik ok al vör. Hier un dor kaamt Rosetten vun'n Groten Hahnenfoot vör orrer de wat pelzigen Bläder vun't Lungenkruut. Fröhlingsbotten överall!

An'n Heven deit sik wat: Nachtens hörst Göös ropen, un anner Vagels geven up ehr Weeg Signaal. Leven waakt up. Dat Wader vun'n Bodden gluckst an't Över or platscht gegen en Fischerboot, dat dor fastmakt hett.

Hierher nu geiht de Schoolmeister vun de Sunsche Wisch nameddags elkeen Fröhjohr an een Sünnendag un tövt gedullig up dat groote Schauspeel, dat de groten Vagels, de Kraunen, em wiesen.
Sien Blick wannert över Möllers un Klemps Wischen. Un överall, wo he henkickt, blenkert de geele Sünnenschien. He blenkert up'n Doornbusch, up dat niege Teigeldack vun sien Schoolhuus, up de verstreugten Buurnhööf vun sien Dörp un up de Dünen an de Ostsee. De Bodden glemt un glimmert. Sogoor dat sünst so düstere Osterholt, de Uurwald, de de Lüüd vun de Sunsche Wisch aftrennt vun Zingst un Prerow, kriggt fründlichere Farven in Hellgröön un Lichtgeel. Deep binnen föhlt he:
"Dit is miene Heimat, hier bün ik to Huus."

Kraunentoog. Foto: Grebin. Klick op to'n Vergröttern!

De Schoolmeister sitt an'n Borther Bodden un tövt. Langsam geiht de Sünn deiper. Dor! He horkt up. Dor kamen se, de Kraunen!
De prächtigen Vagels fleigen graadut ut vun't Festland ut Richt Kinnbackenhagen/ Mohrdörp up em to. Düdlicher un düdlicher höört he se mit eenanner snacken. Dat klingt so as häsige Nevelhuurns un denn ok as tostoppte Trumpeten.

Flink dükert he sik achter poor groote Grasbülten. Un denn lannt se ok al, tappeln un staken mit ehre langen Been. Dat süht ut, as wöören se koppheister scheiten.
Denn stahn se still un recken ehre langen Häls de ünnergahn Sünn entgegen. Se stolzeeren hen un her.
Avers nu geiht dat los: De Kraunendanz!

De groten Vagels stahn sik gegenöver un piern sik in de Oogen. Un nu springen se in de Höcht un dreihn sik dorbi in'n Kreis. Mit de Flünken slaan se den Takt. Se danzen un danzen.
Dor dreihn sik de langen Häls. De langen Been hangeln in de Luft. En wunnerbores Schauspeel is dat.
Lüüd hebbt dat seihn: Al de lütten Küken versöken sik as Dänzer, wenn se jüst twei Daag old sünd. —— Alle Kraunen danzen!

Kraun an'n Avend. Bild: Marek Szczepanek/Wikimedia Commons

Nieschierig Lüüd fragen nu, woso Kraunen solk grote Lust an't Danzen hebbt? Wat dat Hopsen, Springen, mit'n Kopp Nicken, deep Bücken, in'n Krink Lopen, kortes in de Höcht Fleigen woll to bedüden hett. So veel kann een seggen: Eenmaal is dat een Hochtietsdanz. So veel Gewees maken de Kraunen üm de Friegerie nu ok nich, dat se jümmerto "balzen". Unall tosamen bestimmt nich! Ehr Danzen is tovöderst ok een Utdruck vun Freud an't Leven.

Dat Danzen steckt an. Een hett schonst seihn, dat so an sössdig grote Vagels jümmer in'n Krink rüm länger Tiet danzt hebbt. Bi dat Danzen, dor liernen se siek liek de Minschen beder kennen un goot verdrägen. Un dor hebbt wi heel Wichtiges to faten, wenn nich dat Wichtigste: Se liernen sik jümmer beder kennen.

Und dat mutt sien, denn se fleigen in't Fröhjohr un in'n Harvst heel wiet. Un dat doot se akraat in Kielform, wieldat dat Kräfft spoort. Dor mutt allens nau stimmen, Stunnen för Stunnen, Flögelslag för Flögelslag, nau in'n Takt vun den eersten Vagel bit to den letzten in den langen Kiel, süss ritt de Kehd af. Dat kost Kräfft, een Lock wedder totokriegen. Un mit Kräfft mütt se spoorsaam ümgahn.
Winters sünd se in Afrika, un bröden doon se baven in Sibirien. Dat sünd lange Flöög, wohrhaftig. Dat schafft se blots, wenn harmoonsch in Kielform flagen ward.

Kraunenporträt. Bild: Mark Mulligan/Wikimedia Commons

Nu warden welk bi't Danzen sinniger. — De een un annere Kraun staakt un stelzt mit siene langen Been in'n Kreis üm de danzen Vagels rüm. Un jümmer mehr sluten sik disse Polonääs an. Se nickköppen un fangen an to snacken, an to singen: Disse Musik, de as häsige Nevelhuurns un tostoppte Trumpeten klingt. De Danz geiht to Enn.

Un unverwohrens ward dat still. De Kraunen fleigen up un verswinnen, as se kamen sünd.
De Schoolmeister kickt ehr lang na, he sitt as in en Droom. Dat weer he nu maal wedder: De groote Kraunendanz mit Musik!

De Schoolmeister rappelt sik achter de Grasbülten up un makt sik up den Weg na Huus, wo förwiss sien Fru un sien beiden Jungs al up em töven.
Mitten in't Sinnieren schüttköppt he mehrmaals. Argert em wat? Ja, dor is de Saak mit sien Batterie-Radio. Jümmer wedder singt se dor up'n Senner "Königwusterhausen" in Hochdüütsch: "Wo die Nordeewellen ziehen an den Strand..."! Mennigmaal singen se dat ok op Platt, avers jümmer mit Nordseewellen. Un keeneen seggt dorbi, dat se dit Leed klaut hebbt, klaut vun en Fruu vun'n Zingst, vun Martha Müller-Grählert.

Wedder schütt he sienen Kopp, üm dit Argernis lostowarden. Denn de Avend is to schöön. Rood steiht de Sünn över dat Osterholt an'n Heven, över de Rie-Gravens stiggt all Nevel up. Dunst liggt över den Bodden. Den Schoolmeister ward lichter üm't Hart, un liesing singt he vör sik hen sien Heimatleed vun Martha Müller-Grählert:

"Wo de Ostseewellen trecken an den Strand,
Wo de geele Ginster bleuht in'n Dünensand,
Wo de Möwen schriegen grell in't Stormgebrus,
Dor is miene Heimat, dor bün ik to Huus."